De 100e Hongerspelen - 307

“Ja, jullie blijven allemaal op het paleis werken”, zei Adriënne. “En mijn moeder en ik blijven hier ook wonen, bij Katniss.” Ze glimlachte.

Adriënne vroeg de volgende dag of ze met haar vader mocht spreken. Katniss aarzelde, maar stond het toe, al bleef ze wel op een afstandje toekijken. Na het gesprek was Adriënne in tranen, haar vader had alleen maar op haar gescholden. Ema wilde proberen hem tot bedaren te brengen en hem zo ver te krijgen zich bij Adriënne te excuseren en ook de oude Snow probeerde dat, maar Adriënnes vader was harteloos.
Uiteindelijk kwam het moment van executie en hoewel ze er inmiddels overheen was dat haar vader zou sterven, wist ze nog steeds niet of ze erbij wilde zijn. Katniss zuchtte even, maar besefte dat ze een beslissing moest nemen.
“Kom mee, Adriënne”, gebood ze.
“Mee, meekomen?”
“Ja.”
“Ma-maar…”
“Je kan haar niet dwingen”, protesteerde Ema weer.
“Weiger je, Adriënne?”, vroeg Katniss rustig. Adriënne schudde haar hoofd.
“Ik, ik weet gewoon niet, ik, ik… Hij verdient het te sterven, maar ik weet niet of ik het wel wil zien als je hem vermoord en…”
“Laat haar hier”, zei Ema.
“Nee”, zei Katniss. “Je mag je best afwenden straks, Adriënne, maar ik moet je echt vragen mee te komen. Het is een manier om Panem duidelijk te maken aan wiens kant je staat.” Katniss duwde de rolstoel naar buiten. Ema volgde, zacht protesterend, maar uiteindelijk begreep ze dat ze zich niet tegen Katniss kon blijven verzetten.

Katniss had een beul ingehuurd om er een einde aan te maken, om Snow voor altijd verleden tijd te maken. Het gebeurde openbaar, dat kon niet anders. Even had ze overwogen het zelf te doen, maar ze wilde het niet op wraak laten lijken. Adriënne had het duidelijk even te kwaad toen haar vader het podium op werd gebracht.
“Wilt u nog iets zeggen?”, vroeg Katniss.
“Jullie zijn allemaal lafaards!”, schreeuwde hij. “Allemaal! Jullie geven me niet eens de kans me te verdedigen.”