20.

Ik doe mijn best om niet te gaan hyperventileren. De angst is duidelijk van mijn gezegd af te lezen en als verlamd kijk ik naar de pijl. Pas na een paar seconden realiseer ik me dat ik moet gaan bewegen als ik niet vermoord wil worden door een pijl. Net op het laatste moment draai ik weg, waardoor de pijl alleen langs mijn arm schaaft.
Er klinkt het luide, hoge gegil van een meisje, ik ben het zelf. Mijn arm brandt en doet echt verschrikkelijk veel pijn. Mijn drietand valt op de grond en zelf zak ik mee. Het enige waar ik aan kan denken ik de pijn. Ik wil niet meer. Ik kan niet meer.
'Stel je niet aan.' Sky staat voor me en trekt me aan mijn pijnlijke arm overeind.
Ik moet moeite doen om niet weer te gillen. Met een gezicht verkrampt van pijn kijk ik hem aan, maar ik weet niets terug te zeggen.
'Sta op en vecht. Laat zien dat je geen mietje bent.' gaat Sky verder, waarna hij een speer gooit en een meisje raakt dat iets van tien meter verderop staat. Er stroomt bloed over zijn been en er zit een snee op zijn voorhoofd, maar toch gaat hij door.
Voorzichtig pak ik mijn drietand weer op. Ik moet doorgaan. Ik mag niet opgeven. De pijn en het verzorgen van verwondingen komt straks wel. En wat had ik dan verwacht? Dat ik zonder een schrammetje uit het bloedbad zou komen?
Ik recht mijn rug en negeer de stekende pijn. Overal om mij heen is chaos. Tributen die elkaar afslachten. Anderen die proberen te vluchten en nog snel een rugzak mee grissen. Overal ligt bloed. En ik sta er middenin. Wat moet ik doen? Ik voel er niets voor om zomaar een gevecht in te springen en iemand te gaan vermoorden. Of zelf vermoord te worden. Nee, ik wil geen moordenaar zijn, maar ik wil zelf ook niet dood.
Dan herinner ik me de tip van Vinco, Het gaat niet om doden, maar om overleven. Ik hoef niet te doden, als ik het maar overleef. Langzaam schuifel ik achteruit naar de Hoorn, mijn ogen nog steeds gericht op de andere tributen. Ik moet niet weer zo'n fout maken als net en niet goed opletten. Als er nu een pijl aankomt, ontwijk ik hem meteen.
Plotseling lig ik op de grond. Ik weet niet hoe het komt: het ene moment stond ik nog en meteen daarna viel ik neer. Met mijn gezicht lig ik naar de grond en snel draai ik me om. Mijn hart klopt nog harder dan ooit tevoren en ik kijk in het gezicht van een jongen. Hij heft zijn hand op en wil het mes met een grote kracht op me af laten komen. In een reflex sluit ik mijn ogen en de rillingen lopen over mijn rug. Ik wil niet dood. Ik wil niet dood, is alles wat ik denk.
De verwachte pijn komt niet. Het enige wat ik voel is hoe iemand neervalt. Bovenop mij. Ik gil, maar niet van de pijn. Ik open mijn ogen onbewust, in een reflex. Mijn aanvaller is op mij gevallen en heeft mij niet geraakt met zijn mes. Ik probeer onder hem weg te rollen, maar hij is te zwaar. Elk moment verwacht ik dat hij iets zal doen om me te vermoorden, maar hij beweegt niet. Hij is dood, realiseer ik me opeens. Er ligt een lijk op me. Ik begin te gillen en probeer onder hem weg te komen. Ik schop en sla wild in het rond. De tranen glijden over mijn wangen en het voelt alsof ik geen adem kan halen.
Uit mijn ooghoeken zie ik Pearl, die met een zelfvoldaan gezicht een speer uit het lichaam van de jongen, die bovenop mij ligt, haalt. Dan trekt ze het lichaam van mij af.
'Je kent het nog maar net en je wilt het nu al met hem...?' zegt Pearl geamuseerd, wijzend op het feit dat de jongen op mij lag.
Ik kijk haar even niet-begrijpend aan, terwijl ik uitgeput op de grond lig. Maar ik heb geen tijd om tot rust te komen en Pearl trekt me overeind.
'Kom op, ik weet dat je geen beroeps bent. Maar dit moet je nog wel vol kunnen houden.'
'Bedankt.' is alles wat ik antwoord. Mijn stem trilt en klinkt alles behalve sterk.
Al mijn spieren doen pijn, om maar te zwijgen over mijn arm. Toch moet ik doorzetten. Het moet.