Shy!Oliver

Bijna iedereen op Hogwarts kende Oliver Wood. Hij was Keeper van Gryffindor, aanvoerder van het team en erg populair onder zijn medeleerlingen. Iedereen wist dat hij later professioneel wilde spelen voor Puddlemere United en dat het hem waarschijnlijk ook zou lukken.
      Wat bijna niemand wist, was dat Oliver ondanks al zijn succes en charme een vrij verlegen jongen was. Quidditch was eigenlijk het enige gebied waarop hij zich helemaal los durfde te laten gaan; het doel was duidelijk en het werd als iets goeds gezien wanneer je je uiterste best deed om te winnen, en dat beviel hem wel. Sociale gelegenheden daarentegen hadden geen duidelijke doelen. Als je er te enthousiast in sprong vond iedereen je maar een raar mens. Oliver was geen echte introvert en verstopte zich nooit op zijn kamer als er feestjes waren in de Common Room - wat sowieso niet mogelijk zou zijn geweest, want in vijftig procent van de gevallen was de reden van het feest dat hij Gryffindor naar een overwinning had geleid en kon hij dus niet gemist worden - maar als hij iemand moest aanspreken over iets wat niet met Quidditch te maken had, kreeg hij toch nerveuze kriebels in zijn buik.
      Zo ook in dit geval, en misschien nog wel erger dan normaal. Dat viel waarschijnlijk te verwachten, dacht hij, want als mensen aanspreken voor wormen in zijn maag zorgde en de gedachte aan Percy voor vlinders, volgde het daaruit logisch dat Percy aanspreken voor een complete dierentuin zorgde. Hij vroeg zich af welk dier het was dat graag weer uit zijn maag naar buiten wilde komen via zijn mond.
      Ademhalen, hield hij zichzelf voor. Diep ademhalen, dan komt het allemaal wel goed.
      Helaas voor Oliver vloog de deur van het lokaal open net toen hij een grote hap lucht had genomen, waardoor hij alles met een geschrokken sis weer naar buiten liet en het meisje dat als eerste het lokaal verliet hem raar aankeek. Dat maakte echter niet veel uit, want het was Percy die hij moest spreken, Percy die-
      Percy die opeens uit het lokaal kwam. Oliver opende zijn mond om iets te zeggen, maar er kwam niets uit. Tegelijkertijd probeerde hij te glimlachen, wat waarschijnlijk resulteerde in en afschrikwekkende grimas.
      Percy glimlachte naar hem, op een heel normale en beheerste manier, zoals Oliver dat niet meer scheen te kunnen. “Hallo,” groette Percy, terwijl hij langs Oliver heen liep.
      Oliver opende en sloot zijn mond nog een paar keer zonder meer geluid te maken dan een vis in dezelfde situatie zou hebben gedaan. Percy was al minstens vijf stappen van hem verwijderd toen hij zijn stem weer voldoende onder controle had om er gebruik van te maken. “Hoi!” riep hij, veel te luid. “Shit!” riep hij er onmiddellijk achteraan, omdat dat zo ongeveer was hoe hij zich voelde. Pas nadat hij het al had gezegd besefte hij dat Percy hem misschien nog gehoord had, waardoor hij nog wat ergere scheldwoorden uitte, maar dit keer mompelend.

De tweede keer dat hij het probeerde was nadat hij samen met Percy les had gehad. Hij sprong als eerste op en wachtte op Percy buiten het lokaal, waarbij hij er dit keer goed voor zorgde dat hij Percy niet langs zich heen liet lopen zonder een woord te zeggen.
      “Hé, Percy!”
      “Hoi,” groette Percy vriendelijk terug.
      Olivers blik viel op Percy’s volle schooltas. “Heb je huiswerk?”
      Percy fronste een beetje. “We komen net uit de les. Heb je het niet genoteerd?”
      “Jawel,” zei Oliver. Hij voelde zichzelf rood worden en het liefst had hij zich omgedraaid om een andere kant op te lopen, maar hij vocht door. “Ik bedoelde meer in het algemeen.”
      “Of ik huiswerk heb?” herhaalde Percy. Oliver nam hem niet kwalijk dat hij zo ongelovig klonk.
      “Ja,” piepte hij.
      “Ja, natuurlijk. We hebben het net opgekregen. Oliver, gaat het wel goed?”
      “Het gaat geweldig. Ik, eh, moet er dringend vandoor.” Hij schoot de eerste zijgang die hij tegenkwam binnen en keek niet meer om. Hij kwam uit in een deel van het kasteel waar hij normaal gesproken nooit kwam en raakte licht verdwaald, maar dat was het waard om te kunnen vluchten.

