A ranger/traitor 173

“En is er nog een schip uitgevaren sinds we die demonen boven de zee hebben laten verschijnen?”
“Nee, geen enkel.” Arnaut grijnsde. “We mogen Malcolm wel dankbaar zijn voor zijn ideeën en goed dat het heel de tijd zo mistig is boven het water.” Halt knikte. Ze waren nu al vier dagen bezig met hun ‘voorstellingen’ en het liep zelfs beter dan verwacht. De Skandiërs waren dan misschien onverschrokken waar het gevechten van man tot man betrof, bijgelovig waren ze des te meer. Nadat Halt en Arnaut gehoornde schimmen hadden laten verschijnen boven de schepen -de bodes voor onheil en kwaad- was er niet een schip vertrokken, maar er hadden er wel aangelegd en natuurlijk durfden die ook niet meer te vertrekken. Ieder schip dat binnenliep was er een minder dat Araluen of Hibernia nog kon lastig vallen, dacht Arnaut terwijl er nog een mast aan de horizon verscheen. Over de vraag hoeveel er nog op het water waren en dat nog wel konden doen, dacht hij liever niet na.
“En denk je dat ze genoeg opgewarmd zijn?” vroeg hij Halt.
“Ik denk het wel. Tijd voor het echte werk zou ik zeggen.”
“Ik ga me klaarmaken.”
Je verkleden als een Skandische demon was niet echt moeilijk. Zelfs Skandiërs waren niet eensgezind over het uiterlijk van hun goden en demonen. Arnauts uitrusting bestond dus uit grote hoornen die op zijn helm bevestigd konden worden en vreemde gekleurde symbolen die hij op zijn harnas schilderde. -Want geen haar op zijn hoofd dat er aan dacht om zich zonder harnas in de buurt van een Skandiër te wagen.- Verder had hij zijn vertrouwde zwaard en schild ingeruild voor een tweehandig slagzwaard.
“Hoe zie ik eruit?” Halt bekeek hem van kop tot teen.
“Ik vind je belachelijk, maar ik denk dat de Skandiërs, je best angstaanjagend zullen vinden.”