There'sSomethingYou'reNotTellingMe!

Met een zachte plof viel ik neer in de kussens, men ogen nog steeds strak dicht. De stemmen werden luider rondom me. Iedereen klonk ongerust.
“Iedereen naar buiten, zodat ik haar wonden kan verzorgen. Jij ook Jazz…”
Ik opende men ogen een klein stukje en zag hoe Carlisle, Jasper met veel moeite naar buiten duwde. Hij sloot de deur voor z’n neus en kwam terug bij me zitten.
“Wat deed je daar?” was het eerste wat hij zei. Ik had het moeten weten.
“Ik was verdwaald” loog ik.
Hij knikte, niet zeker wetend of hij het moest geloven. Hij was veel sneller dan Jasper gisteren, na een minuut was alles proper, genaaid en ingewikkeld. Hij liet men arm los en staarde in men ogen.
Dit was men kans om vragen te stellen.
“Wie is Melany?” ik keek hem uitdagend aan. Ik controleerde alles wat hij deed.
“Weet ik niet” glimlachte hij half en legde z’n spullen weg.
Ik geloofde er niets van.
“Zo, ga maar vlug naar Jasper… voor hij men deur inbreekt… opnieuw…”
Ik hoorde zijn ademhaling net buiten de deur.
Ik wil hem niet zien… zei ik met een simple blik naar Carlisle. Hij begreep me en knikte.
“Jazz,” hij opende de deur en liep zelf naar buiten, “we moeten jagen.”
Ik kon zijn protest duidelijk horen, hij wist maar al te goed dat hij het voor mij deed.
“Ik moet met haar spreken, Carlisle” siste hij door z’n tanden.
“Nu, gaan we eerst jagen… Kom op”
Ik hoorde hun voetstappen, de deur en dan… waren ze weg.
De wind blies de geur van het bos naar binnen. Ik ademde diep in en uit.
Haar naam spookte door men hoofd. Er was hier iets goed mis. Iets klopte niet, alleen kon ik niet goed de vinger er op leggen. Ik fronste men hoofd.
Zouden de andere iets weten… er was 1 iemand die niet tegen me zou liegen…
“Edward”
In een oogwenk stond hij naast me.
“Zit..” moedigde ik aan en klopte met men hand naast me. Z’n blik was oplettend, afstandelijk.
“Wanneer was het de eerste keer dat je me zag…” glimlachte ik.
“17 jaar geleden” fluisterde hij.
“Was ik alleen?”
Hij knikte.
“vertel je me alles?”
Zijn ogen werden groot. “Edward?” siste ik.
“ben je niet blij met ons?”
“Dat is het niet… Edward, ik wil weten wie Melany is!”
“Laat het verleden gaan. Slaap!”
Zonder me nog een blik te gunnen stond hij op en liep de deur uit.
Ik gaf een gilletje en duwde men gezicht in de kussens.
Iemand kwam de kamer binnen geslopen. Ik hoopte dat het Nessie was…
Ik keek op… Nee…
“Hallo Jasper.”mompelde ik en duwde men gezicht terug in de kussens.
“Straks stik je nog…”
“Laat me dan maar doen…”
Met een vlugge beweging van z’n hand lag ik op men rug en staarde recht in z’n ogen.
“ik maakt me zorgen om je…”
“Moest jij gaan jagen” beet ik hem toe.
“Het spijt me…” mompelde hij.
“Voor wat dan wel…”
Hij grijnsde zacht en duwde z’n lippen tegen de mijne. Anders zou ik heel erg blij geweest zijn maar nu… ik duwde hem van me weg.
“Sukkel, ik ben net bijna vermoord door jou schuld en je denkt… Grrr”
Ik stond op en stampte kwaad de kamer uit. Het spijt me,Jazz.