Hoofdstuk 16

Het was druk in de club, zag Maroon toen ze de grote trap afliep naar beneden. Haar zwarte broek was bij de knieën gescheurd en door haar grijze croptop was het diamantje in haar navel zichtbaar. Booyah van Showtek klonk door de ruimte. Op de dansvloer in het midden stond een enorme groep mensen te dansen. Zo te zien was grotendeels onder invloed van alcohol. Aan beide kanten van de zaal was een bar te vinden en er waren nog twee extra, iets kleinere, zalen.
Rustig keek ze om zich heen, voordat ze rechtsaf sloeg en zich een weg baande door de menigte. Voorzichtig duwde ze mensen aan de kant. Ze keek onderzoekend de club door, maar kon hetgeen dat ze wou nog niet vinden. Ze liep langs de bar, richting de doorgang naar de volgende zaal, waar een groepje jongens stond te roken.
Toen ze langs hen liep, pakte één van hen haar pols vast. Hij trok haar naar hem toe en legde zijn andere hand op haar kont. Ze rolde met haar ogen. Het waren altijd de dronken jongens die dachten dat ze alles konden maken. De jongen boog zich naar haar toe. ‘Hey’, begroette hij haar met een glimlach. Ietwat ruig trok ze zich los. ‘Flikker toch op, man!’. Ze keek hem even met een geïrriteerde frons aan. Een paar van zijn vrienden begonnen te lachen. De jongens stak beide handen in de lucht. ‘Sorry, hoor, ik wist niet dat je boos werd’. Ze keek hem nog een seconde aan, voordat ze weer verder liep.
Deze zaal was wat rustiger. Er stonden minder mensen te dansen en achterin stonden enkele banken rond tafeltjes. Rond één van de tafels zaten een aantal getinte jongens. Zo te zien hadden ze dure kleding aan. Ze waren aan het roken, maar het was geen gewone sigaret die rond ging. Eén van haar mondhoeken trok omhoog. Ze liep, recht over de dansvloer, naar de tafel toe.
‘Hey!’, riep ze naar de jongen die vooraan zat. Ze kwam voor hem staan. Hij keek naar haar op. ‘Heb je ook iets kalmerends?’, viel ze met de deur in huis. De donkere jongen trok vragend een wenkbrauw op. ‘Je bedoelt…?’. Haar ogen flitsten naar de sigaret, die nu aan de andere kant van de tafel was. Een andere jongen, die eruit zag alsof hij al genoeg had gehad, nam net een trekje. De donkere jongen knikte langzaam om te laten zien dat hij begreep waar ze het over had.
Ze boog naar hem toe en legde een hand op zijn schouder. ‘Iets met Heroïne erin, ofzo’, zei ze. Hij glimlachte lichtjes. ‘Heb je geld?’, vroeg hij haar. ‘Ja, tuurlijk’. Ze keek hem doordringend aan. ‘Oke…’. Hij leek even na te moeten denken. ‘Ik heb wel wat voor je’. Ze glimlachte dankbaar. ‘Nou?’, vroeg ze, waarna ze op de tafel ging zitten, wat het praten wat makkelijker maakte.
‘XTC met Heroïne kristallen’. Haar wenkbrauwen trokken een frons. ‘Eerlijk?’. Hij knikte. ‘Hier…’. Hij graaide in zijn achterzak en haalde er een klein zakje met een paar witte pilletjes uit. Voorzichtig pakte ze ze van hem over. Ze hield het zakje voor haar ogen. Er zaten inderdaad bruine stukjes in. Ze knikte langzaam. ‘Hoe lang duurt het voor ze werken?’. ‘Twintig minuten’. ‘Hoeveel?’, vroeg ze. ‘Honderd’. Haar ogen werden een slag groter. ‘Dat is twintig dollar per pil’, constateerde ze verbaast. ‘Ja, er zit Heroïne in, wat had je dan verwacht?’. Ze schudde langzaam met haar hoofd. Het maakte ook niet uit. Ze had geld genoeg.
Ze haalde twee briefjes van vijftig uit haar achterzak en gaf het aan de jongen, die het gretig aanpakte. ‘Kom je hier vaker?’. Als de pillen werkten, moest ze er natuurlijk meer hebben. Hij knikte, terwijl hij het geld in zijn zak stopte. ‘Elke vrijdag’. Ze fronste. Ze zouden morgenochtend weg gaan naar Sydney voor een paar dagen en daarna weer terugkomen naar Melbourne. ‘Mag ik ook je nummer?’. Hij trok een wenkbrauw op. ‘Want?’. ‘Want als ze goed zijn heb ik ze echt nodig en kan ik niet wachten tot vrijdag’, gaf ze toe. Hij knikte. Uit zijn andere zak haalde hij een visitekaartje, waar ze even om moest lachen. Hij pakt het wel professioneel aan. Hij hield haar het kaartje voor, dat ze van hem aanpakte. Ze stond op van de tafel en schoof het kaartje in haar zak. ‘Bedankt’. ‘Graag gedaan, tot ziens!’.