He wants me!

Naast me hoor ik Naminé zuchten. Ik moet lachen.
‘Hoor jij nu niet wat te zeggen?’ vraagt Marco aan haar.
‘Dat hij een lompe klootzak is die alleen maar zijn pik achterna loopt?’ zegt ze droog. Ik bijt op mijn lip om het niet uit te schateren.
‘En dat jij niks voorstelt zonder je vriendin?’ bijt Tom terug. Oeh, bitchy.
‘Kijk maar uit of er blijft zo niks meer van je mannelijkheid over, dankzij mijn vriendin,’ zegt mijn beste vriendin schamper met een knipoog naar mij. Tom kijkt me schattend aan, maar besluit dan toch dat hij me toch niet echt aankan.
‘Ik wil graag dat je je excuses aanbiedt,’ zegt Marco streng.
‘Voor wat eigenlijk?’ vraagt Naminé met een dom gezicht. Ik grinnik.
‘Voor dat je hem geslagen en getrapt hebt.’
‘En wat als ik daar geen spijt van heb en als ik zeg dat het zijn eigen schuld was?’ Afwachtend kijken we Marco aan, die begint te grijnzen.
‘Dan mogen jullie een andere sportschool gaan zoeken en een andere coach.’
‘Oké, doei,’ zeg ik vlug. Ik pak Naminé bij haar arm vast en loop de zaal uit.
‘Wat ben jij nou van plan?’ vraagt ze verbaasd.
‘Hij wil me,’ zeg ik met een wenkbrauwiebel. Ze schiet in de lach. ‘Hij belt wel weer. Hij wil me echt niet kwijt, ik ben te kostbaar.’
‘Nu klinkt je echt alsof je een gigantisch ego hebt!’ Ik kijk haar met mijn engelengezichtje aan.
‘Heb ik ook.’ Iemand rent ons voorbij. Het is Marco. Wat ben ik goed.
'Ho! stop! Jullie gaan niet weg.’
‘En waarom niet?’ vraagt Naminé arrogant.
‘Omdat… ik jullie niet kwijt wil?’ probeert hij. Ik knijp hem in zijn wangen.
‘Ah, wat schattig. Natuurlijk gaan we niet weg. Maar Kaulitz wel!’
‘Als hij bij ons wil trainen, dan mag hij bij ons trainen.’ Ik open mijn mond alweer.
‘En als hij weer irritant is?’ is Naminé me voor.
‘Dan zeggen jullie dat tegen mij, begrepen?’
‘Ja, o heilige meester!’ lach ik. Hij rolt met zijn ogen en loopt glimlachend terug naar Tom.
‘Wij ook nog maar even naar binnen?’ stelt mijn beste vriendin voor. Ik knik instemmend. Vrolijk huppelen – dat was Naminé’s idee – we terug naar de juiste zaal. Tom staart ons chagrijnig aan. Hij is het zeker niet gewend dat mensen – en dan met name meisjes – hem tegenspreken.
‘Boksballen?’ stel ik voor. Veel zin om te sparren heb ik niet. Naminé knikt instemmend. Agressief begin ik tegen de zak aan te stoten. Langs me doet Naminé hetzelfde.
‘Ik wist wel dat je hier alleen kwam voor de meisjes!’ klinkt dan een triomfantelijke stem uit de deuropening. Verbaasd kijken we ernaar. Daar staat een redelijk gespierde jongen met lang bruin haar die Tom grijnzend aankijkt. Ik loop op hem af en knijp hem in zijn spierballen. Hij kijkt me met een vaag gezicht aan. Grijnzend kijk ik naar Tom.
‘Kijk Kaulitz, zó moet jij er ook uit gaan zien!’ roep ik. Naminé schiet in de lach, net als de jongen. Tom kijkt alleen maar sip. Dan duw ik de jongen ruw tegen de muur aan. ‘Waag het niet om ook nog maar één keer zo’n opmerking te maken en je bent dood, begrepen?!’ dreig ik. Met grote ogen knikt de jongen.
‘Ik zei toch dat ze eng was!’ roept Tom.
‘Dat geldt ook voor jou Kaulitz!’ gil ik. ‘Of moet ik Naminé soms weer op je afsturen?’ Automatisch knijpt hij zijn benen een beetje samen. Ik schiet in de lach. Wat is het toch een watje.