001

“Pas toch op voor haar vleugels!” Beet de vrouw van rond de vijftig het jonge meisje toe dat onwillekeurig ineen dook door de snerpende toon die ze aansloeg.
“Sorry Christina, ik ben hier ook nog niet zo lang werkzaam.”
“Christina, laat Lillian nou toch gewoon eens proberen.” Mompelde ik vanaf het voetstuk.
Christina boog eer biedend haar hoofd. “Tot uw wens, uwe hoogheid.”
Ik zuchtte lichtelijke geërgerd. “Hoe vaak moet ik wel niet herhalen dat je me gewoon Allyssee mag noemen? Of Nehynana.”
,,Maar dat mag niet uwe hoogheid, dan denken de mensen dat ik beter ben dan u, terwijl dat helemaal niet van toepassing is, u bent in vele opzichten beter dan ik.”
Ik rolde even met mijn ogen, maar dat zag ze blijkbaar niet.
Daar begon ze weer met al die vergoddelijking.
Ik wou bijna van het voetstuk afstappen tot ik weer een naald van Lillian tussen mijn schouderbladen voelde.
“Het spijt me uwe hoogheid.” Verontschuldigde ze zich snel, en vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ze angstig naar Christina keek.
Er ontsnapte nog een zucht aan mijn lippen. “Ik denk dat het genoeg is geweest voor vandaag dames.”
Ik hoorde Christina even naar adem happen. “Maar uwe hoogheid, uw achttiende verjaardag is al over vier dagen.
“We hebben vanmiddag toch ook nog even tijd om de jurk in orde te maken?”
Ze dacht even na. “Vanmiddag heeft u uw paardrijles, schermles, topografie en u zou met uw moeder de stad in gaan voor de opening van de nieuwe Bibliotheek.” Somde ze uit haar hoofd op.
“Ik heb gister ook al topografie gehad en dat ging prima, ik ken alles al uit mijn hoofd van de omliggende landen.” Mijn onderwijzer is een oude man van rond de zestig, die altijd met een lange aanwijsstok over zijn halvemaan brilletje naar me zat te staren net zolang tot ik een goed antwoord gaf.
Doodeng vind ik die man.
,,Christina, alsjeblieft, misschien is er vanavond nog een plekje vrij.”
Weer dacht ze even na. “Ja, ik denk dat we dat nog wel redden.”
Ik haalde opgelucht adem. “Dames, willen jullie me alsjeblieft uit de jurk helpen?”
Christina kwam direct in actie ondanks haar leeftijd. “Natuurlijk uwe hoogheid.”
Weer moest ik zuchten, over een tijdje wist ik het zeker, dan kan ik hier niet meer tegen, al dat prinsessen gedoe.
Ik voelde hoe de zachte stof langs mijn huid glijden en ik wist dat dit een van mijn mooiste jurken zou worden.
Ik stapte eindelijk van het voetstuk af en schudde mijn spieren los en strekte voorzichtig mijn vleugels, oplettend dat ze niets omgooiden.
Ik zag Lillian bewonderend naar mijn vleugels staren en stak aarzelend een hand uit.
“Ik kan nog steeds niet bevatten dat ze zo mooi zijn, uwe hoogheid.” Ze streek even met een vinger over een van de onderste veren.
“Ach, dat is gewoon een teken van apart zijn.” Snoof ik, ik vind ze maar onhandig en met die vleugels kon ik bijna nooit onopgemerkt het kasteel uit.
Lillian keek me even verwonderd aan. “Ik zou er alles voor doen om vleugels te krijgen, uwe hoogheid.”
Weer snoof ik, alleen dit keer wat minder opzichtig.
“Ze zitten soms alleen maar in de weg, het enige wat ik eraan heb is dat mijn evenwicht beter is en ik kan er soms maar heel even mee vliegen.”
Lillian schonk me een glimlach.
“Dat komt misschien ook alleen maar omdat u nog jong bent, misschien moet u uw vleugels nog sterker maken waardoor u langer kunt vliegen.” Ze haalde haar schouders op alsof het allemaal heel logisch is, wat eigenlijk ook wel zo is.
Ik trok snel een makkelijk zittende wit met bruine jurk aan, en strekte mijn vleugels weer zodat ze goed door de gleuven staken die achter in mijn jurk zaten.
“Lillian, kom je mee?”
Ze keek me even verbaast aan. “Moet ik uw haar doen? Moet ik wat te eten voor u halen? Moet ik een bad laten vollopen? Moet uw paard gezadeld worden? U zegt het maar, uwe hoogheid.”
Ik glimlachte naar haar, Lillian is maar een jaar ouder dan ik en toch was ze zo zeker van haar bestaan hier als mijn kamermeisje, werk dat ze nu toch al wel zeker twee jaar deed en ze bleef maar leren, zoals hoe ze samen met Christina mijn jurken moest maken.
,,Lillian, ik wil dat je met me meekomt als vriendin.”
Haar gezicht begon te stralen terwijl ze achter me aanliep.

Onderweg keken de andere bedienden een beetje raar op tegen mij en Lillian, die nu met een gehaakte arm aan de mijne meeliep.
Op de hoek naar de grote hal stond mijn broer Dimitri, die even verbaasd maar opgewekt moest lachen.
Dimitri, mijn lievelingsbroer die vier jaar ouder was dan ik is mijn stralende zon.
Hij hield de donkere dagen licht in mijn leven.
Zijn haar was zwart en krulde tot in zijn nek - en zijn vleugels hadden die donkere haren verwerkt in de veren, die een klein zwart lijntje erin hadden- in tegenstelling tot mijn lichtblonde haar dat in lange slagen over mijn schouder viel en dat zelfs op de gewrichten van mijn vleugels rustte.
Waarschijnlijk had hij die kleur van onze vader gekregen, die was nu namelijk zwartharig, met lichte grijze plukjes erin, dat als enigste wees op zijn leeftijd, want voor de rest zag hij er nog redelijk jong uit.
Ik glimlachte naar hem en haakte hem aan mijn ander arm. “Ga je mee naar buiten?”
Hij haalde zijn schouders op. “Voor jou doe ik alles.” Zei hij plagerig en liet zich gewillig door mij meetrekken naar buiten.
“Wat ben je eigenlijk van plan?” Vroeg hij toen we eenmaal buiten waren gekomen en zo snel mogelijk naar de koets te lopen die nog in het koetshuis stond om de roddelaars niet al te alert te maken.
“Ik ben van plan om jullie even mee te nemen op een rondritje door de stad en de omliggende velden.”
Dimitri lachte zijn uitbundige lach waar ik zo dol op ben. “Dan heb je mij zeker mee.”
Ik keek even naar Lillian, die me met grote ogen aankeek.
“Ik ben nog nooit in de grote stad geweest.” Zei ze met grote ogen.
Ik glimlachte. “Eens moet de eerste keer zijn.”