Hoofdstuk 44

De rest van de dag loop ik met een grote glimlach op mijn gezicht rond. Ik kan er niets aan doen, maar ik kan me zo goed voorstellen dat Meneer Weasley heel blij zal zijn met zijn rubber eendje. Ik word er meerdere malen op gewezen, waarna ik antwoord dat ik gewoon blij ben dat het vakantie is.
Uiteindelijk kan ik het niet meer aan, sleur Fred en George mee en ga opzoek naar Meneer Weasley.
‘Heere, meneer Weasley,’ begint ik, ‘wij, waaronder valt uw zonen Fred en George Weasley en ik, Zoey Adams hebben een verrassing voor u.’ Een grote glimlach siert mijn gezicht als ik hem het kartonnen, vierkante doosje aangeef.
‘We weten dat u het altijd al heeft willen hebben, vandaar deze onverwachte verrassing.’
‘Oeh,’ zegt meneer Weasley, ‘ik ben dol op verrassing.’
Het is een tijdje stil, waarin ik alleen het gerommel van het karton hoor. Dan hoor ik een verrukte kreet van blijdschap. Iets valt kletterend om op de houten vloer, gebonk en nog meer verrukte kreten.
‘Ik heb pa nog nooit zo blij gezien. Ik heb hem überhaupt nog nooit op en neer zien springen!’ Mompelt de tweeling.
‘Dankje, dankje, dankjewel, Zoey!’ Zegt meneer Weasley. Hij omhelst me en drukt een kus om mijn wang. Ik staar een beetje verbaast voor me uit. ‘Nou graag gedaan,’ antwoord ik droogjes.
‘Ik ga in bad!’ Roept meneer Weasley, waarna een deur luidruchtig open en dicht wordt getrokken en de voetstappen van meneer Weasley al snel weggestorven zijn.

‘Nou, die was blij,’ zeg ik als ik aan de keukentafel aanschuif, nadat ik eerst drie keer van de stoel afgevallen ben.
‘Ja,’ zegt Ginny, ‘ik weet niet wie het plan heeft bedacht, maar die persoon is geniaal.’
‘Nou, bedankt,’ zeg ik me een grijns.
‘Maar we wisten allang dat jij geniaal bent,’ zegt een van de tweeling.
‘Bedankt, George,’ gok ik.
‘Fred, graag gedaan.’
Ik glimlach en wil over zijn wortelharen aaien, maar ik prik hem per ongeluk in zijn oog.
‘Fred, sorry,’piep ik. ‘Wil je je hoornvlies nog terug?’ Grap ik dan.
‘Nee, bedankt,’ zegt hij lachend, ‘mag je houden.’
‘Ja, en omdat jullie gisteren een opruim dag hebben gemist, mogen jullie vandaag de tuin tuinkabouter vrij maken,’ zegt mevrouw Weasley.
‘Yes!’ Brul ik. Hoe gek het ook mag klinken, ik ben dol op dat klusje. Tuinkabouter gooien, vaak deden we wedstrijdjes wie hem het verst kon gooien. Helaas, nu ik niet meer kan zien, kan ik de score zelf niet meer in de gaten houden. De tweeling probeerde altijd vals te spelen, maar ik hield ze altijd scherp in de gaten.
‘Zoey, er is een brief voor je,’ zegt mevrouw Weasley.
‘Echt?’ Zeg ik verbaast. Ik krijg nooit brieven, alleen op school heel soms van mijn ouders, maar ook dan bijna nooit. Ik krijg de brief in mijn handen gedrukt.

Lieve Zoey,
Ik hoop dat je deze brief op tijd krijgt. Adam heeft een ongeluk gehad. Het is niet ernstig, maar hij ligt in St. Mungo’s ter controle. Het is een mislukte spreuk geweest. Laten we het erop houden, dat hij nu konijnenoren heeft, maar als het goed is zullen die wel weer verdwijnen, tenminste, dat proberen ze nu. We vonden dat je het moest weten en Adam zou het fijn vinden als je nog even langs komt. Als het goed is, zit hij over een paar dagen wel weer bij jullie op de trein. We hebben zijn ouders toch ook maar een brief gestuurd, al kregen we niet zo’n aardig antwoord terug. Ze zijn ook niet langsgekomen. We missen je.
We houden van je.
Liefs mam.

Een eenzame traan glijd over mijn wang. Adam, mijn lieve niet-broertje. Twee armen om me heen, wat is er Zoey,’ vraagt een van de tweeling. Altijd de tweeling.
‘Adam heeft een ongeluk gehad. Een mislukte spreuk, volgens mijn moeder heeft hij nu konijnenoren. Normaal gesproken zou dat grappig zijn, maar Adam hoort geen konijnenoren te hebben! Hij ligt nu in St. Mungo’s. Ik had gehoopt dat het na mij voorbij zou zijn. Hij zou het wel fijn vinden als ik langs kom.’
‘Dan gaan we! Ik ga met je mee. Mam, mogen we?’
‘Natuurlijk, George.’
‘Je hebt het goed!’
‘Fred, jij maakt de tuin kabouter vrij!’
‘Verdorie!’ Klinkt het van zijn kant.
George en ik pakken onze jassen en verdwijnselen dan hand in hand richting St. Mungo’s. Ik ben blij dat hij mee is. Bij de balie vragen we naar Adam Adams, aangezien hij officieel gezien, niet meer de achternaam van zijn eigen familie draagt. Hij blijkt op de zelfde kamer als mij te liggen, verkeerde spreuken. De meeste daar zijn niet aanspreekbaar.

‘Adam!’ Gil ik, waarna ik mijn kleine niet-wel-broertje om de hals val. ‘Je bent ook echt een sukkel, hè broertje,’ zegt ik, waarna ik naar mijn konijn oren voel. Ik kan er niets aan doen en moet lachen.
‘Mam! Pap!’ Ik val ook hen om de hals. ‘Dit is George, maar die hebben jullie al ontmoet.’
‘Hoi George, leuk je weer te zien,’ zegt mijn moeder.
‘Hoi mevrouw Adams, ook leuk u weer te zien.’
‘Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je Courtney moet zeggen?’ Vraagt mijn moeder.
‘Vaak,’ onderbreek ik hen, waarna ik naast Adam kruip, mijn armen om hem heen sla en een kus op zijn wang druk.