031.

"Zo dus jullie riepen mij?" Opeens stond Kira achter Mathias en hij schrok er niet eens van.
"Eigenlijk riep ik je." Begon ik.
"Waarom riepen jullie. Iets nodig?"
"Z'n stem en taal is niet meer menselijk het klonk meer als griezelig gesnuif."
"Dank je." Zei Mathias geërgerd.
"Ah. Was dat het dan kan ik gaan." Zei Kira.
"Je neemt me niet eens serieus. Hij kan waarschijnlijk nooit meer normaal praten."
Kira kwam opeens heel griezelig voor mijn neus staan. en schrok daar eigenlijk wel van.
"Hij heeft al bijna 16 jaar niet normaal kunnen praten. Jullie weten toch inmiddels wel dat jullie eigenlijk ooit draken waren met zware Amnemia."
"Wat is dat?" Vroeg ik schor. Ik hoorde Mathias zeggen dat het een soort geheugen verlies is.
"*Zucht* Je kan gaan." Zei ik.
"Oke mooi." Opeens keek Kira naar Mathias en wees naar hem. "Trouwens Math. Leuke rookpluimpjes uit je neus."
Toen ik dat hoorde keek ik verschrikt ook naar Mathias maar Kira had gelijk. Er kwamen inderdaad rook pluimpjes uit z'n neus het meest griezelige was dat hij zo giftig naar Kira keek. Alsof hij in staat is om haar te vermoorde. Gelukkig beheerste hij dat.