Fear O1O

Rustig neem ik de tijd in mijn hoofd om alles op een rijtje te zetten. Het gaat natuurlijk niet allemaal vanzelf, daarom help ik mezelf een handje.
Na een tijdje is de eerste partij afgelopen. Ik kan me inhouden als ik naar binnen loop, want ik wil nog net net van de daken schreeuwen dat ik gewonnen heb.
Ik merk dat mijn aandacht daar niet meer op gericht is, toen mijn beste vriend weer binnen komt lopen. Als ik zie dat hij straalt, weet ik al genoeg.
Ook hij heeft gewonnen. Dat kan ook niet anders, want hij is de kampioen van de vereniging. Tja, daar kan ik dan weer niet tegenop.
De ruimte waar we ons zojuist in bevinden is niet groot. We passen er nog maar net in, met dit groepje wat we al hebben. Laat staan dat er vijftig man in zou passen. Toch zijn er ook nog meubels die er in passen, zoals tafels en stoelen. Een een kleine bar, soort van. Een bar waar je je consumpties kan bestellen.
Op dit moment kan ik maar aan één ding denken. Nee, geen eten of drinken. Aan mijn gevoel van angst. Waarom heb ik dat hier niet?
Komt het omdat er mensen zijn die ik nu vertrouw, of omdat ik me hier veilig voel? Ik weet het niet. Het antwoord op deze vraag zou onbeantwoord blijven.
En voor hoe lang zou ik me zo blijven voelen? Niemand weet het, behalve ik zelf. En ik kan er maar op één manier achter komen.
Juist ja. Ik weet even niet of dit wel zo verstandig is. Maar als dit de enige manier is waarop ik het kan doen, niet dat ik andere manieren weet, dan is het maar zo. Terwijl ik constant mijn blik laat afglijden, voel ik ogen op mijn rug branden. Nu ik weet wat me te doen staat.. Ik moet vandaag beginnen.
Het is een goeie manier om te starten. Bovendien is het nog niet eens zo'n heel slecht idee. Ik hoop maar dat het goed uitpakt.
Ik loop naar één van de stoelen die nog vrij is, en met een plof ga ik erop zitten. Ja, dit zou nog wel eens kunnen werken. De enige stoel die nog vrij is, die is vlak naast mij. En wie is nou degene die nog niet zit? Ja. Hij dus. Kan ik niet gewoon tegen mezelf zeggen dat ik voor de rest van mijn leven bang zal blijven?
Want ik denk, nee ik weet dat er niet veel gaat veranderen. Ik zou mezelf moeten smeken om dit nooit meer te doen. Maar nee, zo ben ik nou eenmaal niet.
Ik steek zo niet in elkaar. Ik weet dat ik rustig moet blijven. Maar ik probeer mezelf over te halen om dat niet te doen. De paniek giert door mijn longen in een poging naar buiten te komen, maar die poging mislukt. "En, wat heb je gedaan?" vraagt hij, bijna fluisterend.
Ik hoor de verandering in zijn stem, vergeleken met wat hij voor de partij tegen mij heeft gezegd. Ik voel dat bijna alles van binnen steeds slapper wordt.
Ik heb beloofd aan mezelf om hem alles te vertellen - dat is me niet ontgaan. Ook al zijn het de minst onbelangrijke dingen.
"Wat denk je, dat ik verloren heb?" daag ik hem uit. "Dan heb je het mis." Ik glimlach er even bij, alsof ik het echt meen. En dat doe ik wellicht.
In eerste instantie zegt hij vrijwel niets, maar hij kijkt me hoopvol aan. "Oké, oké. Ja, ik heb gewonnen. Even denken, het was toch dertien tegen één?" zeg ik plagend. Ik probeer mijn gezicht zo serieus mogelijk te houden, maar of dat lukt, is punt twee. "En nu de echte stand?" vraagt hij, maar om zijn lippen staat een grote grijns. Hij heeft me te pakken hoor. "Dat is de echte stand. Vraag maar aan de man tegenover je," mompel ik tegen hem.
Ik kan het me nu niet veroorloven mijn ogen even te sluiten. Ik hoef me niet groot te houden, maar dat doe ik toch. Ik wil niet zomaar in huilen uit gaan barsten, en zeker hier niet. Hij wacht af, maar ik schud mijn hoofd. "De echte stand is dertien tegen acht." Zijn grijns wordt hierdoor alleen maar groter.
Oh, hij kan het altijd uit me zuigen, lijkt het wel. Het wordt eens tijd dat ik hem met zijn eigen dingen terug ga pakken. En ik begin.. Vandaag.