A ranger/traitor 194

“Stelletje lafaards.” Nowell stond als eerste bij de vier en trapte hun wapens buiten hun bereik. “Wat doen we met hem?” En plots keek iedereen naar Miko, die daar totaal niet op voorbereid was.
“Euhm…” Zijn ogen schoten over het schip heen en weer. “Maak ze maar vast op de roeibanken. En een flink eind uit elkaar.”
“Komt in orde”, zei Nowell en hij greep de dichtstbijzijnde Skandiër bij zijn nekvel. “Hé? Wacht eens even!” Hij liet hem weer - niet bepaald zachtzinnig - op het dek vallen. “Ben jij niet de Skirl?” Het antwoord was wat onduidelijk gemompel, maar Miko wist zo ook dat Nowell gelijk had.
“Ik ben geen expert in Skandische politiek, maar is het niet de gewoonte dat een Skirl zijn mannen voorgaat in de strijd?” Uiteraard gaf de Skirl daar geen antwoord op. Even later zaten de vier geboeid op de roeibanken, samen met nog drie anderen die lichte verwondingen hadden opgelopen. Twee lagen - eveneens geboeid - op het dek, met zwaardere verwondingen. Al met al waren de Skandiërs er nog redelijk goed vanaf gekomen. Ze hadden net zo goed kunnen besluiten hen allemaal de keel over te snijden. En Miko merkte dat sommige boogschutters van mening waren dat ze dat ook moesten doen. Hij besloot dat het verstandig was een paar wachters neer te zetten. Zo kon niemand besluiten het recht in eigen hand te nemen en was hij zeker dat ze niet zouden ontsnappen.
Zelf waren ze er ook niet ongeschonden vanaf gekomen. Ze hadden elf doden te betreuren en veel anderen waren gewond. Nowell had een flinke jaap in zijn linkerarm en al deed hij alsof het niets was. Miko wist beter. Zelf had hij niets en daar voelde hij zich schuldig over. Hij had dit alles in gang gezet. Dan had hij toch ook in de klappen moeten delen?