A ranger/traitor 164

De Skandiër leek tot het besluit te komen, dat het niets bijzonder was en ging het wachthutje binnen. Opgelucht liet Miko zijn adem ontsnappen.
“Dat was nipt.”
“Inderdaad, dat was heel erg nipt.” Geschrokken draaide Miko zich om. Will stond nog geen meter bij hem vandaan.
“Will… ik…”
“Dat was heel erg onvoorzichtig, Miko.” Miko staarde naar de toppen van zijn laarzen.
“Ik weet het.”
“Voor je zo open en bloot op een sneeuwhoop gaat liggen, zorg je ervoor dat je zeker weet dat er niemand aankomt of dat er iemand op wacht staat om je te waarschuwen bij gevaar.” Miko knikte. Nu Will het zo zei, klonk het allemaal logisch. Waarom had hij daar niet eerder aan gedacht?
“Het spijt me, Will.”
“Onthoud het voor de volgende keer, maar zeg eens, zijn ze het?” Miko knikte.
“Wat er van hen over is tenminste. Ze zijn nog maar met ongeveer driehonderd.” Will balde zijn vuisten. Het duurde even voor hij antwoord gaf:
“We zullen hen zo snel mogelijk bevrijden en die moordenaars een lesje leren. Ben je verder nog iets te weten gekomen?” Miko schudde van nee, maar bedacht dat er toch nog iets was, dat Will moest weten.
“Ze zijn kwaad op jou, Will. Sommigen althans, ze vinden dat het mede jouw schuld is dat zij gevangen genomen zijn.”
“Dat had ik al wel verwacht,” antwoordde Will, terwijl hij strak voor zich uit staarde. “Ik hoop alleen dat het onze plannen niet bemoeilijkt.”
“Heb je dan een plan?” vroeg Miko.
“Het begin ervan. Eerst moeten we nog meer te weten komen.”