EverythingIsNotOkay_

Melany’s POV.



Met een snelvaart liepen we terug naar huis. Jacob had m’n pols nog steeds stevig omklemd terwijl hij me vooruit sleurde. Verward van wat er net gebeurt was strompelde ik achter hem aan. Jake wierp me telkens een geïrriteerde blik toe maar de hele weg naar huis verliep in stilte, pas als Seth en Bloom naar buiten kwamen gelopen werd er weer wat gezegd. “Er is toch niemand gewond geraakt hé?” Het was Seth die voor het eerst vandaag zijn mond opende, maar wat hij zei viel al meteen verkeerd bij de rest van de pack. Het leek alsof hij de laatste tijd meer gaf om die bloedzuigers dan om zijn eigen verwanten. “wees gerust, die vuile bloedzuiger van jouw was hier niet bij betrokken, het was een andere Cullen.” Siste Jacob. Seth’s blik veranderde meteen van ongerustheid naar woede. “Noem haar nog 1 keer zo en je zult er spijt van krijgen!” “Heb ik geen gelijk soms? Sinds jij de hele tijd bij die bloedzuigers rondhangt, lijkt het of de pack je niets meer kan schelen. Geef je meer om die vuile vampiers dan je eigen familie?” die laatste woorden spuugde hij uit. Meteen na Jacob’s woorden kwam er een diep dreigend gegrom uit Seth’s keel maar voor hij iets kon terugzeggen kwam Sam tussenbeiden, en voor iedereen was het duidelijk aan wiens kant hij stond. “Genoeg! Seth, dat jij voor een van die bloedzuigers hebt gekozen mag onder geen enkele reden ruzie veroorzaken binnen de roedel!” Normaal zou ik me meteen in de ruzie hebben gegooid maar deze keer bleek het me niet erg veel te kunnen schelen. Ik staarde wezenloos voor me uit, m’n gedachten zaten nog steeds bij het meisje uit het bos. Het kon toch geen puur toeval zijn dat zij net dezelfde ketting had als mij, of wel? “Melany?” Bloom was naast me komen staan en keek me bezorgd aan. “Alles oké?” Automatisch knikte ik van wel, maar alles was duidelijk niet oké, duidelijk genoeg voor Bloom om het door te hebben. “Wat is er gebeurt?” Voorzichtig nam ze m’n hand vast, haar ogen nog steeds bezorgd. Pas nu kon ik m’n blik losmaken van het staren naar het niets dat als in een denkbeeldige wolk voor me hing, en keek ik haar ook aan. “Ik,…ik weet het niet” Mompelde ik. Haar wenkbrauwen gleden naar elkaar toe en vormde een niet begrijpende frons. “Hoe bedoel je?” Ik had wel willen antwoorden, maar ik kon gewoon de juiste woorden niet vinden om het uit te leggen, en wat moest ik ook uitleggen? Dat 1 van die bloedzuigers dezelfde ketting droeg als ik, maar dat ik zelf nog niet begreep wat dat had betekend? Nee. In plaats van te antwoorden liep ik haar gewoon voorbij, naar binnen, recht naar m’n kamer. Ze zou hiervoor waarschijnlijk wel even boos op me zijn, maar ik had wat tijd alleen nodig, tijd om na te denken…