De spion en de vrouwe

‘Ik wil weg.’
Hoge bomen rezen langs haar, de wind blies door haar haren terwijl ze renden. Samantha wilde alles achter zich laten. Haar ouders, de dooddoeners, zelfs haar school. Het kon haar allemaal niks meer schelen. Haar geliefde ouders waren dooddoeners en zij en haar tweelingzus zouden ook dat zelfde pad in gaan, maar dat ging tegen haar eigen gevoelens in, ze wilde weg.
Het was een lange weg naar het dorp Wiltshire, want de familie Malfidus woonde niet zo dicht op de bewoonde wereld van de dreuzels. Ook al rende ze stug door, het duurde drie uur voordat ze het dorp had bereikt. Ondertussen was haar mantel nat geworden van de sneeuw en plukken sneeuwvlokken bleven in haar haren plakken. Ze moest weg, terug naar Zweinstein en daar haar spullen pakken en alles achter zich laten. Haar idee om voor Perkamentus te spioneren was ze nog steeds van plan maar ze moest weg van Zweinstein.
Sneep zou het begrijpen. Draco zou het begrijpen. Perkamentus zou het vast ook nog wel begrijpen, maar haar ouders waarschijnlijk niet.
‘Ze kunnen me wat.’ Mompelde Samantha tegen zich zelf terwijl ze haar mantel steviger tegen zich aan sloeg om warm te blijven. ‘Als ze echt van me houden zouden ze me niet dwingen om dooddoener te worden. ‘
‘Nauw, nauw, vrouwe van liefde,’ klonk het opeens achter haar.
Bang dat het een dooddoener was die haar achterna was gekomen, draaide Samantha zich om. Haar toverstok in de aanslag.
‘Laat uw toverstok zakken vrouwe, het is niet nodig om hem te voorschijn te halen,’een gedaante liep van uit de schaduw van een café naar voren. Zwarte haren waaide in de wind terwijl de rest van het gezicht verscholen ging achter een cap. ‘U hoeft niet bang voor mij te zijn, vrouwe.’
‘Wie bent u, wat wilt u van me?’ koude rillingen liepen over Samantha’s rug en het werd opeens heel benauwd. ‘Wat wilt u van me?’
‘Maar u weet wie ik ben en wat ik wil.’ De vrouw liep zachtjes op haar af en in het licht van een lantaarnpaal herkende Samantha het gezicht van Saphira. ‘Ik ben hier niet om u iets aan te doen, maar ik ben hier om u een te waarschuwen. Duistere machten zijn aan het werk vanavond. En op die plek is ook uw zuster aanwezig, pas op want u kunt zich nu niet verdedigen.’
Even was Samantha sprakeloos, ze wist niet wat ze moest zeggen. Moest ze nu bang zijn en tegen Saphira vertellen dat ze gek was of moest ze haar uithoren en meer te weten komen.
‘Als u meer wilt weten, volgt u mij dan, het is hier niet veilig op straat,’
Het leek alsof Saphira haar gedachten had gelezen en dat maakte haar bang. Even overwoog ze om rechts omkeer te maken en weg te rennen, maar toen ze zich had omgedraaid zag ze in de verte haar vader tussen de bomen vandaan springen en haar naam roepen.
‘Snel vrouwe van liefde. U moet mij volgen nu!’
Er was iets in de stem van Saphira dat Samantha de rillingen gaf en haar aanspoorde om mee te gaan, gedreven van angst, spanning en nieuwsgierigheid rende ze Saphira achterna. Van uit haar oog hoeken keek Samantha achterom, als haar vader haar maar niet zag, ze wilde hem niet zien. Hij was een dooddoener en slecht. Natuurlijk hield ze van hem, maar was ook bang geworden voor zijn uitbarstingen. Stilletjes sloop Samantha een hoek om maar haar vader keek net haar kant op toen ze Saphira wilde volgen.
‘SAMANTHA.’ Gabriëls stem echode over de straat en deed Samantha stil staan van schrik. Ze kon geen kant op. Haar vader beende zo snel als hij kon haar kant op. Zijn stappen werden steeds groter alsof hij de ruimte tussen hun tweeën zo snel wilde overbruggen. ‘Lieverd,’ riep hij. ‘Is alles goed?’
‘Vader.’ Maar verder kon ze niet antwoorden, de adrenaline schoot van angst door haar aderen. Het was Saphira die haar bij de haar mantel pakte en verdween. Gabriel kon nog net een glimp opvangen van zijn dochter voordat hij alleen op het plein achter bleef. Met knikkende knieën zakte hij in de sneeuw. Hij had gefaald. Hij had haar niet kunnen beschermen.

Verdwaast keek Samantha om zich heen toen ze weer kon zien. De warmte van een haart botste met haar koude lichaamstemperatuur en het kwam als een klap in haar gezicht. Even kon ze zich niet plaatsten waar ze was, maar merkte al gauw dat ze in een klein hutje stond.
‘Waar ben ik?’ Wilde ze vragen aan Saphira, maar de vrouw was weg. Ze was alleen.
‘Fijn,’ mopperend keek Samantha uit een klein raampje dat in de muur voor haar was gemaakt. ‘eerst word ik achter na gezeten door mijn vader en vervolgens komt deze vrouw uit de schaduwen stappen en neemt me mee naar een klein berg hutje in de bergen. Als Saphira niet snel komt met antwoorden dan zal ik.’
En terwijl Samantha al haar aandacht op het raam richt begint buiten de sneeuw langzaam te smelten tot water en kletst tegen de ruiten.
‘Rustig aan kind, je wilt toch je krachten niet zomaar gaan gebruiken voor dat je zelfs maar weet wat je met ze kan doen?’
Uit het niets en zonder geluid te maken, stapte Saphira achter het jonge meisje vandaan.
‘krachten?, Waar heeft u het over?’ Samantha begon langzaam haar geduld te verliezen. ‘Waarom spreken mensen altijd in raadsels en niet in gewonen taal. Waarom verteld niemand wat er aan de hand is. Waarom zijn Emily en ik de vrouwe van macht en liefde, wat is er dat u steeds wilt vertellen.’ Samantha vuurde een salvo vragen of Saphira af in de hoop antwoorden te krijgen. Maar Saphira gaf geen krimp, in plaats daar van wees ze naar de tafel.
‘Ga zitten, dan vertel ik je alles dat je moet weten van mij, je ouders en je zus. Geen zorgen je hoeft niet bang te zijn.’
Maar ze was bang. Ook al wilde ze antwoorden, Saphira gaf haar een beangstigend gevoel, haar grijze ogen gaven geen enkele gedachten prijs en toch bleef ze kalm naar de tafel wijzen. Behoedzaam liep Samantha naar de tafel en ging zitten. Maar haar ogen bleven nog steeds op Saphira gericht.
‘Goed. Laten we beginnen.’

heey hier is weer een nieuw hoofdstukje, hij is wel klein, en niet zo goed, maar ben benieuwd wat jullie er van vinden