Hoofdstuk 29

Liam

'Waarom ligt mijn zusje in het zwembad?' Ze was zo mooi. Haar lange blonde haar viel in lokken rond haar gezicht, haar grijs groene ogen hadden een nieuwsgierige twinkeling, ze had kleine sproetjes rond haar gezicht en haar schouders waren licht verbrand. Ik pakte haar hand en nam haar mee de keuken in om zonnebrand te pakken. 'O, had ik nog niets eens door,' mompelde ze terwijl ze naar haar rode schouders keek. Er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht toen ik haar schouders begon in te smeren. Er was een stilte tussen ons, maar geen ongemakkelijke stilte. Ik borg de zonnebrand weg en leunde op het aanrecht terwijl zij op de keukentafel zat. Mackenzie was een van de eerlijkste mensen die ik ooit had ontmoet en dat maakte haar zo bijzonder. Ze zei wat ze dacht, ze glimlachte als ze gelukkig was, huilde als verdrietig was. Haar gezicht leek een open boek en ik had het idee dat ik haar al jaren kende.
'Wat is er?' Ik besefte dat ik naar haar aan staren was. Ze kreeg blosjes op haar wangen en keek verlegen weg. 'Waarom kijk je zo?' Ze begon aan haar nagels te frunniken. Aarzelend stond ik op van het aanrecht en liep naar haar toe. Ik wilde haar zo graag kussen. Ze beet op haar lip en keek naar me op.
'Liam?!' Mark kwam de keuken binnen rennen met een telefoon in zijn handen. Hij keek even bedenkelijk naar Mackenzie en mij. 'Kenz, kan je ons even alleen laten. Liam en ik moeten even praten over... de opdracht die we gekregen hebben van onze baas.' Ik verstijfde.
'Hoezo? Wat jullie doen is nou niet bepaald geheim; tuinieren en klusjes. Tenzij jullie in het geheim drugs smokkelen of zo en dit een cover verhaal is.' Ze keek van mij naar haar vader. Ik moest zo ongelofelijk stom gekeken hebben, want Mackenzie haastte zich snel de keuken uit.
'Liam,' zei Mark zachtjes. 'Harry komt hier heen.'