Fear O24

Ik beweeg mijn voeten over het koude pad, waar ik in het donker tast naar mijn fiets. Het is nogal moeilijk om in het donker naar je fiets te zoeken, als er bijna geen lampen aan zijn. De enige lampen die aan zijn, is nog steeds binnen, in de kleine kantine. Maar daar ben ik nu niet meer. Ik sta buiten, helemaal alleen, te vergaan van de kou. Nee, dat is niet waar. Er is nog iemand bij me. Jack is er. Mijn ogen zijn geconcentreerd aan het zoeken, als ik eindelijk een glimp opvang van mijn fiets. Ik haal hem van het slot af, en ik probeer zo gewoon mogelijk naar Jack toe te lopen, met mijn fiets aan mijn hand. Zenuwen worden verspreid, eerst door mijn hoofd en buik, maar daarna ook door de rest van mijn lichaam. Zelfs mijn hart lijdt eronder. Kan ik er maar iets tegen doen, denk ik hardop.
Ik voel mijn hart tekeer gaan. Zo snel, en zo hard, dat ik het allemaal niet meer bij kan houden. Ik denk er ongetwijfeld aan om nu gewoon weg te fietsen, zonder Jack gedag te zeggen, of zonder hem ook maar een blik waardig te gunnen. Maar nee, zo ben ik niet. Ik kan het niet verkroppen dat te doen. Werkelijk, in een andere omstandigheid had ik het misschien wel gedaan. Ik val stil, en als ik Jack een blik waardig gun, glimlacht hij. Als ik op wil stappen, voel ik een aanwezigheid steeds dichterbij komen, gevaarlijk dichtbij. Langzaam maar zeker loop ik van hem weg, om te bedenken wat ik zou zeggen.
"Laten we even ergens gaan praten," zegt hij, maar ik weet dat het geen praten zal worden. Ik heb gelijk. Waarom? Omdat ik weet hoe hij in elkaar steekt.
Ondanks mijn dappere woorden, voel ik de haren op mijn armen overeind komen. Dit is nu mijn eigen verantwoordelijkheid. Ik ben nu verantwoordelijk voor mezelf. Wil ik het, of wil ik het niet. Dat is de vraag. En weet ik het antwoord hierop wel? Zijn stem klinkt zacht, maar ik hoor toch wel een sprankeltje hoop erin.
En die hoop, die hoop wil ik voelen. In mijn lichaam. Alsof ik het echt wil, en ik het echt aandurf. Want dat wil ik. We rijden langzaam vooruit, de zenuwen ketenen zich vast in mijn buik. Ze zijn ook niet van plan om weg te gaan. Ik wend mijn hoofd tot Jack, en ik weet waar hij naar kijkt. Een plek om te 'praten', zoals hij het noemt. "Heb een beetje vertrouwen in jezelf." Ik kan geen enkele manier bedenken waarom dit niet lief bedoeld is. Want het is wel degelijk lief. Na een paar minuten komen we tot stilstand, op een paar stenen. Het doet me vrijwel niets - als we maar ergens zijn, dan vind ik het prima. Ik wil mijn gevoelens laten gaan, ze uit mijn buik en uit mijn hart laten verdwijnen. En dan heb ik het over mijn angsten en zenuwen. Ik wil ze niet langer meer voelen. Niet nu, niet morgen, niet volgende week. Het liefst nooit meer. Het is als een wens, die meteen weer in duigen valt. Want ik weet dat het er niet in gaat zitten. Ze blijven en ze komen.
Ik luister naar alle geluiden die ik om me heen hoor. Ik stap van mijn fiets, en ik houd op dat moment mijn adem in. De zenuwen probeerden zich in bedwang te houden, maar of dat ook maar lukte, is punt twee. Ik voel vocht opwellen in mijn ogen, wanneer ik hem aan probeer te kijken. Ik wil dit al veel langer.
Het zit er naar mijn idee al veel te lang. Volgens mij.. Ja, het klopt. Al bijna een jaar. Hij blijft enkele centimeters van mij vandaan, waarna hij een eerste stap naar voren zet. Automatisch, als een reactie hierop, zet ik een stap naar achter. Schrikreflex, altijd handig.. Maar niet voor vandaag.