002 Domenic

Ik stak een dolk in mijn riem en wrong me toen mijn tent uit. Onmiddellijk waren daar de donkere ogen van Andrew, ze leken te twinkeling van opwinding in het kleine beetje maanlicht zich door de bomen wist te werken. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
'Iemand heeft er zit in zo te zien.' Mompelde ik en stapte langs hem heen.
Hij zuchtte. 'Jij niet dan?'
'Jawel, alleen ik heb geen zin om met jou te gaan.' Zei ik zonder hem aan te kijken.
'Even charmant en eerlijk als altijd.' Kuchte hij.
'Charmant en eerlijkheid zijn mijn karaktereigenschappen, zo ben ik geboren. Kan ik ook niks aan doen.'
'Je vergeet bescheidenheid.'
'Bescheidenheid is een nutteloze eigenschap. En bovendien werd ik de vorige keer neergestoken omdat ik steeds op jou moest letten.'
'Ik wist wel dat je me daarom niet mag. Hoor eens, het was een van mijn eerste missie's en ik was nog maar net-'
Maar ik stak mijn hand op om hem het zwijgen op te leggen. 'Dat heeft niets te maken met het feit dat ik je niet mag.'
'Wat dan wel?' Vroeg hij verontwaardigd en stopte met lopen.
Ik liep stug door toen ik antwoord gaf. 'Je karaktereigenschappen.'



'Oké dames, pak je wapens en ga wat jonkvrouwen in nood redden.' Bulderde Nicolas tegen de groep mannen die voor hem stond. Ik glimlachte een halve glimlach.
Nicolas was een goeie leider. Dapper, onverschrokken, oprecht, eerlijk en een man van eer. Ik was goed bevriend met hem geraakt in mijn tijd bij het verbond.
'Domenic!' Riep hij en dwong zich door enkele mannen die gretig wapens van de oude, houten tafels gristen heen. Het viel me op dat ze niet eens keken wat ze in hun riemen staken of over hun schouders hingen.
Ik trok mijn wenkbrauwen op en gaf Nicolas een klopje op zijn schouders. 'Wat is er?'
'Ik heb wat voor je meegenomen, het was van je vader.' Hij haalde een kort, scherp zwaard tevoorschijn en stak het naar me uit.
Ik pakte het wapen aan en liet mijn vingers langs het lemmet glijden. 'Mooi zwaard.'
Nicolas grijnsde zijn witte tanden bloot en het litteken boven zijn lip werd duidelijker. 'Zeker weten, ligt je vast goed in de hand.'
Ik glimlachte en stopte het zwaard in zijn holster, deze bond ik vervolgens rond mijn middel, over mijn andere riem heen.
Ik had mijn wapens vanochtend al gepakt. Een paar korte messen en twee dolken in mijn riem, twee dolken in de leren riemen die over schouders en rug gebonden zaten (ik hoefde enkel over mijn schouder te rijken en had de dolken in een fractie van een seconde vast) en het zwaard in zijn holster rond mijn middel.
'Klaar Domenic?' Vroeg Julyan. Ik draaide me naar hem om en zag dat hij mijn gitzwarte paard al gepakt had. Ik gaf het dier een aai over zijn hoofd en liet mezelf in het vertrouwde zadel zakken.
'Altijd.'