Fear O27

De drang is er. Zo erg, dat ik bijna op het punt sta om naar hem toe te gaan. Om hem daarna in de armen te kunnen vliegen. En hem nooit meer los te laten.
Dat is het perfecte plaatje, wat ik al een tijdje in mijn hoofd heb. Waarom bestaat er zoiets niet? Waarom ben ik altijd diegene die de eerste stap hoort te zetten?
Vraag dat maar aan Jack. Hij is degene die mij aanspoort om de eerste stap te zetten. Maar meneertje weet zelf dat ik het moeilijk vind.
En k blijf het moeilijk vinden. Misschien heeft hij ook wel gewoon gelijk. Ik hoor de eerste stap te zetten. Als ik iets wil, hoor ik dat te bewijzen.
Maar alleen als ik een goede reden ervoor zou hebben. Hij kan mij niks kwalijk nemen. Dit heb ik zelf in de hand. Ik probeer me er tegen te verzetten, maar de zenuwen en de angsten blijven zich voortzetten in mijn lichaam. En dan kan ik er helaas niks meer tegen doen. Het is nou eenmaal zo.
Gelukkig is de eerste stap gezet. Kippenvel ontstaat er voor de zoveelste keer op mijn lichaam als ik er aan terug denk. Ik draai me snel om, zodat ik niet in het gezicht van mijn moeder hoef te kijken. Ja, ik ben weer eens te laat thuis. Er is geen spijt bij betrokken. Totaal niet. Ik heb het ervoor over. Voor hem.
Hij geeft me tenminste iets wat ik nodig heb. Aandacht. Liefde. Blijdschap. Een gevoel dat ik bijna nooit eerder heb gevoeld. Dat ik eindelijk mezelf kan zijn, zonder dat iemand er iets van zegt. Zonder commentaar te geven. Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond, als ik eenmaal de trap oploop, en ik richting mijn kamer loop. Daar aangekomen, plof ik meteen op mijn bed neer. Ik ga weer verder waar ik mee bezig ben, namelijk muziek luisteren. Ja, dat is mijn reddende
engel voor nu. Ik hoop maar dat het de juiste omweg is, want ik kan gewoon niet meer zonder. Als ik al een dag zonder muziek zou leven, dan is het een hel.
Één grote hel. De glinstering die ik nu in mijn ogen heb staan, is er nauwelijks meer uit te slaan. Niks of niemand kan me dit nu nog afpakken. Ik voel me compleet als ik in de buurt van muziek ben. Dan heb ik de kans om mijn hoofd leeg te maken, in bijzijn van niemand. Gewoon, leeg. Stilte vult de kamer.
Maar dan opeens, een heel bekend liedje begint zich zachtjes af te spelen in de achtergrond. Ik herken het maar al te goed. Het is een nummer dat ik nooit meer zal vergeten. Een liedje dat ik voel, wat door heel mijn aderen stroomt als het zich eenmaal afspeelt. Terwijl 'All of me' van John Legend mijn slaapkamer vult, loop ik zachtjes mijn kamer uit, om daarna de badkamer in te lopen. Teveel emoties overspoelen me. Ik kan ze niet allemaal tegelijk kwijt. Het voelt raar en simpel tegelijk, maar het klopt niet. Het klopt gewoon niet. Aan beide kanten. Want wat is er nou zo moeilijk aan te begrijpen? Ik kijk op, in de horizontale spiegel die er hangt. Ik weet het, dit klopt niet. Mijn grijs blauwe ogen lijken nog lichter dan daarnet. Onschuldiger dan ooit te voren. Ze lijken wel.. Nog meer te glinsteren. Ja, dat doen ze. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat dit een droom is. Geen enkele werkelijkheid lijkt me hierin te zitten. Toch is het zo. En het voelt gek. Dat een jongen zoiets met mij kan doen. Op een positieve manier. Ik heb geen besef van tijd. Eenmaal richt ik mijn grijs blauwe irissen op de klok, en dan zie ik dat het al bijna tijd is om te gaan slapen. Wat kan de tijd zo snel gaan.. Voor je het weet is het nieuwjaar weer aangebroken.
En een nieuw jaar, betekent daarom ook een nieuw begin. Met dat in mijn achterhoofd, ga ik helemaal in op het liedje wat zojuist aanstaat.
Ik zal ervoor zorgen dat ik me weinig meer eenzaam ga voelen. Dat ik weer kan genieten van het leven, voor zo lang het duurt. En ik hoop - nee, ik denk - dat het me op één manier gaat lukken. Of misschien wel twee. En alleen ik, alleen ik kan dat zelf uitvinden. Eerlijk? Ik zou het waarschijnlijk niet aandurven.
Dat wordt nog een hele klus voor mij, als ik het voor het nieuwe jaar een keer gedaan moet hebben. Soms vind ik het leven zo zwaar. Maar dan ben ik de enige die er wat aan kan veranderen. Helaas wel.