Hoofdstuk 2

''Welkom bij de trekking van de 89ste Hongerspelen!'' Riep een mevrouw met roze haar en blauwe ogen. Ze had een fel roze jurk en bijpassende groene hakjes met bloemetjes erop. Die opgedofte indiaan komt rechtstreeks uit het Capitool. Ze keek vol verwachting naar de mensen. Toen ze zag dat niemand klapte of het ereteken opstak keek ze beledigd. Je doet je de vingers van je rechterhand tegen je lip en steekt hem dan in de lucht. Je zorgt dat je duim je pink overlapt. Dit is geen District 1 of 2 dus moet ze maar wennen. Niemand hier heeft het Capitool lief.

Daarna kwam Bloeme, een meisje van 16 jaar die toen ze 14 was de Hongerspelen won. Ze is en blijft mijn beste vriendin. Door dat gedoe heeft ze het heel druk. Ze had haar rood/oranje haren los en haar blauwe ogen stonden helder maar ook verdrietig. De burgemeester kwam het podium opgewandeld en las voor. Hij vertelde over dat District 13 in opstand kwam en dat niet goed ging. Dat District 13 werd plat gebombardeerd en het Capitool te sterk was. Door dit verraad werden de Hongerspelen ingevoerd, iets dat niemand gaat vergeten en deze Donkere Dagen zich niet opnieuw zullen herhalen. De Hongerspelen is een 'prijs' die je moet betalen die laten zien hoe sterk het Capitool is. Zij zeggen dat deze vrijheid een gift is dat het Capitool je geeft. welke sukkel gelooft hier nou in? Ik staarde verveeld naar het podium.

''Oke, zoals gewoonlijk gaan dames voor. Welk papiertje gaat District 12 de aankomende winnaar opleveren?'' Ja, of verliezer die gestorven is ten wille van het Capitool. Bloeme had geluk dat ze zo goed wist te overleven. Ze is best kundig op dat gebied. Nathalie stak haar hand in de glazenbol. Dit is het moment van de waarheid. Snel wierp ik een bezorgde blik op Giovanny die mij ook bezorgd aankeek. Ze zwaaide het blaadje sierlijk rond zodat iedereen de cijfer zag. Er stond dikgedrukt 13 op. Ze vouwde voorzichtig het papiertje open. ''Selena Mellona!'' riep ze. Wat?! Dat ben ik! Neeee!! Ik keek Giovanny bang aan. Mijn ogen stonden groot en ik keek geschrokken rond toen iedereen mij aan keek. Voorzichtig keek ik naar het podium waar Nathalie mij liefjes aankeek. Ik liep voorzichtig naar voren. Het voelt alsof ik een stomp in mijn maag krijg. Plotseling voel ik me klein en kwetsbaar, hoe kan ik nou getrokken worden? Er zijn zoveel andere mensen die meerdere keren hun naam in die bol hebben staan...

Een paar vredebewakers kwamen om mij heen staan. Ik liep voorzichtig verder. Nathalie stak haar hand uit naar mij. Ik greep hem vast en sprong het podium op. Ik keek Bloeme met grote ogen aan. Haar ogen werden waterig en het duurde niet lang of haar wang werd nat, nat van tranen. Ergens achter in het publiek hoorde ik Lena gillen. "Neeeeeee! Neeeee!'' Ze schreeuwde alsof ze vermoord werd. Daarna werd het stil. ''Zo, Selena. Hier sta je dan. Jij gaat laten zien dat District 12 meer is dan een district voor mijnen. Heb je nog iets tegen het publiek te zeggen?'' vroeg Nathalie. Mijn keel voelde droog aan. Ik schraapte het en begon te praten. ''Ik wil niet gekozen worden. Maar het is gebeurd. Ik ben er niet blij om maar ik kan het niet veranderen. Ik ben ook blij, blij dat mijn vrienden, waar ik om geef niet gekozen zijn. Ik wil dat ze veilig blijven, ookal moet ik dood gaan...'' Zodra ik was uitgesproken klapte niemand. Ze staken drie vingers tegen elkaar op zodat de duim de wijsvinger kon overlappen. De mensen raakte hun uiteindes van de drie vingers aan tegen hun lip en staken het omhoog. Bloeme deed het ook. Ik zag Giovanny geen seconde twijfelen voor dat hij zijn hand ook opstak. Nathalie deed haar best om haar mond niet open te laten vallen. ''wauw, ehh nu de heren!'' ging ze verbijsterd verder. Ze stak haar hand in de bol naast zich. Alsjeblieft geen Giovanny! Alsjeblieft! ''Bennet Johnston!'' Iedereen keek naar een jongen van ongeveer 17. Hij heeft donkerbruin haar een grijze ogen. Waarschijnlijk komt hij uit Laag, iedereen uit laag ziet er zo uit. Zijn armen waren eenbeetje gespierd. Een jaar ouder dan ik.