Napoleon de tweede met pensioen

'Waar is mijn kroon! Waar zijn mijn druiven! Waar is die achterlijke slaaf die mijn voeten zou wassen,' schreeuwde ik door mijn paleis. Haastig kwamen er paar dienstmeisjes aangelopen en mijn persoonlijke slaaf in oude kleren. Carine, de slaaf, begon haastig mijn voeten te wassen. Elise, een van de dienstmeisjes, kwam aangerend met de druiven. Ik nam er een maar spuugde die meteen weer uit.
'Wat doet een pit in mijn druif! Probeer je mij te vermoorden, door mij te laten stikken. In de kerkers met haar!' Mijn bodyguard Wouter sleepte de schreeuwende Elise mee.
'Zo daar zijn wij ook weer van af,' zei ik nonchalant. Niet veel later kwam mijn raadgeefster binnen, Lianne. De enige die ik echt kon vertrouwen als de baas van de wereld zijnde.
'Ik heb slecht nieuws voor u,' zei Lianne beleefd. Verbaasd keek ik haar aan, ten teken dat ze door moest gaan. 'Overal over de wereld vormen zich groepjes rebellen. Het zal niet lang meer duren voordat ze u zullen aanvallen, uwe perfectie.' Lianne keek bezorgd. Ik wuifde met mijn hand ten teken dat ze weg kon gaan.
'Laat me los,' beveelde ik Carine die nog altijd mijn voeten aan het wassen was. Met natte voeten liep ik door mijn paleis met vloerverwarming. Ik hoorde wat gebrom uit een van de vertrekken komen en met een zwaai gooide ik de deur open. Daar stond mijn man, Graciëllo, te zoenen met de stalknecht Charles. Ik was zwaar geschokt, zie je wel dat niemand te vertrouwen was.
'Wouter!' riep ik. Graciëllo en Charles waren inmiddels opgehouden en keken nu nerveus om zich heen. Charles streek met zijn hand door zijn lange blonde haren en kuchte eventjes. Ik gaf hem mijn blik des doods.
'Wouter!' schreeuwde ik weer maar nog altijd kreeg ik geen gehoor. Woedend stampte ik naar beneden en onder aan de trap stond een nerveuze Lianne.
'Ze zijn er! De rebellen zijn er!' ze begon rondjes te rennen. Niet veel later kwam Wouter binnen, met aan zijn linkerzijde Elise en aan zijn andere zijde een jongen die ik niet herkende.
'Daar ben je! En wat doet die dienstmeid uit de kerkers,' kirde ik. 'Nou ja, boven wachten Graciëllo en Charles om in de kerkers gegooid te worden.'
'Ik heb haar bevrijd.'
'Wij hebben haar bevrijd,' onderbrak de jongen Wouter.
'Ja ja, Jurgen. Wij hebben haar bevrijd uit de kerkers en ik neem geen bevelen meer van je aan. Mijn rebellen.'
'Onze rebellen,' onderbrak Jurgen Wouter weer.
'Onze rebellen, nou goed Jurgen? Onze rebellen staan buiten te wachten. Je kunt maar beter je kroon afgeven, je zal dit nooit kunnen winnen.'
'Ach, ik begon het toch al zat te worden,' zei ik nonchalant en ik gooide de kroon in hun richting. Alle drie wilden ze de kroon en er ontstond een heus gevecht. Ik benutte dat gevecht door naar de stal te gaan en mijn paard Sophie op te zadelen.
'Kom op Sophie, deze Napoleon de tweede gaat met pensioen.' Ik reed richting het oosten en liet mijn paleis achter waar de drie rebelleiders nog altijd aan het vechten waren. Gelukkig was het niet langer mijn zorg.