A ranger/traitor 189

“Ik hoop dat het lukt,” zei Nowell, toen Tyr weg was.
“Ik ook. Het is de enige kans die we nog hebben. Trouwens bedankt voor die opmerking over zijn vader. Volgens mij was hij nog altijd niet echt zeker van zijn beslissing tot dan.”
“Ik bedoelde er niets mee, maar Aric was een goede vriend van me de eerste keer dat ik in Skandia was. In de tijd dat ik daar was zijn er verschillende met een Skandische getrouwd, maar Aric is de enige die een zoon van die leeftijd kon hebben en die in Skandia gebleven is.” Miko stond op het punt om naar zijn vader te vragen, maar besloot dat toch niet te doen. Voorlopig was het beter dat niemand wist dat hijzelf ook Skandisch bloed had. Als dit alles achter de rug was, kon hij het Nowell vragen, maar nu niet.
“Moeten we de anderen niet op de hoogte brengen?” vroeg Nowell. “Zodat ze weten dat ze zich moeten klaarhouden.”
“Misschien wel ja.” Hij dacht aan de lessen van Will over oorlogsvoering. Daar was echter nooit iets gezegd over een opstand op een boot. “Ik kan natuurlijk geen toespraak houden. Dus misschien moeten we het gewoon door laten zeggen?” Miko had vroeger wel eens het doorzegspelletje gespeeld, waarbij je een zin moest doorzeggen en tegen dat het de kring rond was, had je meestal iets helemaal anders. Dat konden ze nu niet gebruiken. Hij moest dus duidelijk en kort een boodschap doorgeven en dan het beste hopen. Natuurlijk zou hij dat pas morgenvroeg kunnen doen, nu sliep iedereen nog... Miko keek naar de mannen in zijn buurt en zag dat ze allemaal klaarwakker zijn kant op keken. Blijkbaar had iedereen gemerkt dat hij met Tyr sprak. Dan kon hij de boodschap net zo goed nu laten doorzeggen.
Algauw heerste er een opgewonden stemming aan boord. Er klonk een heleboel geroezemoes en Miko vreesde dat de wacht wakker zou worden.