Hoofdstuk 2

Ik kom thuis in een enorme bende. ‘Mam pap zijn jullie er?’ ik ren naar de woonkamer, die ook helemaal overhoop ligt. Daar liggen ze dan bebloed op de bank. Ik ren naar ze toe. Gelukkig voel ik hun hartslag nog. Ik pak de telefoon en bel 112 ‘Ja hallo u spreekt met Mallisa de Hoeve, mijn ouders liggen hier bebloed en al op de bank. Ik heb geen idee hoe het gebeurt is’
‘Oke u moet rustig aan doen en het adres even geven’ antwoord de mevrouw aan de lijn. Ik noem mijn straat en mijn postcode. ‘Oke dank je wel we sturen zo snel mogelijk de politie’. Ik hang op en begin alvast de rommel op te ruimen. 2 minuten later gaat de deur bel. Ik loop naar de voordeur en doe open. Ik begin te gillen want het zijn 2 mannen met een bivakmuts op hun hoofd en geweren. Ik ren naar mijn kamer, de 2 mannen komen achter me aan en beginnen te schieten. ik voel een steek in mijn voet. Ik wil gillen maar dat doe ik niet want dan zouden ze gelijk weten dat ik onder me bed zit ik mijn kamer. Op dat moment hoor ik heel hard geschreeuw ’POLITIE NIET SCHIETEN!’ ik hoor dat er wel geschoten wordt. 5 minuten later stopt het. Ik hoor geroep. ‘Mallisa! Mallisa!’ het is Robin. Ik loop naar beneden en zie dat de boeven neergeschoten zijn. Ik wankel want ik ben door mijn voet geschoten. De politie vangt me op. Samen lopen we naar de woonkamer die nu onder het bloed zit van de boeven. De politie zegt dat er nog veel meer politiemannen komen. Op dat moment hoor ik de sirenes van de Ambulance. Ze komen mijn ouders ophalen. Ik ren naar ze toe. Ik voel nog steeds een hartslag. Ik ga verloren op mijn knieën zitten. ‘We brengen je ouders naar het ziekenhuis wil je mee of rij je met iemand anders mee?’ ik kijk naar Robin die zegt ‘Ze kan wel met ons mee’ ik vind het goed en laat alles maar over me heen komen. Robin helpt me omhoog, ik ben te zwak om op mijn eigen benen te staan. We lopen naar buiten. Daar staat zijn fiets. Ik mag achterop. We rijden naar zijn huis. Zijn moeder doet geschokt de deur open omdat ik helemaal onder het bloed zit. Ze helpen mij mee naar binnen. Ze maakt mijn veters van mijn schoenen los en opeens gaat er een felle pijn door mijn voet heen. ‘Oh mevrouw de Ruit daar zit een snee in’ Mevrouw de Ruit gaat heel erg voorzichtig verder. Ik kijk niet want ik heb nooit tegen bloed gekund. Mevrouw de Ruit begint mij geschokt aan te kijken, ‘Oh kindje toch wat is er gebeurt?’ ik leg het hele verhaal uit. Ze wil mij schoonmaken onder de douche maar na een paar protesten gaat ze mij toch maar schoonmaken in bad. Ik loop met steun van Robin naar boven, waar ik mij begin uit te kleden. Mevrouw de Ruit draait de kraan open en laat het bad volstromen. Ik kijk hoe het water rood wordt als ik in bad stap. Mijn voet begint gelijk te prikken. Ik wou het uitgillen maar dat deed ik niet inplaats daar van begon ik zachtjes te keunen. Mevrouw de Ruit begon eerst mijn haar te wassen, dat vond ik wel fijn want daar zaten geen wonden in. Later begon ze steeds meer naar mijn voet toe te werken. Toen ze daar uiteindelijk was ging ze heel voorzichtig te werk. Eerst ging ze rond de wond om, later ging ze daar met een speciaal doekje overheen dat deed minder pijn dan met een gewoon doekje. Later was ik helemaal klaar en stapte ik uit bad. Mevrouw de Ruit begon mij aftedrogen, en liep naar de kamer van Robin om een T-shirt te pakken. Dat T-shirt was veel te groot en viel over mijn boven benen heen. Mevrouw de Ruit zei dat ik even moest gaan zitten en mijn tanden op elkaar moest doen want ze ging mijn voet verzorgen. 5 minuten later was mijn voet dik ingepakt en zat ik nog steeds op het bed van Robin. Ik was heel moe en viel bijna in slaap. Ik keek naar Mevrouw de Ruit hoe ze de laatste hand aan mijn voet lag. Zij keek mij niet aan maar ze wist dat ik moe was en ze zei ‘Ga maar lekker slapen ik laat niemand je storen’. Op dat moment kon ik niks meer zeggen en viel ik in slaap. Ik droomde die dag heel slecht. Ik viel in een gat en ik bleef maar vallen en vallen. Uiteindelijk veranderde de kleur en voelde ik handen om mij heen. Ik viel op de vloer en zag het tafereel van vanmiddag nog een keertje maar nu vanaf het begin. Ik hoorde de schotten opnieuw en zag hoe mijn ouders werden neergeschoten. Ik schok wakker en voelde twee stevige armen om me heen, Robin was bij me komen liggen. Ik zag op de klok dat het al negen uur s’ avonds was. Robin sliep als een roos, beneden hoorde ik geluiden. Ik kon toch niet meer verder slapen dus ik liep maar naar beneden dat nog best wel tegenviel omdat ik elke keer als ik op mijn voet stond een pijnscheur voelde. Uiteindelijk was ik beneden en zag ik de ouders van Robin beneden zitten, ze keken naar het Journaal. Waar ik toevallig mijn eigen huis zag. Ik liep rustig naar binnen. Mevrouw en meneer de Ruit keken allebei gelijk om. ‘Oh kind kan je niet meer slapen?’ vroeg mevrouw de Ruit. Nee antwoorde ik. Ik mocht gaan zitten en keek mee naar het Journaal. De verslaggeefster stond voor de deur die geblokkeerd werd door de Politie. Ze mochten er niet door. De Politie gaf zelf geen commentaar dus daarom gingen de verslaggevers maar naar de buren. Die arme buren die hebben alleen maar schoten en gegil gehoord. Ik zakte bijna weg toen de ouders van Robin ook naar boven gingen. Ik liep mee en kroop bij Robin in zijn armen.
