Chapter 30 ~~ Thank you..

Braaf doe ik wat me gezegd word. Binnen enkele minuten staan we alweer buiten. Met de afspraak dat ik laat weten of mijn ogen beter aan gaan voelen en of de druppels helpen. Ze zouden voor het uitdrogen van mijn ogen voorkomen en ze, hopelijk, beter maken. Ik wrijf even over mijn gezicht en probeer dan de gedachte, dat ik misschien wel nooit meer zou kunnen zien, van me af te schudden.
'Gaat het?' Vraagt Dumbledore dan zachtjes en voorzichtig.
'Ja,' zeg ik met een dichtgeknepen keel. 'Het gaat prima. Het spijt me dat ik niet bij bleef, professor.'
'Dat is oké,' zegt hij zacht. 'Je kon er niets aan doen, als je nu mijn arm wilt nemen.'
Ik neem zijn arm en dan voelt het alsof ik door een stevig rietje word gepropt. Ik merk dat ik een beetje licht in mijn hoofd word, maar dan staan mijn voeten al op de grond, waarna ik iets door mijn knieën zak. Ik klem me stevig vast aan de arm van Dumbledore, die me omhoog houd. Al snel vind ik de stevigheid terug en laat hem voorzichtig los.
'Het gaat,' zeg ik. 'Zeker weten. Ik moet altijd weer even wennen aan verschijnselen.'
Waarschijnlijk weet hij dat het een leugen is. Ik heb vorig jaar mijn verschijnselbrevet gehaald en ik verschijnsel vaak. Zelfs thuis, van mijn slaapkamer naar de woonkamer tot de keuken, volgens mij heeft dat wel heel veel ongelukken gescheeld. Ondanks, dat ik wel wat kapot heb gemaakt. Dat geef ik toe, maar ik deed/doe het puur omdat het kan. Oké, en om Adam een klein beetje te pesten dat hij dat niet kan. Toch negeert hij het en lopen we verder, al vermoed ik dat hij me met een schuin oog in de gaten houd. Ik neem het hem niet kwalijk, eerlijk gezegd. Eenmaal in Hogwarts, na te zijn gevallen over de trap. Ja, ik heb Dumbledore met me meegetrokken. Oeps. We zijn beiden oké, buiten wat blauwe plekken. Maar in ieder geval, in Hogwarts worden we al opgevangen door de hele bende bezorgde vrienden. Ik geeuw opnieuw en val Jake dan om de hals.
'Was Jakie zo bezorgd?' Vraag ik hem giechelend waarna ik heb in zijn wangen knijp. 'Ja, Jakie bezorgd hè, ja.'
'Het spijt me dat u dat moest zien, professor,' zegt Scarlett, die me van Jake los trekt. 'En Jake, mooie blos.'
Ik hoor Dumbledore enkel lachen.
'Bedankt, professor,' zeg ik, waarna ik twee vingers naar mijn hoofd breng en ze naar hem uit steek.
'Ze gaat raar doen als ze moe is,' zegt Jay lachend. 'Ik zorg er persoonlijk voor dat ze in haar bed terecht komt. Zonder mij,' voegt hij daar onschuldig aan toe.
'Nee,' zegt Elizabeth. 'Jay, jij gaat naar je eigen bed, ik zorg wel voor haar.' Waarna ze aan mijn arm begint te trekken. Gewillig laat ik me meevoeren en zwaai nog een keer richting Dumbledore.
'Nogmaals bedankt, professor!' Roep ik nog, waarna ik al een bocht om wordt getrokken en hij me niet meer kan zien.

'Nou, dat was me het avontuur van de week ook wel weer,' zucht Elizabeth, waarna ze me in mijn pyjama hijst.
'Liz, ik kan het best zelf hoor,' zeg ik lichtelijk geïrriteerd, omdat ze me behandeld als een klein kind.
'Sorry,' mompelt ze.
In de badkamer poets ik mijn tanden en haal vlug een borstel door mijn haar. Tenminste, vlug was de bedoeling. Het blijkt echter vol met klitten, waardoor ik alsnog enkele minuten bezig ben. Als ik het dan eindelijk klitvrij heb, nestel ik me tevreden in mijn warme donzen deken.
'Liz,' fluister ik dan zachtjes.
'Ja,' antwoord ze.
'Dankjewel.'
'Graag gedaan.'