The fairytale

Jongens heb ik nooit begrepen.En zeker nu niet nu mijn hersenen zo 'goed'meewerken.Ik had de bibliotheek verlaten en was naar een veldje iets verder dan het sportveld gestapt.Iets had me hier naar toe gelokt.De zon scheen niet hard,integendeel de regen kwam uit de lucht gevallen.Ik zag een boom in de verte en liep er naar toe om er onder te kunnen schuilen.Toen ik veilig onder de boom stond waarvan de bladeren de regen zeer goed tegenhielden bekeek ik de boom is goed.In de stam stond iets in gegraveerd.Ik ging met mijn vingers over de letters.AxT.Ik bekeek het nog is goed.De letters waren gekrast middenin een groot hartje.Ik ging met mijn vingers over de lijn van het hartje en ineens schoot er me iets te binnen.


'Kijk eens wat ik gemaakt heb.Ik kijk naar de jongen die wijst naar een boom.De jongen die ik herken als de jongen die me neersloeg.Tom dus,heeft iets in de boom gegraveerd.Oh,zo lief.Breng ik uit als ik de letters AxT zie staan.Air en Tom zegt hij.Air en Tom herhaal ik.Hij omhelst me en ik knuffel graag terug.Even later raken onze lippen elkaar ook.Speels duw ik hem opzij waarna hij een pruillip opzet en me op de grond duwt.Hij komt op me liggen waarna onze lippen weer contact vinden.Daarna rolt hij zich naast me op het gras.Hij plukt een bloem van de grond en steekt hem in mijn haar.'Nooit gedacht dat er iets was wat je nog mooier kon maken.'


Een traan rolt over mijn wang.Het was vast een herrinering van me geweest die ik vergeten was.De tekening die in de boom stond gegraveerd was van mij en Tom.Ik leek zielsgelukkig.Hoe komt het dan toch dat ik zo een goede herrinering niet meer kan herrineren?