Foto bij 6. Life gets better only to shatter again

Omer gaf me een kus op mijn wang en liep weg naar zijn eigen kamer. Ik bleef een paar minuten verdoofd staan en besefte toen dat ik beter naar mijn kamer kon gaan, het was al laat en ik was moe. Ik raakte mijn wang aan en ik voelde een rilling over mijn ruggengraat lopen.

De volgende ochtend werd ik laat wakker. Ik rekte me uit en keek op de klok, één uur. Oeps. Ik trok snel wat kleding aan en liep naar de kamer van Michael, Blanket en Paris. Ik bonsde hard op de deur maar er werd niet opengedaan. Zouden ze soms beneden zijn? Ik keek in de hal beneden, maar er was niemand. Ik liep naar het restaurant waar de TV aanstond met het nieuws. Een foto van Michael kwam in beeld. Shit he, wat nu weer. Ik vroeg de barman of hij het geluid even aan wilde zetten.
.....zanger is op meerdere gebieden en door meerdere personen aangeklaagd wegens het misbruik van kinderen, we zullen binnenkort allemaal zien hoe het af gaat lopen met Wacko Jacko. Verder zijn er nog....
Ik luisterde al niet meer naar de verslaggever. Verdoofd staarde ik voor me uit. Niet nog een keer, verdomme niet nog een keer. Dit kan niet waar zijn. Het moet een flauwe grap zijn. Ik voelde dat ik misselijk werd.
'Gaat het?' vroeg de barman. Ik staarde hem aan.
'Zet de tv uit,' zei ik en ik liep weg. Ik moest Michael vinden. Op de gang kwam ik Omer tegen.
'Omer!' riep ik overstuur. Hij hield me tegen.
'Ik weet het,' zei hij verdrietig.
'Michael is in zijn kamer,' Ik knikte en liep naar de deur. Voordat ik open deed draaide ik me om.
'Waar zijn Prince, Blanket en Paris?' vroeg ik.
'Op mijn kamer.' antwoordde Omer. Ik knikte weer en opende de deur langzaam. Michael lag op zijn bed met zijn hoofd in zijn kussen. Ik beet op mijn lip. Wilde hij wel dat ik kwam? Zou ik hem niet storen? Net toen ik weer weg wilde gaan besefte ik dat ik niet goed wijs was. Natuurlijk wilde hij dat ik bij hem was. Ik ging naast hem op bed zitten en streelde zachtjes door zijn haren.
'Mike?' vroeg ik. Geen antwoord. Ik zuchtte, ging naast hem liggen en sloeg mijn armen om hem heen. Ik voelde zijn lichaam schokken, hij huilde. Ik neuriede You Are Not Alone en wachtte. Na een tijdje ontspande hij zijn lichaam en hij ging overeind zitten.
'Het spijt me,' zei ik. Hij keek me aan met een pijnlijke blik.
'Waarom ik?' vroeg hij, hij had nog nooit zo wanhopig geklonken.
'Waarom altijd ik?'
'Ik weet het niet,' zei ik en ik veegde zijn tranen weg. Ik stond op en pakte Michael's koffer. Ik legde zijn kleding erin en liep naar de badkamer. Ik pakte de tandenborstels van Michael, Paris en Blanket en de andere toiletspullen en legde ze ook in de koffer. Michael zat op zijn bed voor zich uit te staren.
'Michael we gaan,' zei ik. Hij knikte. Ik vroeg me wanhopig af hoe dit af zou gaan lopen.

Omer en ik hielpen Prince, Paris en Blanket met hun spullen pakken.
'Het komt wel goed toch?' vroeg Prince toen we klaar waren. Ik keek hem aan, hij keek bezorgd.
'Ik weet het niet,' zei ik naar de waarheid. Prince zuchtte en liep weg. Ik beet op mijn lip. Ik voelde me schuldig, al had ik geen idee waarom. Ik wou dat ik geruststellende dingen tegen hem kon zeggen, maar ik kon gewoon niet liegen. Michael's limo was gearriveerd en zijn chauffeur en Omer begonnen met koffers inladen.
'Ga jij Michael halen?' vroeg Omer. Ik knikte en liep naar Michael's kamer.
'Kom je?' vroeg ik. Michael verstopte zijn gezicht in zijn handen. Ik liep naar hem toe en streek zachtjes over zijn haren.
'Michael, kom,' zei ik zachtjes. Ik pakte zijn hand en trok hem omhoog. Hij keek me aan.
'In Amerika zal alles nog erger zijn, Alicia, ik wil niet naar overhoringen, en ook geen rechtszaken,' zei hij wanhopig. Een traan liep over zijn wang.
'Ik weet het Mike, maar je moet meekomen,' zei ik. Hij knikte en we liepen naar buiten. Ik trok hem mee alsof ik het handje van een klein kind vasthield. Iedereen zat al in de limo op ons te wachten. We stapten in en ik kroop dicht tegen Michael aan. Prince zat aan de andere kant van Michael en hield zijn vaders hand stevig vast. Ik glimlachte. Deze familieband was zo sterk dat we het met zijn allen wel zouden redden. Zolang we maar bij elkaar bleven. Ik legde mijn hoofd op Michael's schouder en beeldde me in dat alles achter de rug was.
Niet lang daarna voelde ik een hand tegen mijn bovenarm duwen. Moeizaam opende ik mijn ogen. Was ik in slaap gevallen?
'We zijn bij het vliegveld, slaapkop,' zei Michael met een grijns. Ik was blij hem iets zorgelozer te zien. Maar zodra we over het vliegveld liepen was zijn glimlach weer verdwenen. Hij keek bezorgd en zijn gezicht was iets bleker dan normaal. We waren allemaal stil. Iedereen zocht zijn eigen plek in het vliegtuig en probeerde maar een beetje te slapen. Toen ik bijna in slaap was gevallen voelde ik beweging op de stoel naast me. Ik opende mijn ogen en keek opzij. Blanket zat me met enorme puppyogen aan te staren. Hij klom op mijn schoot en nestelde zich tegen me aan. Hij lag als een balletje met zijn duim in zijn mond en hij sloot zijn ogen. Ik aaide zijn haren tot we allebei in slaap vielen.



