002

Guil, onze koetsier stond ons al op te wachten.
“Uwe hoogheden.” Hij boog diep voor ons voordat we instapten en plaatsnamen op de zachte kussens.
Vele mensen vroegen zich af of wij het niet ongemakkelijk vonden zitten in de koets, moet de wanden tegen onze ruggen en vleugels aan, maar onze vleugels waren best flexibel en konden veel hebben en verdragen, zelfs als Dimitri en ik dicht bij elkaar zaten voelde we er amper wat van.
En we zaten bijna altijd dicht bij elkaar.
Guil sloot het deurtje en vroeg beleefd waar we heen wouden, waarna ik hem de bestemming aangaf.
Ook hij keek even raar naar Lillian, maar hij was zo verstandig om er niet tegenin te gaan.
De bewakers bij de poort hadden blijkbaar ook snel door dat we eraan kwamen want ze deden de poort open, wat natuurlijk leidde tot hevig gefluister onder de roddelaars, die nu allemaal snel naar de poort toe kwamen gesneld.
“Doe snel de gordijnen dicht.” Fluisterde ik naar Dimitri, maar die was al bezig om de knoop uit de linten om de gordijntjes heen.
Maar die waren blijkbaar te strak vastgeknoopt want hoe hij er ook aan pulkte, Dimitri kreeg de gordijnen niet los.
De Roddelaars dromden om de koets heen om ook maar een glimp op te vangen van wie er in de koets zaten, nog geen tien seconden later werd er al van alles rond geschreeuwd.
“Het zijn Prins Dimitri en Prinses Allyssee.” Schreeuwde een man dicht bij de koets terwijl zijn ogen bijna koortsachtig over ons heen gleed en zijn groene ogen maakten even contact met de mijne waarna hij zich snel afwende.
Hier en daar werden opgewekte kreten geuit.
“Koninklijke hoogheden? Waar gaan jullie naar toe? Hoelang blijven jullie weg? Wie is dat andere meisje bij jullie in de koets?” Allerlei vragen werden naar onze hoofd toegesmeten, maar we waren zoals gewoonlijk te overdonderd om antwoord te kunnen geven.
Eindelijk had Dimitri de gordijnen los, hij zei de roddelaars vriendelijk goedendag en deed ze snel dicht.
De rust keerde enigszins terug terwijl Guil de paarden voor de koets weer liet lopen en al snel hadden ze een lekker drafje aan genomen.
“Nu weet ik ook wat jullie meemaken, wat een drukte.” Lillian zat een beetje ineengedoken in een hoekje van de koets, haar ogen stonden wijd opengesperd van de overweldigende gebeurtenis en ik kan me nog goed voor de geest halen dat ik er de eerste keer ook zo uit had gezien, toen ik oud genoeg was om samen met mijn ouders de poorten uit te mogen.
Ondanks alle drukte van net moest ik toch even lachen. “Dat hebben we altijd, en hoewel ik binnenkort achttien word, ik begin er nu pas een beetje aan te wennen.” Zei ik naar eerlijkheid.
Dimitri porde me even in mijn zij. “Maar als het aan jou ligt zou je er nooit aan willen wennen.” Hij knipoogde even. “Ik heb je wel door, je vermijd die roddelaars liever en sluipt er stiekem tussenuit.”
Ik zuchtte maar knikte uiteindelijk toch. “Wat ken je me toch goed Ditri.” Ik gebruikte expres een bijnaam van hem die ik jaren geleden al verzonnen had, ik keek hem uitdagend aan, maar dat had ik beter niet kunnen doen, want ik wist wat er komen ging.
Hij begon me in mijn zij te kietelen.
Ik begin te huilen van het lachen. “Ditri stop…. Ditri… oh Dimitri, jij hebt gewonnen.”
Hij stopte en lachte triomfantelijk naar me. “Dat weet ik toch.”
Ik liet mijn hoofd tegen zijn arm aan rusten terwijl we elkaar even diep in de ogen keken en ik voelde weer een gelukzalige warme golf door mijn lichaam gaan en ik zuchtte terwijl ik mijn ogen sloot.
Wat moet ik toch zonder hem?
We hadden de gordijnen weer een stukje opengedaan zodat we weer wat meer licht binnenin het rijtuig zouden krijgen, anders kon het hier best donker worden en dan kon je niet eens fatsoenlijk naar de persoon tegenover of naast je kijken.
“Als jullie geen broer en zus waren zouden iedereen nog denken dat jullie een stel zijn.” Hoorde ik Lillian haar stem bij me binnen dwarrelen, al was die zachtjes geweest en ze zag direct in dat ze het hardop had gezegd want ik hoorde haar even verschrikt naar adem happen.
In de ogen van Dimitri zag ik even snel iets flitsen voordat hij zich naar Lillian wende.
“Oh? Hoezo dat dan?” hij lachte even sluw naar haar, wat haar een beetje van haar stuk bracht, bedacht ze zich dat ze inderdaad haar boekje te buiten was gegaan met die opmerking en nu kreeg ze volle laag terug.
“Wel, jullie zijn zo close samen, als jullie bij elkaar zijn dan… nou… dan schijnen jullie gewoon.” Mompelde ze terwijl ze Dimitri niet aan durfde te kijken en maar naar buiten staarde, wat ook één van mijn favoriete bezigheden was als ik in een koets zat, al waren de gordijnen grotendeels gesloten op onze ritten, alsof ze het rijtuig nog niet zouden herkennen.
Ik keek weer opzij naar Dimitri, zijn we echt zo als we bij elkaar zijn ?
Hij keek me ook aan en in zijn ogen zag ik een liefdevolle blik.
“Maar ik geef dan ook heel veel om haar.” En hij streek even met zijn rechterhand over mijn haar.
Er ging een schok door me heen, wat voelt hij precies voor me?
Waarom denk ik daar überhaupt aan, hij is mijn broer.
Hij streek nog steeds met zijn hand door mijn haar en hij drukte me onwillekeurig iets dichter tegen zijn warme borst aan.
Ik sloot mijn ogen en genoot van het geruststellende geluid van zijn hart, dat regelmatig maar sneller dan normaal klopte, ik zuchtte even en ontspande me.
Dimitri moest lachen om mijn houding. “Slaap lekker Nana.”
De woorden klonken warm en liefdevol, alleen voor mij zat er een harde kant aan.
Hij wist dat ik niet van die bijnaam hou, maar het was zijn afmaking van zijn terug pakkerij.
Ik besloot er wijs aan te doen door er niet op in te gaan terwijl ik mijn ogen open deed om naar Lillian te kijken.
Ik had een geschokte blik verwacht, maar die kon ik nergens bespeuren, wat ik wel zag was begrip.
Begrip waarvoor ?