De volgende keer dat Oliver een dappere poging deed was een week later, toen hij net een boek uit de bibliotheek had gehaald en Percy aan een van de tafeltjes zag zitten. Hij treuzelde nog een kwartier tussen de boekenrekken. Hij kon echter niet eeuwig blijven doen alsof hij aandachtig de titels bekeek, dus uiteindelijk haalde hij diep adem, rechtte zijn rug en ging met een glimlach op Percy af.
      Percy keek op van zijn werk en glimlachte terug. Dat was het moment waarop Oliver besefte dat hij in al zijn nervositeit geen moment had stilgestaan bij wat hij eigenlijk zou zeggen.
      “Gefeliciteerd!” flapte hij er in blinde paniek uit. Hij stak zijn hand uit en Percy schudde hem automatisch. Oliver pompte zijn arm een paar keer enthousiast op en neer, tot hij Percy’s hand abrupt losliet, want holy Merlin, hij had Percy’s hand gepakt.
      Percy knipperde een paar keer, verward, en Oliver vroeg zich af hoe extreem een situatie moest zijn voordat vergetelheidspreuken gerechtvaardigd waren. “Ik ben niet jarig.”
      “Dat weet ik,” zei Oliver, wat waar was. Hij zocht wanhopig naar woorden om de situatie weer een beetje beter te maken. “Ik ook niet,” voegde hij er uiteindelijk aan toe, wat helemaal niets verbeterde, maar er wel voor zorgde hij probeerde in te schatten hoe hoog hij zou moeten vliegen om een sprong van zijn bezem fataal te maken.
      De glimlach was allang verdwenen, en ook Percy’s verwarring moest nu plaatsmaken voor een frons. “Oliver, is alles in orde?”
      “Ja, natuurlijk. Prima, perfect. Ik, eh, ik zie je later wel.”
      “Oké,” zei Percy, en Oliver had de indruk dat hij er nog iets aan toe wilde voegen, maar zijn platgewalste zelfrespect had geen tijd meer om nog te blijven staan luisteren. Hij draaide zich om en snelwandelde de bieb uit.

Het was een klein wonder dat hij na dat fiasco niet tot in de eeuwigheid in zijn bed verstopt bleef. Hij deelde zijn slaapzaal echter met Percy, en Percy had de gewoonte om iedereen die door hun wekker leek te slapen een tweede keer wakker te maken. Door die dreiging werd hij extra vroeg uit bed gejaagd, zodat hij Percy geheel kon ontwijken.
      Dat hield hij ongeveer twee weken vol, tot Percy hem een keer vlak na een les die ze samen hadden te pakken kreeg buiten het lokaal. “Oliver, hoi.”
      “Hallo,” antwoordde Oliver. Hij bleef doorlopen, in de vage hoop dat hij misschien ergens een diep gat aan zou treffen waar hij zogenaamd per ongeluk in kon vallen.
      “Het viel me op dat ik je de laatste tijd niet veel heb gezien. Heb ik iets verkeerd gezegd?”
      “Nee hoor, helemaal niet.” Percy had niets verkeerd gezegd. Oliver wilde hem geen onterecht schuldgevoel geven, dus zond hij hem de beste glimlach die hij voor elkaar kon krijgen. “Ik had het gewoon erg druk met school en Quidditch.”
      Percy knikte. “Oliver, mag ik je iets vragen?”
      “Natuurlijk.”
      “Zou je het erg vinden als ik je kuste?”
      Oliver bleef abrupt staan. “Wat?”
      Percy stopte ook en haalde zijn schouders op. Oliver was er niet van overtuigd dat hij zich er echt zo nonchalant bij voelde. “Ik kreeg de indruk dat je me iets wilde vragen, maar er steeds omheen bleef praten.”
      “Dat was niet wat ik wilde vragen. Of, nou ja, niet zo direct.”
      “Een beetje directheid leek me niet slecht in dit geval.”
      “Oh.”
      Percy glimlachte en liep weer verder. Oliver volgde hem vrijwel automatisch, en liet ‘per ongeluk’ zijn hand tegen die van Percy aankomen. Hij wist niet helemaal zeker of Percy of hijzelf er daarna voor zorgde dat hun vingers verstrengeld raakten, maar het beviel hem wel.
      “Trouwens,” zei hij, nadat ze een stukje in stilte hadden gelopen, “het antwoord is nee. Ik zou het niet erg vinden.”
      Ook na die dag waren er niet veel mensen op Hogwarts die wisten dat Oliver Wood in werkelijkheid vrij verlegen was. Wat ze wel wisten was dat er twee dingen waren die altijd een glimlach op zijn gezicht toverden - Quidditch en Percy.