De Zuidelijke Waterstam - 6

“Geduld? Geduld?”, barstten ze uit. “Onze families zitten daar gevangen, ze hebben amper geld om eten te komen, en wij moeten geduld hebben?” Ik zuchtte en dacht even na.

“Goed, ik heb een voorstel. Wij wachten nog een week. Als ik dan geen antwoord heb, gaan we er zelf heen.”
“Waarom wachten? We moeten nu gaan! Nu die soldaten daar verjagen!”
“Er zijn twee voorwaarden waaraan we ons moeten houden voor de vrijheid die we nu hebben”, zei Sokka kalm. “Ten eerste dat we belastingen betalen, betaalbare belastingen uiteraard, en…”
“Betaalbaar?”, werd hij onderbroken. “Betaalbaar? We hebben geen geld meer om eten te komen. Ze nemen ons alles af!”
“Dat weet ik”, zei ik. “Mijn man probeert alleen duidelijk te maken dat wij niet alle macht hebben. Ongetwijfeld zullen jullie belastingen meteen verminderen als vuurvrouw Keylina ingrijpt.”
“Ten tweede,” zei Sokka, “is het ons verboden een oorlog uit te lokken of Vuurnatie of andere stammen aan te vallen. Als wij dat wel zouden doen, komt iedereen ernstig onze problemen. Niet alleen onze stam, omdat wij aanvallen. Niet alleen jullie stam, omdat jullie ons gevraagd hebben aan te vallen, maar de hele wereld. Want als juist wij aanvallen, verliezen Lizzie en Keylina al hun geloofwaardigheid en ligt de weg open voor een nieuwe tiran van de Vuurnatie.”
“We wachten af”, zei Yue. “Als we over een week geen antwoord hebben, gaan wij mee om bij jullie ter plaatse te onderhandelen en desnoods ga ik dan persoonlijk naar de Vuurnatie om hen te spreken en te zorgen dat ze iets doen.”
“Maar…”
“Mijn besluit staat vast.” De mannen leken nog even te willen protesteren, maar draaiden zich dan toch om en liepen de zaal uit.

“Mama?”, vroeg Yle zacht, toen ze weg waren.
“Ja?”
“Denk je echt dat er een kans is dat tante Lizzie niet antwoord?”