De volgende morgen werd ik al vroeg wakker. Ik wou weer gaan slapen toen Robin ook wakker werd. Samen liepen we naar beneden. Robin ging een ontbijtje maken. Vandaag gingen we naar mijn ouder toe. Gisteren mochten we nog niet naar mijn ouders want de politie ging de afdrukken vergelijken met de afdrukken van de dode boeven. Mijn ouders waren nog niet buiten levensgevaar. Ik wou zo snel mogelijk naar ze toe. Robin kwam terug en zetten de borden op tafel, hij liep naar de TV en zetten hem aan. Het Journaal sprong aan. Ik keek hem aan en hij begon gelijk te zappen. Rond een uur of 10 kwamen zijn ouders ook naar beneden. Ik wou naar boven om me aan te kleden toen ik besefte dat ik geen schone kleding had. ‘Ik heb je kleding gewassen Mallisa’ ‘bedankt Mevrouw de Ruit’ ik liep naar boven en begon mij aan te kleden. Vijfminuten later kwam Robin ook naar boven. Hij klopte op de deur. ‘je mag naar binnen komen’ zei ik. Hij liep naar binnen en begon mij te kietelen. Hij wist dat ik daar niet tegen kon. We vielen op het bed, we keken elkaar aan en hij begon me te zoenen. Ik liep me meeslepen. Ik besefte de tijd niet toen de ouders van Robin ons riepen om te gaan. Robin haastte zich met aankleden. Als ik zijn six-pack nog niet had gezien was dat wel het mooiste buikje van mijn hele leven. We snelde naar beneden waar we snel in de auto gingen zitten. We reden weg op weg naar mijn ouders. Ik zat zenuwachtig in de auto. Robin pakte mijn hand vast. Samen liepen we naar binnen. We liepen naar de receptie om te vragen waar mijn ouders lagen. We moesten naar de 4de verdieping. We liepen naar de lift en stapte in. In de lift was het heel erg stil. Op de 4de verdieping stapte we uit. We liepen verder naar de volgende balie. De mevrouw achter de balie zei dat we even konden wachten in de wachtkamer. Vijftien minuten later kwam de verpleegster naar ons toe en begeleide ons naar mijn ouders. Daar lagen ze dan, zo stil als het maar kon. Ik zakte bijna door mijn knieën. Robin weerhield mij daarvan, want hij had mij vast. Samen liepen we verder. Mijn ouders lagen onbeweeglijk in het bed. Plotseling zag ik iets om mijn moeders nek hangen. Het was een symbool, het leken net twee hartjes maar dan in elkaar. Ik keek Robin aan maar die zag niks. Ik maakte de ketting los en deed hem om mijn eigen hals. Een uur later gingen we weer naar het huis van Robin. Ik zat heel stil in de auto te spelen met mijn nieuwe ketting. Robin keek op zij. ‘wat is dat? Heb je een nieuwe ketting? Laat eens zien.’ Ik maakte de ketting los en ga hem aan Robin. Hij keek er heel wonderlijk naar. We reden net de straat in van mijn huis. Ik keek op en zag toen pas dat we die straat in reden. De journalisten stond er nog steeds. Tuurlijk stormde ze gelijk op mij af maar de ouders van Robin hielde ze tegen. Robin en ik slopen naar mijn huis. Binnen was het al een beetje opgeruimd. We liepen naar boven naar mijn kamer. Ik pakte een tas. We stopte er de kleding in die ik gepakt had. Ik liep naar de badkamer en pakte mijn toilettas met mijn Make-up er in. Samen liepen we naar beneden. We slopen weer de auto in. De ouders van Robin zaten als in de auto. Samen reden we snel weg. We kwamen aan in de straat van Robin, we parkeerde en ik pakte mijn tas van achteren. Samen liepen we snel naar binnen. Ik liep naar boven om mijn tas neer te zetten. Robin liep achter mij aan. En we gingen verder alsof vanmiddag nooit onderbroken was geweest.