{37} Arena - Orlando Lumberjack

Het is de tweede dag in de Arena, ik eht een paar uurtjes geslapen, maar dat vindt ik meer dan genoeg.
Langzaam gaan de rotsen over in een klein beetje bos, wat veel leuker is.
Het klaart op, en de frisse lucht verandert meteen naar gloeiende warmte.
Ik gun mezelf een paar slokjes water en een kippenbil, ik moet sterk zijn voor vandaag.
Nu besluit ik om wat voedsel te zoeken. ik zie een struik met bessen in, maar ik betwijfel of ze wel op te eten zijn, en laat ze zitten.
Wat verder staat er een struik met dezelfde braambessen als thuis. Ik pluk er een paar van en eet ze op. ze zijn heerlijk.
De rest doe ik in mijn rugzak. Ik trek mijn zwart-geel trainingsvestje uit, en stop het er bij.
Ik bedenk dat ik die gisteren de hele dag heb aangehouden. Ik probeer om een waterbron te vinden, maar nergens is er spoor van een beekje of een meer.
Gelukkig had ik water genomen bij de hoorn, anders zou ik nu ongeveer doodgaan.
Ik drink nog wat water, waardoor mijn dorst bijna volledig over is. Dan hoor ik geritsel in de struiken. Automatisch verschuift mijn hand naar mijn kromzwaard, en ik probeer me te verbergen. Op dat moment zoeft er een pijl langs mijn hoofd de rotsen in. ik ben blij dat hier een eenzame eik stond, anders was ik nu dood.
Ik trek mijn zwaard, en ik zie dat er een jongen uit de struiken stapt met zijn boog in de aanslag.
'Florian?' zeg ik. 'Zwijg, verrader' snauwt hij. waarom zei hij net verrader tegen mij?
'Kom tevoorschijn, ik maak je toch af!' zegt hij al een beetje luider. Waarom zou ik, hier achter de boom en rotsen ben ik beschut, als hij dichterkomt kan ik hem misschien afmaken met mijn zwaard. Ik spring tevoorschijn, en gooi mijn sikkel zijn richting in, het raakt net niet zijn arm, maar hij moet zijn boog opzij houden,
Hij schiet een pijl af, en ik duik naar beneden, waardoor ik hem heb ontweken. Mijn kromzwaard haalt uit naar zijn rug, en ik hak zo zijn pijlenkoker ervan.
'Nu sta je met je mond vol tanden he?' vraag ik. Florian kijkt naar zijn dodelijk wapen, maar hij heeft geen pijlen meer. Dan kijkt hij naar beneden. Ik stort me op mijn sikkel, en haal hem naar boven, vlak voor hij dat kan doen.

Plots hoor ik een zware lach, die me doet denken aan de lach van Cato, de winnaar van de 74ste hongerspelen, die in de finale zat met 2 tributen uit District 12.
Vulcan is in aantocht! denk ik.
Ik draai me om, en loop vliegensvlug weg, laat Florian's pijlen vallen. De jongen uit 7 loopt ook weg, de andere richting zonder zijn pijlen op te rapen.
Ik loop weg, zo hard als ik kan, en dan hoor ik kleineerende stemmetjes van de beroeps tegen de kleine jongen.
'Hij heeft het verdiend' zeg ik tegen mezelf, terwijl ik me voorbereid op een kanonschot.