001 ~ Alessia

`Mam waarom nemen ze papa mee` vroeg ik. `Het is niks om je zorgen over te maken, hij is zo weer thuis ga maar boven spelen` zei mijn moeder. `Oke is goed` zei ik. Ik was nog maar 8 jaar maar iets in me zei dat er iets niet klopte. Toch luisterde ik naar me moeder en ging boven spelen. Dagen gingen voorbij maar van papa was geen spoor te bekennen. `Mam, papa komt niet meer thuis he?` vroeg ik me moeder. Ze keek me aan en zei, `Sorry kindje maar het klopt papa is gearresteerd en moet wachten op de uitspraak van de rechter` zei me moeder. Met grote ogen kijk ik me moeder aan, `Nee dat kan niet waar zijn papa word nooit gearresteerd dat kan niet!` zei ik huilend en boos. Me moeder kijkt me aan en knikt. Huilend ren ik naar mijn kamer. Dagen gingen voorbij maar ik zei niks ik zat alleen nog maar op mijn kamer. Na te denken waar het fout is gegaan, want mijn family blijft de beruchte La Costa familie, bij de meeste mensen bekent als de crimineelste en gevaarlijkste maffia familie. Me vader is de baas, niemand durfde hem tegen te spreken en al helemaal niet hem te verraden.

Vandaag zou het dan gebeuren de uitspraak van mijn vader. `Mam, papa komt toch wel weer thuis, hij krijgt toch niet veel straf?` vroeg ik. `Ik weet het niet kind, ik hoop dat hij snel weer thuis is.` zei me moeder. Samen gingen we naar de rechtbank waar we de rest van familie zagen. Het was een lange zitting, maar daar komt eindelijk de rechter met zijn uitspraak en zou ik me papa snel weer kunnen knuffelen. `Meneer La Costa krijgt een 45 jaar gevangenisstraf voor moord, afpersing, gijzeling, omkoping en drugs.` zei de rechter. Iedereen was verbaast niemand wist hoe dit kwam, want ze konden nooit weten dat hij dit heeft gedaan en toch hadden ze bewijs. Er is 1 regel belangrijk in mijn familie en dat is, verraad nooit een familielid en vertel nooit iets door.

Weken gingen voorbij zonder mijn vader te zien en mijn moeder was niet meer de persoon die ik kende als moeder. Ze leek wel een vreemde voor me, maar vandaag zou ik eindelijk mijn vader weer zien. `Mam kom nou straks komen we nog te laat` zei ik tegen me moeder. `Oke kind ik kom eraan nog even sleutels pakken en dan gaan we` zei me moeder. Daar gingen we dan op weg naar me papa. Na weken zal ik hem eindelijk weer zien en vanaf nu mocht die wekelijks bezoek. Ik zou elke week op bezoek gaan bij hem. Aangekomen bij de gevangenis moeten we wachten tot ze me papa hebben gehaald.

`PAPA!` schreeuw ik blij als ik hem zie. Na al die weken was ik blij hem eindelijk weer te zien. `Hallo kleine prinses van me.` zei die. Mijn moeder keek niet zo vrolijk ze zei, `Luister Albertino, Alessia en ik gaan verhuizen naar Engeland. Ik kan dit leven niet meer lijden. We gaan vanmiddag en niemand die mij kan tegen houden om te verhuizen.` zei me moeder. Met grote ogen keek ik me moeder aan dit kan ze niet menen. Ik kan niet weg bij mijn vader en bij mijn familie. Dit is mijn leven. Ik kan niet zomaar nieuw leven beginnen. `Mama nee we kunnen niet weg. Ik wil niet weg bij papa en de familie!`, zei ik huilend tegen mijn moeder. `Jawel dat kan je wel en je zult het zien. Over 5 minuten gaan we weg. Jij kunt nog 5 minuten met papa praten en dan gaan we! zei me moeder. Met tranen in mijn ogen keek ik me vader aan en mijn vader keek mij aan. `Ik ga je missen prinses van me, vergeet me nooit en ik zal altijd van je blijven houden. Ik zal je elke week bellen, schrijven zoveel als ik kan.` zei me vader. `Papa ik zal je nooit vergeten jij bent de beste papa, en ik kom zo vaak mogelijk langs en zal jou ook zo vaak mogelijk schrijven.` zei ik huilend terug. `Vergeet nooit life is not always easy, life is not always perfect.` zei mijn vader. `Papa ik zal het nooit vergeten dat beloof ik en ik zal erachter komen wie onze familie heeft verraden en wraak op hem nemen.` zei ik vastbesloten `Alessia we gaan kom` zei me moeder. `ik hou van je papa en ik kom er achter dat beloofd ik en ik neem wraak` zei ik huilend. `Ik hou ook van jou prinses` zei mijn vader.

Daar zat ik dan huilend in de auto afvragen waarom. Waarom naar Engeland. Waarom weg uit Italië. Waarom doet mijn moeder mij dit aan. Zoveel vragen, maar zo weinig antwoorden. `Sorry kindje maar dit is het beste` zei mijn moeder. Reageren nee dat deed ik niet. Ze heeft me verraden hoe kan ze me weghalen bij mijn eigen vader. Daar gingen we dan op naar Engeland. Een nieuw begin, een nieuw leven. Dat is wat mijn moeder dacht, maar ik ben vast besloten om wraak te nemen op degene die ons dit heeft aan gedaan. Alles zou voor goed veranderen.