A ranger/traitor 165

“Geen Skandiërs te zien?” Gilan liet zich naast zijn leerling op de grond zakken.
“Nee.” Corn staarde naar de horizon in de verte. Gilan kon maar geen hoogte krijgen van die jongen. Hij was helemaal anders dan Will of hij geweest waren op die leeftijd. Hij deed echt zijn best tijdens de lessen, daar niet van, maar hij miste elke geestdrift en enthousiasme. Misschien was dat niet zo vreemd, aangezien de grijze jager die hem oorspronkelijk als leerling had aangenomen, voor zijn ogen vermoord was door een bende Skandiërs. Als hij in de leer was geweest bij een smid of timmerman, zou geen enkele meester over hem geklaagd hebben. Hij deed alles wat hem werd opgedragen nauwgezet en zonder morren, maar dit was het corps van de grijze jagers. Zonder ijver en wilskracht was het onmogelijk om hun wapens zo te leren beheersen als grijze jagers dat deden, maar ook creativiteit en inzicht waren een belangrijke vereiste en op dit moment leek Corn daar niets van op te kunnen brengen.
“Morgen vertrekken we naar Singledge, daar treffen we nog een grijze jager, Clark. Hopelijk brengt hij geen slecht nieuws.” Corn knikte een paar keer, terwijl hij over de zee bleef uitkijken. Niet dat hij iets zou zien. Araluen telde kilometers kustlijn en de Skandiërs hadden maar een meter nodig om aan land te gaan. Het was onmogelijk om alles in de gaten te houden. De Skandiërs deden nu ook geen poging meer om verborgen te houden, dat zij het waren en vielen willekeurige dorpen aan langs de kust. Dat hadden ze voor het verdrag met Erak ook gedaan, alleen gingen ze nu veel driester te werk. Het ergste was, dat ze daarmee begonnen waren vlak nadat de grijze jagers er door Corn waren achter gekomen wie achter de moordaanslagen zat. Ze moesten dus geweten hebben dat het niet langer nut had om in het verborgene te opereren. Alleen was de vraag: hoe wisten ze dat? Want in tegenstelling tot de andere grijze jagers, geloofde Gilan niet dat de jonge Miko het hen had doorgebriefd.