Prologue

Ik loop de hoek om en zie Randy's huis al in de verte. We zijn deze kerst een jaar samen en ik wilde met hem bespreken om iets leuks te doen, maar aangezien hij z'n telefoon niet opnam, besloot ik om langs te gaan. Hij vind het vast ook leuk als ik weer een keer langs kom. De laatste tijd is hij steeds erg druk met z'n werk en als het goed is heeft hij nu vakantie. Ik open het tuinhek en wil zijn voortuin inlopen als ik hem al op de bank zie zitten. In plaats van aanbellen wil ik hem verrassen door op het raam te kloppen maar ik verstijf als er naast hem een brunette komt zitten. Het lijkt wel alsof hij me helemaal niet ziet staan en geeft haar een dikke zoen op d'r mond. M'n mond zakt bijna open en ik voel de tranen in m'n ogen branden. Ik haal de sleutel uit m'n zak en stap zonder pardon binnen. In middels was ze al op z'n schoot geklommen en ze kijken me allebei verschrikt aan.
''Sephora, ik..'' hij gooit de brunette van z'n schoot en wilt opstaan.
''Je hoeft niks uit te leggen want ik zie het allemaal heel goed'' onderbreek ik hem. Hij loopt naar me toe en wilt z'n armen om me heen slaan. ''Randy rot op'' waarschuw ik hem.
''Maar schat, wat je hebt gezien is niet wat je denkt'' probeert hij en ik rol met m'n ogen.
''Dat zeggen ze allemaal, maar waar moet het dan op lijken''? Ik wist dat er iets was, vandaar dat hij zo vaak moest 'overwerken' en dan te 'moe' was om langs te komen. En als ik langs wilde komen, dan moest hij weer weg. Nu weet ik waar naartoe.
''Je hebt een vriendin? En dat is Sephora Tomlinson''? zijn maîtresse kijkt ons verward aan.
''Leuk dat je m'n naam weet, maar mag ik nu weten waarom je iemands relatie kapot wilt maken''? tja, m'n naam is niet meer te ontkennen aangezien mijn ouders eigenaars zijn van één van de grootste bedrijven tussen Engeland en Amerika.
''Het is haar schuld. Het is een hopeloze ex van me. Ik probeerde haar te helpen en toen verleidde ze me. Ik kan er echt niks aan doen''.
''Randy, kan je geen betere smoezen verzinnen''? ik zie dat z'n nieuwe vriendinnetje haar oren niet kan geloven.
''Het spijt me dat ik deze fout heb gemaakt door erin te trappen'' het zet z'n zielige gezicht weer op maar dit keer trap ik er niet meer in.
''Vreemd gaan is geen fout Randy, het is een keuze'' ik draai me om en loop naar buiten. Randy wilt me achterna maar ik gooit de deur achter me dicht en ren de staat door. Ik blijf bij een lantaarnpaal stilstaan om op adem te komen en het begint zacht te sneeuwen.
Ik probeer m'n tranen te bedwingen aangezien m'n moeder me altijd heeft verteld nooit te huilen voor een jongen, maar als ik zijn stem in de verte mijn naam hoor roepen begin ik zacht te snikken.