'Michael?' riep ik. Ik klopte op zijn deur. Gelukkig, hij deed open.
'Ze zijn net weg,' zei hij. Ik knikte. Zodra we weer in Neverland aangekomen waren kwamen er gelijk mensen van de politie Michael ondervragen.
'Hoe ging het?' vroeg ik. Michael haalde zijn schouders op.
'Hij eist een rechtszaak, dus die zal er komen,' zei Michael somber. Ik keek hem aan.
'Wie eist er een rechtszaak?'
'Tom Sneddon, wie anders,' zei hij bitter. Ik zuchtte.
'Wanneer?'
'Over twee dagen,' zei hij, en hij kneep zijn ogen dicht. Waarom hij? dacht ik weer bij mezelf.
'Sorry,' zei ik. Hij opende zijn ogen en keek me raar aan.
'Namens de mensheid,' mompelde ik. Hij glimlachte even.
'Kom, je moet eten,' zei ik. En ik trok hem mee naar de keuken. Paris en Prince zaten ook aan de keukentafel. Paris was aan het tekenen en Prince keek somber voor zich uit.
'Hey,' zei ik. Ze keken op. Paris sprong op en omhelsde haar vader.
'Gaat het papa?' vroeg ze. Michael knikte naar haar en pakte haar op.
'Wat was je aan het tekenen?' vroeg hij.
'Ons,' zei ze. Michael glimlachte.

De dagen die daarop volgde waren zwaar. Met Michael ging het slechter, elke dag. Hij lachte niet meer, at niet meer en praatte niet meer.
'Dit kan toch niet langer zo doorgaan,' zei Elizabeth Taylor tegen mij, die bezorgd langs was gekomen. Ze wilde Michael spreken maar die zei niet veel.
'Ik weet het,' zei ik.
'Maar wat kunnen we doen?' Ik wist het niet meer.
'Praat met hem,' zei ze. Ik keek haar ongeloofwaardig aan.
'Wat denk je wat ik al dagen probeer?' zei ik, tranen sprongen in mijn ogen. Elizabeth sloeg een arm om me heen en we gingen zitten.
'Sorry,' zei ik.
'Ik ben gewoon moe, en het is al laat,' Elizabeth veegde mijn tranen weg.
'Je moet hem helpen, Alicia,' zei ze.
'Jij bent de enigste die dat kan, hij houdt van je.' Ik zuchtte.
'Hij houdt ook van jou hoor,' zei ik.
'Ja, maar wat jullie hebben is speciaal.' Ik fronste mijn wenkbrauwen. Ze had gelijk. Ik moest Michael helpen, hij had mij tenslotte ook geholpen toen ik het moeilijk had. Maar hoe? Ik stond op en liep naar Michael's kamer. Zonder te kloppen ging ik naar binnen. Michael reageerde niet. Ik ging naast hem op zijn bed liggen en sloeg mijn armen om hem heen. Ik ademde diep uit toen hij me niet wegduwde, ik had niet door dat ik mijn adem in aan het houden was. Waarom zou ik bang zijn dat Michael me weg zou duwen? Was ik gek of zo? Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst en luisterde naar zijn regelmatige hartslag. Ik voelde zijn hand door mijn haren strijken, en ik sloot mijn ogen. Ik weet niet hoe lang we zo gelegen hadden, maar op het gegeven moment veranderde Michael's trillende ademhaling in een regelmatige, hij sliep.

Reageer (5)

  • Blubber

    Ik vind het zo zielig voor hem....

    1 decennium geleden
  • MichelexArie

    (H)(H)
    hier ben ik sprakenloos:$

    1 decennium geleden
  • TonyStar

    AAhw..(flower)

    1 decennium geleden
  • Sick

    Wat lief... (H)

    1 decennium geleden
  • Sick

    Ik heb het verhaal nog niet helemaal gelezen, ik ga direct verder, maar eerst moet ik even zeggen dat ik het schandalig vind dat ze hem daarvoor hebben veroordeeld...
    Hij HIELD juist van kinderen. :S... XXX

    Ps: Ok, nu ga ik verder :P

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen