Fear O21

Ik lig in bed. Nog steeds terugdenkend aan de emoties die opgeroepen werd toen ik de jongens tegenkwam. En dat zijn niet zomaar emoties geweest.
Nee. Dezelfde gevoelens die ik heb als ik bij mijn beste vriend in de buurt ben. Of als ik iemand per se moet bellen. Of als ik een telefoongesprek moet voeren met een onbekende. Ja, angst. En ik wil zo graag weten waar dit allemaal vandaan komt. Hoe het is begonnen, weet ik ook niet. Maar volgens mij begon het al toen ik voor het eerst naar de basisschool gegaan ben. Inderdaad, bijna aan het begin van mijn leven. En dat hebben mijn ouders mij eigenlijk nooit echt verteld. Tot een paar weken geleden. Het kan ook zo zijn dat ze me het niet verteld hebben, omdat ik er nog niet klaar voor ben om het te horen.
Maar dat ben ik wel. Of nou ja, niet in die zin natuurlijk. Ergens in mijn hoofd is er iets dat zegt dat ik het wel wil. Maar misschien.. Durf ik de waarheid niet onder ogen te komen? Is het erger dan ik gedacht heb? Nee. Misschien niet. De meeste denken dat het normaal is, dat ieder ander mens hier last van zou kunnen hebben. Ik denk daar weer heel anders over. Handelingen die ik verricht, zoals telefoongesprekken voeren en met onbekenden praten, vind ik nog steeds heel moeilijk om uit te voeren. en hier heb ik nu al zo'n.. Tien jaar last van. Het gevoel van angst lijkt zich steeds verder uit te breiden. Soms weet ik gewoon niet meer wat ik überhaupt wel of niet kan. En dat is moeilijk. Heel moeilijk. Het geeft me het gevoel niet terug, het juiste gevoel. En daar baal ik van. Ik baal er gewoon zo ontzettend van. Hoe zou ik ooit mijn leven weer op het goede spoor krijgen? Wat ik zou ik daarvoor moeten doen? Ik kan mijn gevoel niet zomaar stop zetten.
Dat gaat niet. Ik wil me veilig voelen, in wat voor omgeving dan ook. Ik wil me veilig voelen, in iemand zijn armen. Of in tranen uit kunnen barsten. Iemand die me troost, en iemand die me accepteert. Accepteert hoe ik ben. Aan de binnenkant. Mijn innerlijk. Want dat is toch het belangrijkste? Een persoon kan er aan de buitenkant misschien heel stoer uit zien, maar in de binnenkant heeft die persoon misschien wel een heel klein hartje. En dat probeer ik tegen iedereen te zeggen. Dat ze niet op de buitenkant van iemand moeten letten, maar juist de binnenkant van iemand moeten bekijken. En dan zou het leven er een stuk mooier uitzien. Voor iedereen die zich onzeker voelt. Of voor degenen die gepest zijn. Noem het maar op. Mensen willen hier niet naar luisteren. Sommigen, heb ik het over. De meeste zullen zich nog bedenken. Hoop ik. Ik werp een vluchtige blik naar mijn wekker, die aangeeft dat het tien uur is. Bijna tijd om te gaan slapen. Om mijn oogjes dicht te doen, en aan fijne dingen te kunnen denken. Als ik dat ook maar kan. Dat is zeker nog maar de vraag. Niet elke dag is voor mij een leuke dag. Dat ligt er net aan wat ik die dag allemaal te doen heb. Als het school is, zal ik meestal in een mindere goeie bui zijn dan dat ik weekend heb.
Opnieuw laat ik mijn ogen afglijden naar mijn wekker. Nog tien minuten, en dan zou ik wel gaan slapen. Ik wil mijn gedachten de rust geven die ze nodig hebben. Mezelf weer volledig opladen, als ik morgen weer naar school moet. Een goede nachtrust is altijd goed. Ik had eigenlijk al kunnen slapen.
Maar mijn hoofd zegt iets anders. Ik ben het een keer eens. Niet alleen met mijn hoofd, maar ook met mijn hart.