Hoofdstuk 6

Lusy :
ik wachtte op Luckas.
Daar was hij pressies op tijd en hij had ook zijn boek bij .
Hij vroeg waarom ik weg rende en waar ik heen was. Ik zij hem ik moet je iets vertellen.
maar dit mag alleen jij weten.
zweer je dit aan niemand te vertellen. schreeuwde ik bijna.
hij schudde van ja en zij dat hij niks zou zeggen.
oke dan.
ik ken deze krabbels in dat boek. ik kan ze alleen niet lezen. die krabbels stonden ook op de muur in mijn moeder haar huis en in het fotoboek dat ik van die robot jatte. maar voor ik je het fotoboek laat zien moet je dit weten.
ineens onderbrak Luckas me.


Luckas: ik luisterde naar haar verhaal maar E WAT.. da .. da..t dat medaillon stotterde ik.
dat medaillon dat is het medaillon van de foto. hoe kan het dat ik dat nu pas zie.
hoe kom je daar aan vroeg ik lusy.

Lusy:
oke als hij gewoon had geluisterd wist hij t nu al.
oke Luckas luister. ik zal het je vertellen.
dat medaillon heb ik in het huis van me moeder gevonden.
en ja toen ik hem om deed gaf hij licht. BLAUW LICHT
ik zag dat Luckas schrok.
oke ja ik ben een zeemeermin. en blijkbaar was mijn moeder dat ook.
ik legde hem uit dat mijn vader had gelogen over de afkomst van mijn familie.
en dat hij nog verzweeg wie dat meisje in het medaillon was.
en waarom hij loog wist ik niet dat moest blijkbaar van mijn moeder maar waar is nu mijn moeder.
ik vertelde hem alles echt alles.

Luckas:
wow e WOW een echte zeemeermin .... recht voor mijn neus een echte in levende lijve.
SUPER GAAF ik was door het dolle heen. toen ik weer wat rustiger was begon ik pas te luisteren naar haar verhaal.
ik wilde die krabbels in haar foto boek eens zien. en misschien kon ik door de foto,s ook ergens wijs uit komen.
ze liet me het boek zien en ik keek alles noukeurig na. ik kon het echt niet ontcijferen.
ze wilde de krabbels op de muur ook laten zien dus liepen wij naar het huis van haar moeder.
oke deze snapte ik ook weer niet. het was een mysterie.
lusy liet mij haar staart zien. dat was gewoon een geweldig gezicht. ik wist echt niet dat sommige zeemeerminnen ook in mensen konden veranderen.


lusy:
ik had een idee om er achter te komen waar mijn moeder is maar het is wel een erg riskant idee.
Luckas als jij een zendertje en camera in je shirt doet en je mee laat nemen door zoon robot dan kan ik zien waar je bent.
en als je daar bent kan ik je weer komen bevrijden. maar het riskante is dat als ik jou probeer te bevrijden dat ik gepakt word.
Luckas vond dat we het toch zouden moeten proberen omdat hij niet zijn hele leven wilde vluchten voor robots en in zijn eentje in een uitgestorven dorp zou willen wonen. ergens in een kapot geslagen computer zaak lagen de spullen die we konden gebruiken. gelukkig wist Luckas hoe je een cameraatje een microfoontje en zendertje draadloos met de laptop van hem kon verbinden. ik bleef achter in mijn moeders huis en Luckas liep naar buiten rigting een robot die in het dorp rond dwaalde. toen hij weg liep zag ik de angst in zijn ogen. wat was hij dapper dat hij dit durfde.
de robot greep hem hard handig vast en sleepte hem mee door een bos. ik schreef onder tussen of hoe de robot liep voor het geval het een lang pad zou zijn.
dus hij liep eerst door een bos. en hij stond stil bij een meer. plots kwam er een soort buis naar boven toe. de robot gooide Luckas in de buis en langzaam zakte de buis in het water. ik zag een heel onderwater laboratorium voor me in het beeldscherm. de buis zakte langzaam in de richtig van het laboratorium en ging open. een robot bestuurde blijkbaar de buis. en er kwam een andere robot aan gelopen die Luckas vast pakte en meesleurde door een lange witte gang. aan het einde van de gang was niks. de robot stond stil en gaf een harde beuk tegen de witten muur. ineens schoof de muur naar beneden en liep hij met Luckas naar binnen. het was er kokend heet zo te zien aan de stoom. er hingen allemaal kooien met mensen er in boven een hete onderwater bron.
Luckas werd er ook in gedaan.
toen de robot weg was liet Luckas me alles zien hij richtte zijn cameraatje op de andere kooien waar mensen in zaten.
ik herkende mijn moeder niet maar een gezicht leek wel op het meisje uit de foto. zou zij Vera zijn?
ik wachtte tot het avond was want er liep overdag een robot door het dorp. 's avonds was hij er niet en ik liep door het bos naar het meer. ik dook het water in en probeerde zo min mogelijk bij de ramen van het laboratorium te komen.
hoe kwam ik hier binnen zonder dat alles vol water liep.
natuurlijk de lucht pijp. die mensen hebben zuurstof nodig maar hoe komen zij hier aan zuurstof. en moet ergens iets zijn.
ja dat was het ik zag op de bodem van het meer een buisvormige lijn. ik besloot de buis te lijden en kwam bij het oppervlak uit.
super de buis was breed genoeg dat ik er door kan kruipen. ik moest wel eerst mijn staart laten drogen. ik kroop door de buis en kwam uit bij een rooster.
ik keek door de rooster gaten heen en zag wel honderden robots. ik kroop verder door de lucht roosters en zag door het rooster een lege kamer. ik stampte tegen het rooster en kroop de kamer in. ik keek rond en ik zag geen deur. misschien werkte tegen de muur slaan bij mij ook. ik beukte zo hard ik kon tegen een van de 4 muren en shit dat was de kantine met de honderden robots. ik beukte zo snel ik kon in op een andere muur en rende daar meteen door heen.
yes daar was Luckas. ik greep iets vast waarvan ik niet wist wat het was en beukte in tegen de kooi van Luckas. ondertussen kwam een hele stoet van robots mijn richting in gerend.