Fear O18

Na het eten probeer ik me zo snel mogelijk te haasten. Ik pak mijn koffertje, samen met mijn mobiel en koptelefoon. Mijn koptelefoon zet ik op, terwijl ik wat muziek aanzet voor onderweg. Walgend van al die ruzies, kan ik nu eindelijk vertrekken. Ik heb toch geen zin meer om daar een uur naar te moeten luisteren, laat staan dat ze ook nog eens ruzie zouden maken. Het ernaar toe fietsen legt veel minder tijd in beslag dan ik denk. De angst, wanhoop.. Allemaal verdwijnt het op de één of andere manier. En dat gevoel wil ik nou juist niet kwijtraken. Nu even niet, in ieder geval. De minuten tikken langzaam voorbij dan gewoonlijk.
Als ik op de fiets zit, kijk ik op mijn horloge. Precies op tijd weggegaan. Weet je waar ik bang voor ben? Ik ben bang om alleen met hem in dezelfde ruimte te zijn.
Bang om me weer te moeten verschuilen achter mijn angsten. Omdat ik niks durf. Ik reageer er niet eens meer op, want ik houd mijn blik gevangen op de weg.
Ineens zie ik dat ik bijna een afslag naar links mis, maar net op tijd kan ik die nemen doordat ik mijn hoofd weer helemaal leeg maak.
Met een kleine brok in mijn keel fiets ik toch verder, niet denkend aan de slechte dingen die zo nu en dan mijn hoofd binnendringen. Het is maar goed ook.
Ik inspecteer de wegen, met mijn grijs blauwe irissen. Ik houd nog steeds mijn lippen stevig op elkaar. Ik wil weer iets zeggen als ik bij jeu de boules aangekomen ben, en niet eerder. Langzaam maar zeker voel ik toch de adrenaline door mijn aderen heen stromen, als ik steeds dichterbij de vertrouwde locatie aankom. Ik weet niet hoe snel ik er wil zijn, in een rap tempo ben ik er zo. Ik stop mijn fiets, precies op het pad bij de kantine. Het is een wonder dat er geen belsignaal is, want anders was ik al te laat geweest. Met mijn koffertje aan mijn rechterzijde, loop ik stilletjes het hok in. Niet dat je het een echte kantine kan noemen, want zo ziet het er niet echt naar uit. Alle zenuwen verdwijnen meteen, als ik lachende gezichten zie. "Wat is er te lachen?" vraag ik, en een paar draaien hun hoofd. "Oude mannen praat, dat hoor je toch?" zegt er één, en ik begin te glimlachen. Gelukkig hoor ik er hier wel bij.
Een gebeurtenis van afgelopen week speelt zich af in mijn hoofd. Ik ben nooit goed genoeg voor mensen. Zelfs niet als een gewone vriendin. Mijn ogen vinden hun weg naar het raam. Een schim zie ik vaag voorbij komen fietsen. Ik hoop het zo.. Een paar ogenblikken later fietst hij dan toch echt het pad op.
Van binnen maakt mijn hart een sprongetje. Kleine dingen lichten mijn hart weer op. En hij doet dat. Alleen hij kan dat. Niks anders. Niemand anders.
Aan mijn lichaam te voelen, ben ik er helemaal klaar voor vanavond. En dat ga ik laten blijken ook. Dankzij hem kan ik dat weer. Iedereen begint volop te praten tegen elkaar, terwijl ik daar maar zo sta. Ik durf me niet in een gesprek te mengen, want dan ben ik bang dat ze me af zullen kraken. Of erger nog. Dat ze meteen boos gaan reageren, en dat ze kort daarna niks meer tegen me zeggen. Tot mijn grote verbazing komt Jack voor bij lopen. Ik kijk hem even na, maar hij zegt niks tegen me. "Nee, ik ben er niet. Ik ben er niet." Het lijkt wel alsof het helpt, want meteen draait hij zich om, en kijken zijn ogen mij recht aan.
"Hey. Hoe ging het op school vandaag?" Deze zin maakt me in de war. Hij vraagt hoe het gaat op school? Dat is ook voor het eerst.
"Wel goed, volgens mij. Maar het kan altijd beter," zeg ik. Opkomende zenuwen banen zich een weg in mijn lichaam. Richting de plek waar ik ze hoor te voelen. Mijn buik. En dat ga ik ook voelen in mijn hoofd. Maar toch bonkt mijn hart weer in mijn keel, op het ritme van mijn voetstappen. Langzaam verdwijnen ze, als ik de buitenlucht tegemoet ga.