Inzending opdracht 2 - Starkey

Het regende pijpenstelen en Wanda deed met tegenzin haar paraplu open. Ze baalde ervan dat Lenny met de auto weg was, maar ze kon niet anders dan gaan. Haar handen werden rood van de kou en ze omklemde haar paraplu stevig. De wind waaide hard en ze wist niet of deze het wel ging volhouden tot het einde van haar tripje. Na een eind lopen kwam ze bij het gebouw aan waar ze Xander zou ontmoeten. Ze was blij dat hij haar nog wilde zien en wilde helpen na dat akkefietje tussen Lenny en hem van laatst. Ze moest er maar niet bij vertellen dat ze Lenny graag wilde verrassen. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze hem bij het tafeltje zag zitten.
‘Hallo Xander,’ groette ze hem.
‘Wanda.’ Hij knikte kort naar haar. Hij was koeler dan hij meestal was en Wanda hoopte niet dat er iets ergs gebeurd was.
‘Het kostte me even moeite, maar dan ben ik er ook.’ Ze schoof de stoel tegenover hem naar achteren en ging zitten.
Hij reageerde niet. Wanda keek nerveus toe hoe hij met geërgerd met zijn vingers op tafel bleef tikken. Ze schraapte haar keel, maar zei niets. Ze wachtte tot hij zou zeggen wat er met hem aan de hand was. Doordringend keek ze hem aan, en besloot dan maar het heft in eigen handen te nemen.
‘Xander, je kan me niet blijven ontlopen, dat besef je toch?’
Hij ontweek haar blik, evenals haar vraag, en zuchtend leunde ze achterover.
‘Kijk, jij bent degene die me gevraagd heeft hier te komen, ik heb bergen moeten verschuiven om hier te geraken, maar dan wil ik dat je iets zinnigs te vertellen hebt.’
Eindelijk keek hij haar aan en ze zag even een flikkering van twijfel in zijn ogen. En nog iets. Ze kon enkel niet zeggen wat het precies was.
‘Blijf,’het was amper hoorbaar, maar toch zei hij het. Zijn hand nam de hare vast en ze keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Alsjeblieft?’
‘Zag het eruit alsof ik wegging?’ zuchtte ze. ‘Je bent mijn broertje, ik ben er voor je wanneer je me nodig hebt.’
Het duurde enkele seconden, maar toch knikte hij. Ze kon zweren dat er zelfs even een glimlachje op zijn lippen verscheen.
‘Xander, gaat dit over Lenny?’
Met een angstige blik keek hij even om hen heen, alsof ze net zijn grootste geheim in het publiek had uitgeschreeuwd.
‘Wan, wil je dit alsjeblief niet zo luid zeggen?’ fluisterde hij.
‘Ik snap het probleem niet, maar goed,’zuchtte ze. ‘Je beseft toch dat je hem ooit weer onder ogen zal moeten komen?’
‘Ja, maar tot dan ben ik het niet van plan.’
Wendy moest zich inhouden om haar broer niet te beginnen uitlachen. Ze beet op haar lip om zich serieus te houden en keek hem vervolgens weer aan. Deze keer met een begrijpende blik.
‘He, broertje, het is niet omdat je-
‘Ik ben allesbehalve-
‘Xander, luister even naar me.’
Hij bromde wat en sloeg bijna koppig zijn armen over elkaar heen. Bijna.
‘Lenny is en blijft nu eenmaal mijn beste vriend, dat zou uitgerekend jij wel moeten begrijpen. En- nee, Xander, ik wil dat je me laat uitpraten. En ik wil dat je hem accepteert voor wie hij is, in plaats van hem zo te behandelen voor wat hij ook moge zijn.’
Stilte.
‘Nu mag je best wel antwoorden,’ zei ze met een lichte grijns.
Hij rolde even zijn ogen en haalde zijn schouders op.
‘Wat wil je dat ik doe? Hem in de armen springen? Je hoort niet elke dag dat de beste vriend van je zus een crush op je heeft.’
‘Ho, wacht even. Dat wil nog niet zeggen dat je erop moet kloppen,’ schoot Wanda in de verdediging, bijna haar stem heffend.
‘Dat heb ik ook niet gedaan! Ik-
‘Nee, maar jou treft evenveel schuld als de kerel die het heeft gedaan-
‘Zijn naam is-
‘Dat doet er niet toe, Xander. Je slaagt niemand een blauw oog, gewoon omdat hij niet leeft zoals jij wil dat hij leeft.’ Met een indringende blik keek ze hem aan. ‘Ik weet dat je zo niet bent, en jij weet dat ook. Jij was altijd degene die iemand als laatste begon te haten. Als je dat al deed. Jij was altijd degene die het goede zag in mensen.’
Hij sloeg zijn blik neer op de tafel voor hen en ontweek de volgende ogen van zijn zus. Hij wist dat ze gelijk had, maar het was gewoon niet zo gemakkelijk als ze deed blijken.
‘Wanda, ik…’ Hij zuchtte even voordat hij verderging. Hij moest het haar gewoon vertellen, hij vertelde haar alles. ‘Ik was niet kwaad op hem, Lenny, weet je?’ begon hij zacht.
‘Zeg hem dat dan, hij verdient het toch om het te weten?’
Xander haalde zijn schouders op.
‘Het is nog steeds niet makkelijk, zus. Ik-
Begrijpend keek ze hem aan en legde haar hand op de zijne. Zacht kneep ze erin en gaf hem een bemoedigend glimlachje.
‘Geef het wat tijd, Xander. Dan komt het sowieso goed, dat weet je. Het wordt tijd dat je jezelf leert zijn, durft zijn, zelfs.’
Met een dankbare blik keek Xander zijn zus aan.
‘En Lenny dan?’
‘Lenny zal het begrijpen, zeker en vast.’ En enorm blij zijn. Wanda wist gewoon dat dit was waarom haar broer haar wilde spreken. En ze ging hem niet teleurstellen. Niet nu, nooit. ‘Wil je het hem zelf vertellen?’ vroeg ze ten slotte.
Het duurde even voor Xander knikte.
‘Het is niet enkel dat, ik bedoel, dat ik… Je weet wel,’ fluisterde hij vervolgens. ‘Maar, ik bedoel, Lenny is…’
‘Mijn beste vriend?’ vroeg Wanda.
Twijfelend keek Xander haar aan.
‘Xander, ik wil jullie allebei alleen maar gelukkig zien. En als dat samen is, dan zal ik de eerste in rij zijn om jullie dat geluk te gunnen.’ Ze schonk haar broer een welgemeende glimlach. ‘Liefde is zoiets moois, broertje, en het wordt eens tijd dat jij jezelf dat ook eens gunt.’
Voor de eerste keer schonk Xander haar een glimlach terug.
‘Dank je, zus.’