OO5 • Let me go...

'Draco!' Audrey haar bezorgde stem klonk van heel ver weg maar haar zachte handen die zich om mijn gezicht heen sloten lieten mij weten dat zij in feiten heel dichtbij was. 'Alsjeblieft, open je ogen!'
Een pijnlijke kreun verliet mijn mond toen ze mijn hoofd voorzichtig op haar schoot tilde en mijn hele ruggenmerg zich begon te verplaatsen. Ik opende moeizaam mijn ogen en ontmoette twee diep grijze ogen die vol tranen stonden.
'Audrey, waarom huil je?' kreunde ik zwakjes en probeerde mijzelf moeizaam overeind te duwen maar werd tegen gehouden door haar handen die mij voorzichtig terug duwde op de koude grond.
'Want je leeft nog.' glimlachte ze waterig en streek toen voorzichtig mijn blonde plukken uit mijn gezicht. Ik kon enkel verbaasd met mijn ogen knipperen terwijl de pijn langzaam uit mijn lichaam trok en ik weer iets helderder kon na denken.
'Je ogen...' mompelde ik plots toen ik mij besefte dat die niet oceaan blauw meer waren zoals ze voorheen altijd waren geweest.
'Wat is er met mijn ogen?' vroeg ze glimlachend terwijl ze met haar handpalmen over mijn wangen streek.
'De kleur.' mompelde ik enkel en knipperde nog een paar keer met mijn ogen om er zeker van te zijn dat mijn ogen mij niet bedrogen. Maar de grijze kleur veranderde tevens niet in het betrouwbare oceaan blauw. 'Je ogen zijn grijs.'
Audrey haar blik haakte zich in die van mij en ik zag hoe ze mij niet begrijpend aankeek met haar voorhoofd in een diepe frons. 'Hoe bedoel je, mijn ogen zijn grijs?'
'Ze zijn grijs van kleur.' zei ik ditmaal iets overtuigender en ging recht overeind zitten zodat ik haar recht kon aankijken. Met gefronste voorhoofd nam ik Audrey haar gezicht tussen mijn handen en bekeek haar ogen aandachtig. De grijs die nu bezit had genomen van haar irisen was een diepe kleur die haast oneindig diep leek. De diepte lieten haar ogen kil en koud lijken. Leeg. Alsof al het leven uit haar ogen was genomen.
Ik kon het niet laten om gebiologeerd in haar ogen te blijven staren. Onbewust streelde ik met mijn duimen haar wangen. Haar nu grijze ogen waren net zo magisch als haar voorheen blauwe ogen. Ik had allebei de kleuren nog nooit eerder bij iemand gezien. Alsof Audrey haar ogen de wereld wilde vertellen dat er iets speciaals aan haar was.
Plots ontwaakte ik uit mijn diepe trance en besefte ik mij weer wat ik aan het doen was. Ik trok vlug mijn handen terug en deed aanstalten om op te staan. 'Ik denk dat ik maar terug ga naar mijn slaapkamer.' mompelde ik vlug.
Audrey, die nog steeds op de grond zat, leek ook te ontwaken uit haar eigen trance en staarde mij voor enkelen seconden verward aan. 'Eh, ja. Goed idee.' mompelde ook zij en stond vlug op van de grond. Toen ze weer recht stond keken haar grijze ogen mij hoopvol aan, alsof ze nu hoopte dat er iets veranderd was. Dat het misschien nu weer het zelfde zou worden als het voorheen was.
Ik herstelde mijzelf vlug weer en schraapte mijn keel. 'Morgen gaan we naar Diagon Alley.' zei ik Audrey kortaf en keek haar kil aan. 'Zorg dat je op tijd klaar staat.' En met die woorden draaide ik mij vlug om zonder nog iets te zeggen. Ik hoorde Audrey nog iets verontwaardigd mompelen, maar ik bestat daar geen aandacht aan. Het was beter om haar mij zoveel mogelijk te laten haten, want dan zou dit alles veel gemakkelijk worden. Als ze mij zou haten zou ze veel veiliger zijn, want dan had Voldemort geen reden om mij te bedreigen dat hij Audrey zou vermoorden als ik mijn missie niet zou volbrengen.
Ergens hoopte ik dat het enkel loze woorden waren, want waarom zou hij haar willen vermoorden? Voldemort had haar nodig voor haar krachten. Maar ik wilde het risico niet nemen.