18 augustus 1938 (1)

Giselle is een bekend balletstuk, ik weet niet wanneer het precies geschreven is. Het gaat over een meisje, Giselle, die verliefd word op een boerenjongen Loys. Maar Loys is in werkelijk een hertog genaamd Albrecht. Albrecht is verloofd met een meisje van adellijke afkomst, maar hij is verliefd op Giselle en daarom mag ze niet weten dat hij van adel is. De moeder van Giselle moedigt de relatie tussen Giselle en Albrecht niet aan, en wilt dat haar dochter trouwt met Hilarion. Als de adellijke familie naar het dorp komt, komt Hilarion erachter wie Loys werkelijk is. Hij vertelt het aan Giselle maar Giselle wil hem niet geloven. Als de verloofde van Albrecht hem als herkent, breekt Giselles hart. Ze sterft in Albrechts armen, gestorven aan een gebroken hart. In het tweede bedrijf wordt Giselle begraven, en komt Myrtha tevoorschijn. Myrtha is de koningin van de Willi’s, de Willi’s zijn de geesten van vrouwen die bedrogen zijn en die laten elke man die ze in de nacht tegen komen dansen tot hij doodvalt. Hilarion komt bij het graf van Giselle en de Willi’s laten hem dansen tot de dood. Hetzelfde lot staat Albrecht te wachten maar Giselle komt ertussen. De Willi’s luisteren niet naar haar maar Myrtha laat Giselle wel met Albrecht dansen. Net als de Willi’s besluiten dat ze Albrecht gaan vermoorden breekt de dag aan. De Willi’s moeten weer naar hun graven, en de liefde van Giselle voor Albrecht heeft hem gered. Ze verdwijnt in haar graf om daar voor eeuwig te rusten, Albrecht laat ze gebroken en alleen achter.
‘Ik wil Giselle,’ zei Jo tegen Katie. Katie knikte en neemt een hap van haar sla.
Ze keek met samen geknepen ogen naar mij. ‘Ik zou Myrtha wel willen dansen.’
‘Jij, Nora?’ vroeg Jo.
‘Ik weet het niet,’ zei ik tegen hen en nam mijn laatste happen van mijn lunch. Maar diep in mijn hart wil ik het allerliefst gekozen worden voor de rol van Giselle.
‘De voorstelling voor volgend jaar zal gaan over Giselle,’ zei Herr Krämer. Hier en daar kwamen er enthousiaste kreetjes uit een paar monden. ‘Voor de hoofdrollen zullen jullie docenten en ik gaan. We kijken dit jaar naar inzet, karakter maar bovenal talent.’ Hij keek ons aan en liet zijn ijzeren blik over ons heen gaan, ‘We voeren de voorstelling op in eind juli, en vanaf morgen zullen jullie gaan trainen.’ Het bleef even stil, voor het nieuws binnen drong. Naast me zuchtte Jo zachtjes, ‘Dat worden lange maanden.’ Ze meende het niet, ze hield van dansen, net als ik en de rest die hier zaten. ‘Veel succes,’ zei Krämer en hij draaide zich om en liep de zaal uit, het enige wat je hoorde was het tikken van zijn wandelstok op de vloer. Nadat de deur achter hem dichtviel, barstte iedereen los. ‘Giselle, die rol is van mij,’ zei Veronica, een Duitse net als ik. Ze kon prachtig dansen, als ze danste was het net alsof ze boven de vloer zweefde. Het ontbrak haar alleen van karakter, ze kon niet zo goed om gaan met anderen. ‘Veel succes,’ zei ik maar tegen haar, toen iedereen haar negeerde. Ze keek op, ‘Dank je, Nora. Gefeliciteerd nog.’
‘Dank je,’ zei ik tegen haar. Mijn vader zegt altijd dat als je aardig tegen mensen doet, zij ook aardig tegen jou zullen doen. Dat is het geval van Veronica. Iedereen laat haar links liggen, en ze blaast naar iedereen als een jong katje. Tegen mij is ze aardig, omdat ik aardig tegen haar ben.

‘Ik zie je morgen,’ zei Jo tegen me toen we tegen zessen klaar waren met de training. Ik liep met haar mee naar de tram, die ze elke dag nam. Katie was opgehaald met de auto door haar rijke vader. Ik liep de rest naar huis, het was maar een wandeling van een kwartier en ik genoot er altijd van om de frisse lucht door mijn neus te laten gaan. ‘Tot morgen,’ zei ik tegen haar en liet haar bij de halte achter. ‘Doe je ouders de groeten!’ riep ze me na. Ik stak mijn hand omhoog en grijnsde. Het was koud, en dat terwijl het nog maar net augustus was. De lucht was nog licht, maar minder dan op een mooie zomerdag. Ik hield van de zomer, dan scheen de zon en konden we uren langer opblijven. Soms, als William overkwam, bleef hij samen met mij op het dak slapen. Dan konden we uren naar de sterren kijken, die als een deken over de stad heen lag. ‘Nora!’ hoorde ik een stem achter me. Ik draaide me om en zag mijn buurjongen, Vincent, achter me lopen. ‘Hoi Vince,’ begroette ik hem. Hij kwam naast me lopen, hij werkte bij zijn vader op het kantoor en soms liepen we samen naar huis. Hij haakte zijn arm door die van mij heen en gaf me een zoen op mijn wang, ‘Gefeliciteerd,’ zei hij toen.
Ik bloosde, ‘Dank je, Vince.’
‘Het is een mooie dag om jarig te zijn.’
‘Zeker,’ zei ik terwijl ik glimlachte. Vincent zag altijd de positieve dingen in het leven. Hij probeerde door de gaatjes te kijken en te zien wat er achter lag. Ik wist dat hij het liefst, later een zeeman wilde worden. Zo kon hij reizen en verre landen bezoeken. ‘Ging het goed bij dansen?’ vroeg hij terwijl hij met zijn neus naar mijn dansspullen wees. Ik knikte, ‘We gaan volgend jaar Giselle opvoeren,’ zei ik tegen hem. Hij trok zijn wenkbrauwen op, ‘Giselle?’
‘Het is een prachtig stuk,’ zei ik tegen hem en stopte met lopen om iets uit mijn tas te pakken, we hadden allemaal een boekje gehad waarin het verhaal van Giselle stond. ‘Hier, voor jou.’
‘Maar ik heb niets terug.’
‘Beschouw het als een gift,’ zei ik tegen hem. ‘Ik ken het verhaal toch al.’ Dankbaar stak hij het boekje in zijn jaszak en liep samen met mij verder. Toen we bij zijn huis aankwamen liet hij me los, ‘Ik hoop dat je een fijne verjaardag hebt, Nora.’
‘Ik weet zeker dat dat gaat lukken, Vince.’ Hij streek een haar weg uit mijn gezicht en gaf me toen nog een afscheidszoen op mijn wang. ‘Tot de volgende keer.’ Ik zwaaide naar hem toen ik van hem wegliep.