Hoofdstuk 22

‘Soon you will know…’, haalde ze uit. Met een glimlach keek ze het publiek in. Voor het eerst zat de zaal al vol. Er kwam wel reactie van de vele meisjes, maar het was geen gejuich. Langzaam begon ze door te krijgen dat ze naar haar aan het boeën(?) waren. Haar mond viel een klein stukje open. ‘Maroon?!’, riep iemand van de band, die ineens naast haar stond. Ze kreeg het heel warm. ‘Nee…’, mompelde ze. Ze had het volgende stuk tekst gemist. Ze zag hoe de meisjes op de voorste rij haar uitlachten. Het gevoel trok weg uit haar handen en voeten. ‘Fuck!’. Ze voelde hoe ze in paniek begon te raken en bracht haar handen naar haar hals. Ze liet zich voorover op haar knieën zakken, happend naar adem. De band speelde maar door en door en de meisjes bleven maar schreeuwen.
Zwaar ademend werd Maroon wakker uit haar droom. Nouja, het was meer een nachtmerrie. Ze moest eerst een paar keer diep adem halen, voordat ze door had dat ze gewoon in haar hotelkamer was en ze wat rustiger werd. Ze ging met een hand door haar gezicht. Het had zo echt geleken. Vooral het gevoel dat ze erbij kreeg. Het was net realiteit.
Voor zichzelf maakte ze een beslissing. Ze haalde de deken van zich af en sloeg haar benen over de rand van het bed. Ze wou niet alleen zijn, bang dat ze echt een aanval zou krijgen. Op blote voeten liep ze naar haar tas, die op een stoel in de hoek van de kamer lag. Ze graaide met een hand in de tas en haalde er de drie potjes met medicijnen uit. In haar geweldige roze pyjamabroekje en een zwarte top liep ze naar de door. Voorzichtig opende ze hem met haar vrije hand en glipte ze de kamer uit. De lichten op de gang waren aan. Ze ging naar rechts, richting Shengs kamer. Die zou haar vast wel bij zich laten slapen. Gapend rekte ze zich uit tijdens het lopen. Ze wist niet eens hoe laat het was. Niet dat dat haar iets uitmaakte. Vanaf haar kamer had in ieder geval geleken alsof het nog donker was.
Voor de deur van Shengs kamer bleef ze stilstaan. Ze bracht haar hand omhoog, twijfelde even, maar klopte toen toch een paar keer op de deur. Ze wachtte een moment, maar er gebeurde niks. Ze klopte nog een keer. Weer niks. Een geïrriteerde zucht verliet haar mond. Zonder verder nog na te denken, opende ze de deur. Haar wenkbrauwen gingen een stukje omhoog. ‘What the…?’, mompelde ze. Het bed was leeg. Ze fronste. Zou Sheng dan toch bij Louis in bed liggen? Ietwat geshockt wierp ze nog een blik op het bed, waarna ze de deur sloot.
Langzaam, met een slepende pas, begon weer de gang door te lopen. Ze was nu wel echt heel nieuwsgierig naar Sheng en Louis. Ze schudde haar hoofd. Ze kon het zich niet voorstellen. Het was op de één of de andere manier toch raar. Ze keek om zich heen. Ze voelde zich net z’n verloren puppy op zoek naar zijn baasje. Waar kon ze nog heen? Ze schudde de potjes op en neer in haar hand, wat een rammelend geluid maakte door de pilletje die erin zaten. En toen kreeg ze een geweldig idee. Harry. Hij zou geen bezwaar hebben. Waarschijnlijk zou ze hem er juist blij mee maken. Ze zuchtte. Het moest maar.
Ze draaide zich om en liep weer terug richting de kamer van Sheng. Harry sliep in de kamer voor haar. ‘Kut…’, mompelde ze. Harry sliep met Zayn op een kamer. Ietwat twijfelend keek ze richting de deur. Ze haalde haar schouders op. Misschien zou hij het niet door hebben. Voor de deur bleef ze staan. Ze haalde een haarspeldje uit de knot op haar hoofd en na even prutsen, klikte het slot open. Ze legde haar hand op de deurklink, duwde hem naar beneden en opende langzaam de deur.
Door de streep licht die naar binnen scheen, zag ze twee bedden. Eenpersoonsbedden. Tuurlijk… Had zij weer. Ze kon niet zien wie in welk bed lag. Nieuwsgierig ging haar blik door de ruimte. Deze kamer was veel mooier dan de hare, al lagen er wel overal kleren en andere random spullen verspreid over de grond Ze stapte naar binnen en sloot de deur. Op de tast, hopend dat ze negens over zou struikelen, schuifelde ze voorzichtig naar het eerste bed. Ze bekeek de persoon die erin lag. Het haar leek meer op dat van Zayn, dus vervolgde ze haar weg naar het tweede bed. Het was duidelijk Harry. Bij gebrek aan licht kon ze zijn gezicht niet goed zien, maar door de krullen die warrig om zijn hoofd stonden, wist ze dat hij het was.
Ineens stapte ze op iets scherps. ‘Godver!’, riep ze. ‘Awh, fuck!’. Ze tilde haar voet op en omklemde hem met haar vrije hand. Onhandig hinkelde ze op één voet naar het nachtkastje, waar ze haar medicijnen neerzette. ‘Maroon…?’, mompelde een schorre stem naast haar. Ze draaide haar hoofd bij. ‘Hoi’, zei ze op gedempte toon. ‘Wat doe-?’. ‘Sssssht!’, sise ze. Ze legde een vinger op zijn lippen. Er kwam wat geluid uit het andere bed. ‘Dude… Jij gilt echt als een meisje…’, was het enige dat er gezegd werd, waarna het weer stil was.
Harry had zijn ogen nu open. Hij keek haar vragend aan. ‘Oke…’, zei ze zachtjes. Ze legde een hand op zijn schouder en kroop bij hem in bed. Zoals ze al had gedacht: Hij had geen bezwaar. ‘Wat doe je?’, was zijn enige vraag. Ze keek even van hem weg. Als ze zo close met hem wou worden, moest ze hem misschien ook maar een beetje in haar leven betrekken. Ze draaide zich om, zodat ze met haar rug naar hem toe lag.
‘Ik had een nachtmerrie… Ik droomde dat ik een paniekaanval kreeg, toen werd ik bang en durfde ik niet meer alleen te slapen’, fluisterde ze. Eigenlijk hoopte ze dat hij het niet gehoord had. Ze vond het nogal stom en kinderachtig klinken. Hij sloeg een arm om haar heen en kwam wat dichterbij haar liggen. Wel dus. ‘Ik ben bij je, wees maar niet bang’. Ze fronste. Alsof hij alles goed kon maken. Hij dacht vast dat hij heel wat was. Dat hij haar reddende engel was, ofzoiets. Nou, mooi niet, maar dit liet ze dus echt niet merken. ‘Dankje’, zei ze, terwijl ze haar hand op die van hem legde.