Hoofdstuk 2

‘Maroon!’. Het meisje keek om. ‘Volgende keer beter!’, riep hij haar met een glimlach toe. Ze liet één kant van het stuur van haar motor los en stak haar middelvinger naar hem op. ‘Klootzak!’. Dit liet hem alleen nog maar harder lachen. Met een diepe frons tussen haar wenkbrauwen draaide ze haar hoofd om en liep ze verder over het gras van de parkeerplaats.
Aan weerzijde stonden campers met ouders, trainers en rijders. Mensen met motoren liepen heen en weer. Sommigen gaven haar een tweede blik, verbaast een meisje gekleed in pak en met een motor naast zich te zien lopen. Normaal zou ze hen even arrogant aankijken, maar vandaag kon het haar niet schelen.
Hun camper kwam in zicht. In de verte zag ze een jongen naar buiten lopen. Ze herkende het kastanjebruine haar en de tengere beentjes.
‘Luke!’, riep ze. Ze begon wat harder te lopen. De jongen keek om. Hij stak zijn hand naar haar op. ‘Heb je het gezien?’, vroeg ze. ‘Ja, wat een gore hufter!’. Naast hem kwam ze tot stilstand. ‘Ik doe die keal nog een keer wat’, snauwde ze. ‘Ja, was hij niet dezelfde die je d’r een paar maand geleden ook vanaf reed?’. Ze knikte hevig. ‘En hij probeert het wel vaker’. Ze trok een gezicht. ‘Cody Franklin...’, zei ze walgend. Luke keek langs haar heen.
‘Waar is Richard, dan?’. ‘Die probeert Cody gediscwalificeerd te krijgen’. ‘Dat verdient hij’. ‘Dat dacht ik ook’. Haar blik ging naar de camper. De achterklep was al open. Ze liep erheen en zette de motor ervoor.
'Je mobiel ging...’, begon Luke. Ze keek naar hem op. ‘En?’, vroeg ze, terwijl ze de laadklep op liep. ‘Het was je vader’. Ze fronste lichtjes. Haar vader belde haast nooit. Luke kwam aan het einde van de klep staan. ‘En?’, vroeg ze nogmaals. Hij haalde zijn schouders op. ‘Je moest hem terugbellen’. Ze knikte, waarna ze haar motor op de standaard zette. ‘Oke...’, mompelde ze.
Ze pakte haar helm van het stuur en liep de laadklep af. ‘Waar is Aron?’. Voor Luke uit liep ze de camper in. ‘O, die loopt ergens rond’. Ze legde haar helm op het tafeltje, pakte haar mobiel ervan af en liet zich zakken op het kleine bankje. ‘Wil je wat drinken pakken?’, vroeg ze Luke, die tegenover haar aan de tafel kwam zitten. Zijn gezicht betrok. ‘Dan moet ik opstaan...’. Ze begon te lachen. ‘Het is hier zo kleine dat je net zo goed kan blijven zitten’. ‘Ik zal het proberen, maar als het niet lukt, moet je het zelf maar pakken’. Haar blik ging naar de telefoon in haar handen.
Ze tikte het nummer van haar vader in en hield het apparaat bij haar oor. Nadat hij twee keer overging, werd hij opgenomen. ‘Hey, meisje’, klonk haar vader aan de andere kant van de lijn. Eerder was het ‘prinsesje’ geweest, maar daar had ze zich zo aan geirriteerd dat hij er maar ‘meisje’ van gemaakt had. ‘Hoi, pap, waarom belde je?’. Haar ogen volgden Luke, die probeerde vanaf het bankje de koelkast te openen. ‘Ik lig in het ziekenhuis en-‘. ‘Wat?!’, onderbrak ze hem. Ze sperde haar ogen open. Luke keek verbaast naar haar om.
‘Wat is er gebeurd?’, vroeg ze, lichtelijk in paniek. ‘Ik heb een hartaanval ge-‘. ‘Hartaanval?!’, onderbrak ze hem weer. ‘Hoe kan dat? Je had toch al een omleiding?’. Vijf jaar geleden had hij een open hart operatie gehad. Luke’s gezichtsuitdrukking ging van verbaast naar geshocked. Haar vader zuchtte. ‘Als je me nou gewoon even uit laat praten’. ‘O, sorry...’, mompelde ze. ‘Ik lig in een ziekenhuis in Melbourne, ik heb gisteren een hartaanval gehad, ik ben niet meer in kritieke toestand, maar ik wil wel graag dat je overvliegt’, legde hij rustig uit. ‘Dus je bent wel kritiek geweest?’, concludeerde ze. ‘Ja’. Ze bracht haar vrije hand naar haar hoofd. ‘Hoe kon dat gebeuren?’. ‘Dat weten ze nog niet’. Ze haalde even diep adem.
‘Er is al een vlucht voor je geboekt, over vier uur vertrekt je vanaf Phoenix naar Melbourne, bij het vliegveld wacht een taxi op je die je naar het ziekenhuis brengt, goed?’. ‘Ja, ik zal er zijn’. ‘Doeg, tot snel, meisje’. ‘Ja, doei...’. Ze hing op. Ietwat verslagen staarde ze naar de telefoon. ‘Heeft je vader een hartaanval gehad?’. Ze knikte. ‘Ik vlieg zo naar Australia’.