Chapter 34 ~~ Mason Gargoyle

'Hey, Guys,' zeg ik als ik de commonroom binnen loop. Ik had hun stemmen gelijk herkent.
'Wat is er met je gezicht gebeurt?' Vraagt Adam.
'Gevallen. We moesten vluchten voor Umbridge.' Lachend schud ik mijn hoofd. Op zich, was het best komisch.
'Kom hier,' zegt Jake. 'Ik maak je gezicht wel weer even mooi.' Hij spreekt de woorden niet uit, maar hij werkt wel.
'Zo, hoe kom je aan dat vest?' Vraagt Jay plotseling.
'Vest?' Vraag ik verbaast, dan weet ik het weer. 'Oh! Dat vest! Van George, ik ben het vergeten terug te geven.'
'Aahh, wat romantisch,' zegt Elizabeth lachend.
'Oh, shut up!'

Die week krijg ik een brief van thuis. Onze te dikke huisuil Herman land met een noodgang in mijn bord met havermout. Tenminste, ik vermoed dat het met een noodgang was, aangezien ikzelf onder de havermout zit en ik ook verontwaardigden kreetjes van mijn buren hoor.
'Herman,' mopper ik, waarna ik het hoopje uil uit mijn bord met havermout vis. De uil zit helemaal onder, net zoals het papiertje wat ik met moeite weet te vinden.
'Je bent ook echt een kluns eerste klas,' mompel ik, 'hygiëna, zo dat is al beter.' Vervolgens kwak ik het dikke hoopje uil op tafel, die verontwaardigd naar me kraait.
'Moet je maar afvallen dikkie,' zeg ik tegen hem, 'Ik schrijf vanavond wel terug, ga je zolang maar vermaken in de Owlery. Nee! Je krijgt geen toast, daar je bent al te dik.'
Dat pikt hij echter niet, waarna hij me in mijn hand pikt.
'Goed dan, zeurder.' Met een stukje toast in zijn snavel vertrekt hij dan eindelijk, waarna hij nog eens mijn bord havermout om stoot en over mijn buurman, of vrouw heen stoot.
'Sorry,' piep ik.
'Geeft niet,' zegt hij lachend, 'hygiëna. Hoppa gepimpt.'
Lachend schud ik mijn hoofd en steek mijn hand naar hem uit.
'Zoey Adams,' stel ik mezelf aan hem voor.
'Mason Gargoyle.'
'Leuk je te ontmoeten, sorry dat dat moest door onze te dikke uil.'
'Maakt niet uit, hoe komt hij eigenlijk zo dik?'
Onschuldig went ik mijn blik af. 'Niet door mij,' zeg ik nadat mijn handen onschuldig heb opgetrokken.
'Nee?' Zegt hij lachend.
'Oké, misschien ook wel. Ik heb hem vroeger te veel eten gegeven.'
'En wanneer was vroeger?'
'Oké, deze zomervakantie. Weet je hoe saai St, Mungo's is? Ik lag op een zaal met allemaal helemaal gestoorde mensen die geen woord uit konden brengen. Gelukkig geen open wonden en zo, want mijn Healer kan daar niet zo tegen, maar ja. Dus Herman was de pineut en moest me gezelschap houden, hij heeft daar heel erg veel koekjes aan over gehouden, want hij werd humeurig.'
'Aha, nou ja. Dat kan,' zegt hij lachend.
'Ja, hij moet op dieet, maar dat lukt hem nog niet echt. Hij is echt een zeikerd, hij zit zeurt alleen maar over eten.'
'Dat wordt een lastig dieet dan.'
'Inderdaad. Zeg, zitten wij bij elkaar in de les? Ik kan je me niet herinneren.'
'Ja, dat zitten we.'
'O my, sorry,' mompel ik.
'Stop eens met sorry zeggen! Je lijkt wel een canadees. Ik ken jou wel, maar dat doet iedereen volgens mij.'
'Een canadees? Wat? En ik weet het, zo populair zijn is heel moeilijk. Grapje,' voeg ik daar lachend aan toe.
'Ja, een canadees, die zeggen vaak sorry. En wist je dat je de verkeerde kant op kijkt?' Vraagt hij dan.
'Nee, maar ja, ik kan het niet zien.'
'Ja, dat klopt.,' vervolgens duwt hij mijn gezicht zijn richting uit.
'Beter?' Vraag ik.
'Ja, heel erg veel beter. Nog zin in havermout voor de les begint?'
'Nee, laat maar. Ik ga wel over op toast. Zullen we zo samen naar de les gaan?'
'Lijkt me gezellig.'

Die avond open ik de brief. Ik schud nog wat restjes havermout uit de brief, voordat hij leesbeer is:

Lieve Zoey,

We hebben al een tijdje niets meer gehoord en we hopen dat alles goed gaat. We hoorden van je ongeval, maar ook dat je ogen aan het verbeteren zijn. Gelukkig is alles goed nu. Over enkele weken is het alweer herfstvakantie en we hopen je dan thuis te zien. Deze vakantie is er weer een feestje. Weer zo'n chique rijke mensen feestje, we zijn helaas verplicht om te gaan. Iedereen maakt zich zorgen over je, vanwege, nou ja. Dus helaas hebben we niet zo heel veel keus deze keer. Wel mag je een vriend meenemen, als je dat zou willen. Zijn pak wordt door ons betaald. We hopen snel iets van je te horen en wie je mee wilt nemen.
We missen je en hopen dat school ook allemaal goed gaat.
Tot snel weer ziens.

Veel liefs,
Mam en Pap.

Rijke mensen feestje? Geweldig. Ik besluit gelijk maar terug te schrijven en binnenkort George mee te vragen. Ik schrijf ze dat alles goed gaat en dat ik thuis kom. Ook schrijf ik ze dat ik iemand weet om mee te nemen, maar dat dat nog even een verrassing blijft en dat ik het nog moet vragen. Dus dat ik ze dat nog laat weten.
George zou me wel willen vergezellen toch? Ach, vast wel.