Hoofdstuk 31

Mackenzie

Ik werd wakker van mijn telefoon. Slaperig greep ik naar mijn mobiel die op mijn nachtkastje.
'Wat?' mompelde ik.
'En hoe gaat het met je uitzicht? Heb je hem al ge...'
'Hoe laat is het?' mompelde ik.
'Wel bij mij is het vier uur, wat betekend dat het waarschijnlijk 10 uur is in Frankrijk, maar...'
'O, shit!' Ik sprong uit mijn bed en rende slaperig mijn slaapkamer uit.
'Mackenzie? mackenzie?!' Ik had mijn telefoon nog vast toen ik de trap af stormde en de keuken in struikelde.
'Pap, is Liam er no...' Liam keek grijnzend op van zijn kop thee. 'Het is tien uur, moet jij niet allang weg zijn?' mompelde ik. Liam keek op zijn horloge en haalde zijn schouders op. 'Je gaat je trein missen!' Hij grinnikte en stond op. Het volgende moment had hij me naar hem toe getrokken en zijn lippen op de mijnen gedrukt.
'MACKENZIE?!' Liam deed grinnikend een stap achteruit.
'Marlieke, help me onthouden dat ik je vermoord als we allebei weer in Nederland zijn?'
'Liam, het is gelukt.' Mijn vader stond achter me met smeer op zijn handen, kleding en gezicht.
'Wat is er met jou gebeurd?' vroeg ik verbaasd.
'De auto wilde niet starten,' mompelde mijn vader. 'Wel je zusje en ik gaan Liam naar het treinstation brengen. Kan jij naar de markt gaan?'
'Ja, is goed,' zei ik.
'Trek wel even iets anders aan,' mompelde mijn vader. Snel keek ik naar wat ik aan had en zuchtte.
'MACKENZIE?!' Ik zuchtte nogmaals.
'Ja?' mompelde ik in mijn telefoon.
'Waarom wil je me vermoorden?'