Hoofdstuk 12

Maroon geloofde niet dat ze ooit in haar leven zo zenuwachtig was geweest. Angstig werd ze ervan. Het was zo erg dat als ze ging staan haar benen begonnen te trillen. Ze zat in haar kleedkamer te wachten. Haar stem was opgewarmt en ze was ready to go. Ze probeerde niet te denken aan alles dat mis kon gaan. Ze had al helemaal voor zich gezien hoe ze een paniekaanval kreeg, haar ergste nachtmerrie.
Met een hand ging ze een paar keer over haar wimpers. Ze zuchtte geirriteerd. Haar rechter wimper zat aan de buitenkant los. Ze stond op van haar stoel. Op de enorme hakken liep ze het kleine kamertje uit, op weg naar de visagie. Ze liep vrij rustig door de gang, weten dat ze nog wel even de tijd had. Ze hoorde in de verte het gegil en gekrijg van het publiek al, wat haar nog meer gespannen maakte. Ze slikte. De deur van Nancy stond open.
Toen ze naar binnen liep, zag ze dat ze net Louis’ makeup aan het doen was. ‘Hoi’, begroette ze hen. Met een kwast ging Nancy over zijn gezicht. ‘Hi’, zei Louis. Nancy keek naar haar op. Ze had toch Maroons makeup gedaan voor die avond en ze moest toegeven dat het er, in combinatie met de kleren en het haar, heel gaaf uitzag. ‘Mijn wimper zit los, heb jij nog lijm?’, vroeg Maroon. ‘Ja... Wacht even...’, mompelde Nancy. Ze legde de kwast weg en griste met haar hand tussen de makeup op de tafel. Ze duwde een tubetje in Maroons handen, waarna ze nog een klein kwastje pakte en die ook aan haar gaf.
‘Heb je er zin in?’, vroeg Louis haar. Maroon draaide het tubetje open en deed ietsje lijm op het kwastje. ‘Ja’, loog ze. Ze boog naar de spiegel. Voorzichtig bracht ze wat lijm aan bij de wimperrand. ‘Ruby is er niet zo blij mee’, vertelde Louis, waarna hij even moest lachen. Nancy was ondertussen met zijn wenkbrauwen bezig. ‘Want?’, vroeg Maroon. Ze duwde de wimpel weer op zijn plek, hopend dat hij deze keer zou blijven zitten. Louis haalde zijn schouders op. ‘Geen idee, maar ze is niet zo enthousiast over je’. ‘Wie niet?’, vroeg Harry, die het kamertje instapte. Vanuit de spiegel kon Maroon zien dat hij nog geen makeup op had. Zijn haar en kleding waren al wel gedaan. Ze ging weer rechtop staan. ‘O, dat Ruby het niet zo op Maroon heeft’, legde Louis uit. ‘Klaar’, zei Nancy. Harry begon te lachen. ‘Nee, dat was wel duidelijk’.
Louis stond op uit de stoel, waarna Harry daarin plaatsnam. Maroon keek naar zichzelf in de spiegel. Ze trok haar broek nog iets op en verschoof het vestje een beetje. Het mauwloze spijkerjasje en de donkerrode broek lieten haar gekleurde armen goed uitkomen. ‘Succes, Maroon!’, riep Louis, voordat hij de deur uit liep. ‘Dankje!’. Nancy was ondertussen begonnen met Harry’s makeup. Maroon pakte een telefoon, waarschijnlijk die van Nancy, van de tafel en keek hoe laat het was. Vijf voor half acht. Ze legde de telefoon weer weg. De zenuwen gierden door haar lichaam, maar dit liet ze niet merken.
‘Nou, ik ga maar eens naar het podium’. Ze begon richting de deur te lopen. ‘Zet hem op’. Nancy glimlachte naar haar. ‘Succes’, wenste Harry haar toe. Bij de stoel stopte ze even. Ze legde een hand op Hary’s schouder. ‘Jullie ook’, zei ze met een glimlach. Ze gaf een kneepje in zijn nek en knipoogde naar hem door de spiegel, voordat ze weg liep. Haar plan was van start gegaan.
‘Maroon!’. Iemand van de techniek kwam de hoek om rennen. ‘O, eindelijk, daar ben je!’, riep hij. ‘Kom mee, je moet op’. Ze haalde diep adem, waarna ze achter de man aanliep. ‘Zenuwachtig?’, raadde de man. ‘Nogal’. ‘Het kom goed’. Hij glimlachte haar bemoedigend toe. Ze glimlachte flauw terug. Hij moest eens weten wat er de laatste keer gebeurd was.
Naast het podium stond haar vader te wachten. Hij pakte haar even bij haar arm. ‘Ik weet dat je het kan’. Ze knikte. Weer iemand anders drukte een microfoon in haar hand. ‘Oke, de band staat klaar, gewoon normaal oplopen en glimlachen’. Ze knikte nogmaals, niet in staat iets te zeggen. Ze haalde weer diep adem. ‘3... 2... 1... Go!’.
Ze stapte het trappetje op. Met grote, zelfverzekerde passen liep ze over het podium. ‘Heey!’, riep ze. ‘Melbourne, How ya doin’?!’. Ze kreeg wel reactie, al was het niet veel. Toen ze beter keek, zag ze ook dat de zaal nog niet vol was en dat er nog steeds mensen naar binnen kwamen. ‘Okay...’, mompelde ze, terwijl ze goed ging staan. ‘The first song is Moves Like Jagger, by Maroon 5, so, sing along!’. Achter haar begon de band te spelen. Ze haalde nog een keer diep adem. ‘Just shoot for the stars...’.