Meisjes met vragen - 3

“Wat was jouw probleem, Yle?”, vroeg Keylina, na een stilte.
“Ik, nou, het is zo raar, ik… Weet u, ik weet al heel mijn leven dat Sokka, dat papa, nou ja, dat hij mijn vader is. En mama en tante Diana en oom Thomatio hebben me ook veel over hem verteld en zo, maar… Ik heb het gevoel, ik ken hem helemaal niet, het is alsof, alsof hij helemaal geen familie van me is. Alsof oom Thomatio…” Ze keek Katara verontschuldigend aan. “Ik was heus wel blij toen hij terug kwam en zo, en toen ik hem met mama zag, maar…”
“Yle, jullie hebben de kans nog niet gehad om elkaar te leren kennen”, zei Keylina zacht. “Er is in die korte tijd te veel gebeurd. Je was er ook helemaal niet op voorbereid dat hij terug zou komen.”
“Maar, het leek alsof u, toen u naar de Waterstam kwam…”
“Voor mij was het anders. Ik wist dat er dingen niet klopten, zeker nadat mijn moeder het gezegd had. Ik zat met grote vragen, ik had antwoorden nodig. Jij was toen ook nog heel wat jonger, je besefte nog niet helemaal wat er gebeurde. Ik was blij dat ik eindelijk wist wat er aan de hand was, maar het voelde ook vreselijk onwennig met Lizzie en mijn ouders.”
“Maar u wist het niet eens, en ik…”
“Yle, ik zei je al, jij was er ook niet op voorbereid hem weer te zien. Bovendien wisten mijn ouders een hoop dingen over mij, dingen waar jouw vader geen idee van had. Dat maakt een groot verschil, het is voor hem minstens even onwennig als voor jou.” Yle knikte begrijpend.
“Het voelt als verraad. Langs de ene kant naar oom Thomatio, omdat ik hem als een vader zag en nu… Maar ook naar papa en…”