Chapter 19 || Melanie Kaya Black

Zodra ik van de tafel op sta en de rest een fijne nacht wens loop ik langs de tafel van Brandon, geef hem een kusje op zijn wang en zeg: “Goodnight Brandie,”
Gierend van het lachen loop ik naar ons huisje waar ik mijn kleding uittrek en snel mijn pyjama aantrek. Gesloopt trek ik de dekens van het bed en ga er in liggen.

Stilletjes loop ik het strand op. Links en rechts van mij staren mensen mij allemaal aan. Ik herken de bruine ogen van Liam, die dit keer gekwetst staan. Aan het einde van de rij mensen staat Brandon. Ik wil op hem afrennen, waarschijnlijk om hem een klap te geven, maar ik word tegen gehouden door Liam. “Melanie please, don’t choose for him, I will always love you, no mather what.”
Zijn bruine ogen laten me langzaam smelten. “Why would I choose him? Why do I have to choose anyone?”
Op dat moment komt Brandon op mij aflopen, gooit mij over zijn schouder heen en neemt me mee. Ik sla wild op zijn rug en probeer me los te krijgen. Zodra dit gelukt is, ren ik richting Liam maar hoe sneller ik probeer te rennen, hoe verder weg hij is. Brandon heeft ondertussen de achtervolging ingezet en mijn snelheid laat me in de steek, mijn benen lijken wel van lood!
“NO!! NO!! Please help me!” schreeuwt ik.

Met een ruk word ik wakker. Als ik op mijn klok kijk zie ik dat het nog maar vijf uur in de morgen is. Met een zucht val ik terug in mijn kussen maar de slaap wilt niet meer komen. Ik stap mijn bed uit en kleed me om.
Stilletje sluip ik het huisje uit en ga een rondje lopen. Ik loop langs het strand en langs de andere huisjes. Bij de vuurplek ga ik op een van de boomstammen zitten en kijk hoe het water op de branding slaat. Zodra ik een geluid achter mij hoor draai ik me om en zie een meisje met bruin stijl haar en bruine ogen op me af komen. Ze is ongeveer een jaar of 18 en een klein stukje kleiner dan mij. Ze gaat aan de andere kant van de vuurplek zitten en kijkt me een tijdje aan.
“Hello, I’m Melanie Black.” Zeg ik dat maar.
“Hello Melanie,” zegt ze met een iets van haat door haar stem heen. “I’m Nina Grey.”
“Nice to meet you Nina.” Zeg ik met een glimlach.
“Yeah nice to meet you to Melanie.” Zegt ze met een grijns.
Ik voel hoe de stemming gedaald is en hoe de kou zich verspreid door mijn lichaam. Ik voel de ogen van Nina, die elke beweging van mij volgen.
“You know Melanie, there is something that I want to say to you.”
Ik kijk op en geef haar een knik als teken dat ze verder mag.
“Well, I saw that you and Liam are good friends? Is it more than that? If it is like that I will let you pay for anything you do to him. Because he is mine!”
Haar gezicht spreekt boekdelen.
“Well for your information, yes we are good friends, and no it isn’t more than that. And if it was, I wouldn’t listen to you because I just met you and I only listen to myself.”
Ik sta op en langzaam loop ik weg ,ik voel haar ogen in mijn rug prikken. Zodra ik uit het zicht ben, sprint ik richting mijn huisje en laat me daar in een stoel zakken die op de veranda staat.