13 - Louis Tomlinson

Liam was de hele tijd bij Louis gebleven, hoe druk hij het ook had. Ze hadden afgesproken dat Liam vannacht bleef slapen, om ervoor te zorgen dat er in ieder geval niks kon gebeuren en daar had Louis totaal geen moeite mee. Toen Louis het geluid van een dichtslaande deur hoorde, keek hij verschrikt op en begon zijn hart gelijk tien keer sneller te kloppen. Liam legde een hand op zijn been om te proberen hem een beetje gerust te stellen. Allebei keken ze naar Harry die de kamer inliep en gelijk vraagtekens in zijn ogen kreeg toen hij Liam zag.
‘Liam? Wat doe je hier?’, hij zette duidelijk een neppe glimlach op.
‘Ik kwam zomaar even langs’, loog Liam. Een opgelucht gevoel ging door Louis heen. Harry knikte begrijpend.
‘Ik blijf vanavond slapen, dan ben ik veel dichter bij de studio waar ik morgen moet zijn’. Er zat duidelijk spanning tussen de jongens, maar ze deden allebei zo normaal mogelijk. Aan Harry's gezicht te zien, was hij het er totaal niet mee eens, maar hij zei er verder niks over.
‘Wil je iets drinken, Harry?’, vroeg Louis om de stilte te doorbreken.
‘Doe maar een biertje’, antwoordde hij. Louis knikte, stond op en liep snel naar de keuken. Hij haalde een flesje bier uit de koelkast en zette het op het aanrecht, waar hij vervolgens op leunde, omdat hij een heel benauwd gevoel kreeg. Hij werd omgedraaid zodat hij met zijn rug tegen het aanrecht stond. Een beetje geschrokken keek hij in Harry's ogen die erg dicht tegen hem aan stond.
‘Heb je iets gezegd?’. Hij fluisterde, maar zijn stem klonk dreigend. Louis schudde angstig zijn hoofd. Ineens keek Harry weer heel lief uit zijn ogen.
‘Ik heb gezegd dat ik 's avonds door iemand op straat in elkaar geslagen ben’.
‘En dat geloofde hij?’, vroeg hij twijfelend. Dit keer knikte Louis.
‘Mooi’, zei Harry met een glimlach. Een klein kusje werd op Louis' mond gedrukt.
‘Je weet dat ik van je houd, hè?’, vroeg Harry weer.
‘Ja’, antwoordde Louis met een zachte stem. Harry drukte zijn lippen tegen zijn oor.
‘Vanavond zal ik je lekker verwennen’, fluisterde hij nog veel zachter dan net. Hij pakte het flesje bier achter Louis weg en liep terug de woonkamer in. Weer kreeg Louis tranen in zijn ogen. Hij kon niet begrijpen dat hij zich zo onzeker voelde. Waar was de Louis die niks of niemand zich de grond in liet boren?

Met zijn drieën zaten ze al een uur of twee op de bank, met een dodelijke stilte, televisie te kijken. Louis zat in het midden en Harry bleef de hele tijd maar klef doen. Waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat Liam zich zo ongemakkelijk mogelijk voelde.
‘Liam, hoe gaat het eigenlijk met jouw liefdesleven?’, vroeg Harry uit het niets.
‘Ik sta voor alles open’, zei Liam met een glimlach.
‘Nou, deze is van mij. Als je dat maar weet’. Hij lachte erbij, maar zijn stem klonk tegelijkertijd heel dreigend.
‘En dan word je boos op Louis, als hij een beetje jaloers doet’, grinnikte Liam.
‘Pardon?’. Harry keek hem verontwaardigd aan.
‘Je gooit Louis gelijk op een auto’, zei Liam nu ook serieus. Harry ging rechtop zitten en maakte zichzelf een beetje breder. Louis keek Harry in zijn ogen.
‘Laten we naar boven gaan, Harry’, stelde hij voor. Harry knikte tevreden en stond op van de bank. Hij pakte Louis' hand en trok hem ook van de bank. Aan Liam te zien, vond hij het geen goed idee. Louis gaf hem een klein glimlachje en liep daarna met Harry naar boven, Louis' slaapkamer in.
‘Hoe ging de shoot?’, vroeg Louis om Harry een beetje te laten ontspannen.
‘Ik heb verdomme geen zin om over werk te praten nu’, zei hij bot.
‘Sorry, ik doe het ook weer allemaal fout’. Louis had er weer een beetje genoeg van. Hij was bang voor Harry, maar durfde wel tegen hem te klagen. Het bleef zijn vriend.
‘Wanneer ga je afvallen?’, vroeg Harry. Louis keek hem een beetje gekwetst aan.
‘Weet ik niet’, antwoordde hij zacht.
‘Je bent sexier zonder dat bierbuikje’, zei Harry. Louis knikte en liep weer snel naar beneden, door de woonkamer, naar de keuken. Hij opende de grote prullenbak die dicht bij de koelkast stond. Hij trok de deur van de koelkast naar zich toe en bekeek even zijn volle koelkast. Al snel haalde hij er zoveel mogelijk uit en gooide alles wat hij in zijn handen had in de prullenbak. Tranen rolden over zijn wangen en hij voelde alleen maar pijn. Hij haalde een nieuwe lading uit de koelkast en gooide ook dat in de prullenbak. Hij werd ineens hard van de koelkast weggeduwd. Louis verloor zijn evenwicht en accepteerde maar gewoon dat hij zou vallen. De klap deed zijn pijnlijke rug, alleen maar meer zeer. Harry keek hem weer woedend aan.
‘Waar ben je mee bezig?’, vroeg hij dreigend. Liam ging tussen ze in staan, met zijn rug naar Louis toe.
‘Waag het niet om hem ook maar aan te raken’, zei hij pissig.
‘Rot op, Liam’, beval Harry hem. Liam schudde zijn hoofd.
‘Nee, het is genoeg geweest. Je doet hem alleen maar pijn. Ik neem hem mee’, zei Liam weer. Hij draaide naar Louis toe en trok hem met gemak omhoog. Met een arm om Liam heen geslagen, liep Louis met hem mee naar de voordeur.
‘Louis, als je gaat zal je er spijt van krijgen’, zei Harry kwaad. Het maakte Liam niet veel uit wat hij nog te zeggen had, want hij liep gewoon door naar buiten, naar zijn auto. Hij opende de deur en zette Louis voorzichtig op de passagiersstoel.
‘Wacht maar’, hoorde Louis nog vanuit de deuropening komen. Zacht sloot Liam de deur en stapte zelf aan de andere kant in. Louis keek naar de razende Harry die ze met een rood hoofd aankeek. Het was fijn, dat hij even kon rusten, maar hij was bang dat als Louis nog bij hem terug zou komen, het nog tien keer erger zou zijn.