004 Elena

De avond is er snel en de vermoeidheid neemt mij langzaam over.
'Slaapwel iedereen, ik ga er maar eens vroeg in vandaag.' meld ik aan mijn pleegouders, waarna ik naar mijn slaapkamer ga. Ik kleed me om, om vervolgens in mijn bed te duiken en snel in slaap te vallen.

'Thrandi, ik wil later net zo sterk worden als jij.' vertelt de kleine versie van mezelf. De man voor mij heb ik al eerder gezien, in mijn andere droom.
'Alles op zijn tijd, nu moet je eerst goed opletten in de les en maken dat je het daar goed doet. Pas dan kan je de dingen leren die ik kan.' zegt hij op een strenge toon, maar het maakt me niet bang. Mijn kleine armpjes sla ik rond zijn nek heen en knuffel hem, aangezien hij op zijn hurken zit gaat dat makkelijk.
'Tot straks, Thrandi.' ik wuif naar hem, om vervolgens een deur door te gaan en daar bij een groep andere kinderen te gaan zitten.

Een flits maakt dat ik in een andere omgeving terecht kom. Hier ben ik groter, met pijl en boog in mijn handen. Over mijn handen liggen er twee andere en achter me voel ik het lichaam van een ander.
'Wil je even opletten?' hoor ik de stem kwaad zeggen. Ik kijk in mijn ooghoeken en zie opnieuw de man waarover ik zo vaak gedroomd heb. Hij legt opnieuw uit hoe ik de boog moet vasthouden en deze keer let ik ook echt op.
'Je richt je naar je doel, probeer de wind te voelen en dan trek je je boog strak aan met deze hand.' vertelt hij. Hij doet het gebaar langzaam met me mee, om vervolgens de boog aan te spannen.
'Adem diep in en als je de pijl los laat, adem je langzaam uit.' spreekt hij zacht uit. Zijn lippen raken net mijn oor niet, waardoor ik alles zeer goed versta. Ik doe wat hij zegt, waarna ik de boog loslaat en zo de pijl weg laat. Met een enorme snelheid schiet het naar voren en doorboord het een van de appels die omhoog hangt aan wat touw.
'Goed, als je nog een paar keren zelf probeert gaat het je lukken tegen je schietexamens.' vertelt hij enthousiast en laat me los. Ik kijk hem glimlachend aan, met een raar gevoel in mijn buik.

'Nee, in geen duizend jaar. Ik trouw niet met iemand die ik niet eens ken.' roep ik doorheen een zaal. Opnieuw is de omgeving verandert en lijk ik helemaal overstuur te zijn.
'Met wie zou je dan wel willen trouwen? Toch niet met de zoon de koning uit het Groen woud? Dat zou een schande zijn voor je eigen volk.' zegt een vrouw die me niet bekend voor komt.
'Nog liever met hem dan met een man die ik niet eens zou kunnen uitstaan.' ik voel me razend, alsof ze me iets heeft aangedaan.
'Je bent een prinses van Gilradal, denk je dat ik mocht kiezen van onze ouders?' zegt de vrouw verontwaardig. Onze ouders? Dus is ze mijn zus?
'Kijk, Doni is een uitstekende man van goede afkomst. Waarom zou je een elf kiezen als je met iemand kunt trouwen van je eigen soort? Weet je wel hoe moeilijk het is om een mannelijke nimf te vinden die nog vrijgezel is?' zegt ze geïrriteerd. Even zucht ik, maar draai me om en stap naar de deur.
'Ik trouw niet met Doni en dat is het einde van ons gesprek, zus.' zeg ik en stap de deur door.

Bezweet schiet ik overeind uit mijn bed. Wat was dat allemaal? Langs de ene kant ben ik blij dat ik niet dezelfde droom had zoals altijd, maar waar kwam dit vandaan?