Fear O26

Onze wegen zijn gescheiden. Het doet pijn, en dan ook nog eens nadat je een knuffel van hem hebt gehad. Zoveel emoties gaan er door mijn lichaam heen.
Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Is het allemaal teveel, of hoort het juist zo? Hopeloze frustratie droop van mijn gezicht af. het is goed te merken aan mij.
Je zult niet geloven wat er gebeurt is. Dat het gebeurt is. Alsof er zojuist een wonder zich afspeelt. Nee, niet in mijn hoofd, maar echt. Maar als ik het niet wil, dan is het ook niet gebeurt. Ik heb het allemaal aan mezelf te danken. Deels. Ik kom steeds dichterbij. Dichterbij de waarheid. De waarheid die al heel lang verborgen zit, dankzij mijn angsten. Zou het dan toch goed komen? Abrupt vergeet ik dat ik nog op de fiets zit. Ik verander mijn gedachten onmiddellijk als ik de wind om mijn oren voel. Het gevoel dat mijn haren nu heerlijk heen en weer wapperen, geeft me een fijn gevoel. En dat ik mijn beste vriend eindelijk geknuffeld heb, maakt het er allemaal beter op. Ik werp een vluchtige blik op mijn horloge. Vijf minuten resterend, dat red ik wel. Ik ben toch al te laat.
Gaat het mij lukken om mijn ouders niet boos te krijgen? Nee, ik denk het niet. Daar ben ik nu al veel te laat voor. Het is immers al kwart voor zeven geweest, terwijl ik om kwart over zes thuis hoor te zijn. Maar dat betekent niet dat ze boos zullen zijn, toch? Grote kans dat het wel het geval is, maar ik hoop het beste.
Ik moet me alleen heel erg haasten. Een groep jongens komen de hoek om, en gaan ook nog eens vlak voor me fietsen. Ook dat nog. Als ik nu niet de behoefte heb gehad om mijn beste vriend te knuffelen, was ik nu eerder thuis geweest. Maar ja, ik kan mezelf op dat soort punten niet in bedwang houden. En dat zal hij weten ook. Want ik wil het. Niets liever. Ik wil niets liever, dan in zijn armen liggen. Dat hij mij vasthoudt, dat ik zijn warmte om me heen voel. En precies dat gevoel, dat gevoel.. Dat zou ik voor altijd kunnen voelen. En willen voelen. Mijn ogen glijden over de verschillende wegen, die overal en nergens zich splitsen.
Dit hoeft niet, toch? Denken dat ik veel voor hem beteken. In feite weet ik het niet. Ik weet niet wat hij over mij denkt. Ik heb er geen moeite mee, dat is het niet.
Maar toch zit het me dwars. Ik schud de herinneringen van afgelopen jaren weg, als een teken dat ik er even niet aan wil denken. Het is al erg genoeg dat ik me zo voel, in bijzijn van mijn beste vriend. Toch, nu, lijkt het er steeds meer op dat ik hem leuk ga vinden. Niet alleen maar leuk, maar leuker dan leuk.
En anders heb ik gewoon pech. En ach, ik heb toch al pech in de liefde. En dat doet pijn. In de laatste bocht draai ik mijn fiets zodanig, dat ik net niet op de grond val. Dat gaat nog maar net goed. Ik maak me ook teveel zorgen. En teveel zorgen aan je hart, is teveel zorgen aan je hoofd. En dat wil ik nou net niet hebben.
Een tijdje later kom ik aan bij mijn oprit, van mijn eigen huis. Ik sta op het punt om mijn fiets weg te zetten, als mijn moeder in het raam verschijnt. Hoofdschuddend kijkt ze mij aan, via het raam. Ik besteed er geen aandacht aan, want ik weet zelf wat ik fout gedaan heb. Ik heb er geen spijt van.
Totaal niet. Het is het waard. En zeker in deze tijd. Ik kan het gebruiken. En dan om te bedenken dat ik zijn armen weer om mij heen smacht.
Ja, ik smacht ernaar. Dat woord beschrijft precies alles wat ik op dit moment voel. Ik zucht om mezelf. Soms geeft het me moed, om zulke dingen te kunnen doen die ik echt durf. Zoals dit. Ik snap het niet, als hij me eenmaal vast heeft, dan vind ik het niet erg meer. En als het nog moet gebeuren, dan kan ik niet anders doen dan zenuwachtig zijn. Onbegrijpelijk. Hier zijn geen woorden voor nodig, maar daden.