029

Lauren Brown

Justin heeft gevraagd of we vanavond naar z'n moeders huis wilde komen. Pattie is op reis. Ik ben met Jane en Sam in mijn huisje. We zitten in de woonkamer. We hadden ons daarnet klaar gemaakt. We hebben een fles witte wijn erbij gepakt. We hoeven toch niet te rijden. Ryan en Chaz komen ons halen. 'Vind je niet dat het tijd word om vanavond de eerste stap te zetten met Justin?' Vraagt Jane. 'Hoe bedoel je, de eerste stap?' Ik kijk Jane niet begrijpend aan. 'Nou, je begrijpt me wel'. Ik schud mijn hoofd. 'We hebben het al eens gedaan Jane'. 'Ik bedoel niet meteen het bed induiken met hem'. Ik kijk haar vragend aan. 'Je moet hem zoenen waar iedereen bij is. Dan moet je kijken of hij zich schaamt. Jullie hebben nog niks in het openbaar gedaan of iets'. 'Slim. Dat kan ik wel eens proberen'. De deurbel gaat. Ik spring meteen op van de bank. Ik loop naar de voordeur toe. Ik doe open en daar staan Ryan en Chaz. Ik zeg ze gedag. 'Gaan we meteen weg of willen jullie eerst nog wat drinken?' 'Laten we maar meteen weggaan. Je kan waarschijnlijk niet wachten om bij Justin te zijn'. Grapt Chaz. Ik trek een wenkbrauw op. Ik geef hem een tik op z'n arm. Ik loop naar de woonkamer toe. 'Kom we gaan. Chaz wilt meteen weg'. Ik zei Chaz' z'n naam expres wat harder voordat ze denken dat ik meteen weg wil. Jane en Sam staan op van de bank, pakken hun spullen van de tafel en lopen mee naar de voordeur waar Ryan en Chaz al staan te wachten. Ze groeten elkaar en we lopen met z'n alle naar de auto. We stappen in en doen onze gordels vast.
We staan voor het huis van Pattie. Justin doet open. Ik kijk 'm aan en zie meteen die hemelse glimlach op zijn gezicht. Zijn lach is echt het meest perfecte aan Justin. Nee oké, zijn stem ook, z'n gezicht, z'n kledingstijl, z'n lichaam.. Eigenlijk is Justin gewoon helemaal perfect. Behalve zijn innerlijk dan. Maar toch heeft hij iets. Ik laat iedereen voor me gaan. Als iedereen uit de gang is, loop ik naar binnen. Ik voel me ongemakkelijk. Ik weet ook niet hoe ik Justin moet begroeten. 'Hi.' Zeg ik een beetje ongemakkelijk. 'Hey.' En weer die glimlach. Justin houdt zijn armen wijd open. Ik omhels hem. Als ik me uit zijn omhelzing wil halen, lijk ik wel heel dicht bij Justin's gezicht te zijn. Het voelt echt heel erg ongemakkelijk. Justin buigt zijn hoofd naar voren. Ik doe precies hetzelfde. Net als Justin zijn lippen op de mijne wilt drukken zet ik een stap naar achter. Ik kijk naar de grond en tik met mijn voet zenuwachtig op de grond. Ik voel zijn ogen op m'n huid branden. 'Wat, was..' 'Weet ik niet. Het voelde gewoon niet goed.' 'Wil je hier wel zijn?' Ik knik snel. Natuurlijk wil ik hier zijn. Ik wil juist zo dicht mogelijk bij Justin zijn. 'Ja, heel graag.' Dat laatste zeg ik snel en zachtjes. 'Mag ik je nog een knuffel geven?' Vraagt hij dan heel lief. Ik knik. Hij slaat zijn armen weer om me heen en zo blijven we even staan.