Hoofdstuk 4 - Dark vs. Light

‘Kan je mij vertellen wat er gebeurde, de nacht dat jullie huis afbrandde?’ vroeg Anna. Ik keek haar even aan, ‘Stone, was het?’ vroeg ik toen. Anna keek op, iets in haar ogen vertelde me dat ze het niet fijn vond dat ik haar Stone noemde. ‘Ja,’ zei ze toen langzaam. Alsof ze het woord wilde laten uitrekken, net als bubblegum. ‘Ik weet het niet,’ zei ik toen. Ze keek me aan, ze geloofde geen woord van wat ik zei. Terecht, want ik wist precies wat er gebeurd was. ‘Mijn moeder was drieënveertig toen ze mij kreeg,’ begon ik maar. Anna Stone keek op, haar ogen stonden vol verrassing. ‘Lorenzo en Fabrizio waren de oudste thuis, ze waren dertien toen ik geboren werd. Lorenzo en Fabrizio waren een tweeling,’ zei ik. Ze keek op, waarschijnlijk was dit nieuwe informatie voor haar. Ik hield me aan de regels die Lorenzo me voor had gehouden. Als ze gaan beginnen over de brand, vertel haar over de familie. ‘Geen eeneiige, maar een twee-eiige. Ze waren geboren, enkel omdat er kunstmatige inseminatie bestaat. Mijn moeder kon geen kinderen krijgen, en ze was dan ook in de hemel toen Fabrizio en Lorenzo geboren werden.’
‘Hoe zit het dan met jou?’ vroeg Anna Stone verbaasd. Ik glimlachte en nam een slok van het water dat voor me stond, ‘Rustig, dat komt nog,’ mompelde ik. Ze schreef niets op, waarschijnlijk omdat alles werd opgenomen wat hier gezegd werd. ‘Nadat Fabrizio en Lorenzo geboren werden, raakte mijn moeder spontaan zwanger. Dit keer van een meisje, Félicity. Félicity werd twee jaar na de tweeling geboren, u moet bedenken dat mijn moeder in de wolken leefde. Mijn vader ook, maar hij was een man en liet het niet zo merken. Na Félicity kreeg mijn moeder meerdere miskramen, waarna ze het jaren niet probeerde. Toen ze drieënveertig was, werd ze, tegen alle verwachtingen in, nog een keer zwanger. Dit keer van mij. Ze was vergeten hoe het voelde, hoe het voelde om zwanger te zijn. Ze hield ervan. Ik werd geboren, in een gezin dat van me hield, me koesterde en me beschermde.’
‘Lorenzo beschermde je niet,’ ze gooide de opmerking erin. Ik probeerde te glimlachen, bijna blij dat ze de opmerking had gemaakt, ‘Oh, hij beschermde me, en ik hem.’ Mijn vingers gleden even over het tafelblad, voor ik verder ging. ‘Mijn moeder was de mooiste vrouw die ik gekend heb. Ze had een prachtige stem waarmee ze ons voorlas in de avonden, en ons toezong in de ochtenden. Ze hield met heel haar hart van mijn vader. Mijn vader was een man waar je moeilijk van kon houden, maar hij hield oprecht van haar. Ik was een moederskindje, met de liefde van mijn vader. Mijn vader leerde me alle dingen die hij de jongens ook geleerd had. Paardrijden, kickboksen, schieten,’ zei ik zachtjes. Ik keek haar aan, Anna Stone zat me met opgetrokken wenkbrauwen aan te kijken, ‘Schieten?’ herhaalde ze. ‘We leefden op een boerderij,’ legde ik uit en haalde mijn schouders op, ‘Chiaro, duidelijk.’ Ze keek me even aan, met haar ijzige ogen die door me ziel heen sneden. ‘Toen de zus van mijn moeder stierf, kregen we twee zusjes erbij. Mijn moeder nam de zorg op van haar twee nichtjes en noemde hen haar kinderen. Lizzy en Penelope, twee Engelse meisjes. Want u moet weten, mijn moeder was Engels, dat is de reden waarom ik zo goed Engels kan praten. Mijn vader was een Italiaan, hij hield van lekker eten, sport, zijn kinderen en sigaretten.’ Mijn stem stierf weg, want waar mijn vader nog meer van hield mocht ik niet van Lorenzo zeggen. Als ze daar achter kwamen, was het weg. De hoop was dan weg. ‘Gelooft u in ware liefde?’ vroeg ik haar. Ze keek op, alsof ze werd gestoken door een bij. ‘Sorry?’ vroeg ze langzaam.
‘Gelooft u in ware liefde?’
‘Nee,’ zei ze, ik geloofde haar niet. Vooral niet toen ze naar het raam keek, en haar wangen rood werden. ‘Ik wel,’ zei ik zachtjes. ‘Mijn ouders ook.’